Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

юрт йпғлаяпти, ўғлим.
Кўча эшигимнздап қаторлашиб чакмоппга йплтироқ 
тугмалар қадаб олган тўртта аска|р, кетидан болта, арра 
кўтаришиб, ашула айтган комсомол акалар кириб ке- 
лишди. Аскарлар тўгри бобожонимнинг олдига келиб:
— Эркавой Ҳожимат ўғли? — деб сўради.
— Ҳ а , Ҳожимат ўглн, — деди бобожоним.
— Боғ яхши.
— Ҳ а , яхши.
— Боғ бузиладп.
— Ҳ а , бузасан энди.
— Айб бизда йўқ.
— Ҳ а , сенда йўқ.
Яна аскар ака анча нарса сўраган эди, бобом жавоб 
қайтармай, тескарп қараб ўтираверди. Зақро холам билан 
энажоним 
овоз 
чиқармасдан 
йиғлашди. 
Бобожоним, 
ҳаммаси Худодан, ҳаммаси Худодан, деб кўнгилларини 
кўтарган бўлди.
Боққа чиқсам, э, комсомол акалар аллақачон дарахтлар- 
нп кесишаётган экан. Мен яхши кўрган гилосниям йи- 
қитишяпти. Энди бир мартагина ҳосил қилувди. Ёзда 
меваспни кўз-кўзлаб евдим. Экаётганда танасини ушлаб 
турувдим, меваси ширин бўлсин деб тагига тупроқ ҳам 
ташловдим.
— Бобожон, — дея орқамга қайтдим, — менинг гило- 
симниям кесишяпти, молхонанинг о,рқасида бор эди-ку, 
икковимиз эккан.
— Ҳой, мусулмонлар, ҳой, улар ҳали ниҳолча-ку,— 
шундай деб бечора бобожоним кавушини аранг кийиб 
бақирганча, оёқлари шол бўлиб ётган бўлса ҳам энди 
ишлаб кетди шекилли, қўлтиқтаёғига ҳам таянмай аскар 
акаларнинг олдига югурди: — Ҳой/"болаларим, сабр қи- 
линглар, ниҳолларимни кўчириб олай, мусулмонсизлар- 
ку, ахқр, яхши одамларнинг фарзандларисиз-ку, ниҳол- 
лар ҳам менинг фарзандларим бўлади, ўзим туққанман, 
ўзим пайванд қилганман, улоқ солганман. Отамдан, бо-