Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

ламсираброқ ўқий бошладим: — 1\ул аузи бпра бнннаси 
малнкин нас ҳнла хиннаси мин шарнл васвасул ханнас 
а л — лази ювасвису фи судурнн 
нас, мннал 
жшшати 
ваннас. Облоҳу акбар.
— Баракалла, ўғлпм. Ҳурсан, жаннатнсан, азаматим.. 
Яна ўқи, овозингга тўймаяпман.
Яна ўқигандан кейин бундай қарасам бобожоним эн- 
дн бошшш балапд ёстиққа қўйиб кўзларшш чирт юмиб 
олибди. Ухлабди шекилли, секин-секин хуррак ҳам торт- 
япти. Холам билан бувижопим овоз чнқармасдан хўрси- 
ниб-хўрсиниб йиглаб туришнбди.
— Бобожон, соқолингизни бармогим бнлап секин-се- 
кин тараб қўяймн, — деб олдпга ўгмоқчи бўлувдим, эпам 
менн кўтариб олди-да: — Ю р, нариги унга чиқамиз, бо- 
божонинг дамшш олсип, эрталаб яна дуоларингдан ўқнб- 
берасан, — дедп. Мен бобожоним билан ачомлашиб ёт- 
моқчи эдим. Кўнпшмади. Узимнинг бувим, гор, тойлоғим,. 
ахпр мен ҳам сени соғинганман, ҳеч бўлмаса ш у кеча 
бирга ётайлнк, деб қўлимдан етаклаб тепа ёғочлари қо- 
райиб кетган, токчалари чуқур, танчасига ўт солинмагап 
уйга олиб кириб кетди. Чиндаи ҳам ачомланшб ётдик. 
Ҳали айтувдим-ку, бувимнинг сочидан қатиқшшг ҳиди 
келади деб, мен ана ш у ҳидни жуда, жудаям яхши к ў - 
раман. У ш а ҳид-чи, бувим кетгапдан кейпн тушларимга 
кирган. Эртага яна кетиб қолса тушимга кирсин деб тў- 
йпб-тўйиб ҳпдладим. Кейнн ухлаб қолдим. Цаттиқ ух- 
лапман, ҳечам тугшам кўрмабман. Упгонувдим, ҳовли то- 
монда хотннлар йиглаётган экан. Э , ўшаларнинг овозига 
уйгопиб кетибман, Чнқсам, вой-бў, одамлар жудаям кўп,. 
Ҳамбарали 
бобом, Эсонқул бобомлар, битта Қулоги йўқ 
раисимиз — ҳаммалари келншибди. 
Бувпм бахмал