Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

айтганп-айтган эди... Узипгнпнг қулогпнгга азон айтмаган 
экан-да... Хон Эшон ҳазратлари мана шу кнчкина юрти- 
мизшшг имоми ҳам имони эдилар. 
Худога 
шукр ўша 
кишпнпнг шарофати билан одамга ўхшаб юрибмиз, бўл- 
маса қип-қизпл ҳайвон бўлиб қолардик, эшак бўлардик, 
эшакни кўпаитирншдан 
сенинг 
мақсадинг нима ўзи... 
Нари тур, кетаман, оёгимдан зах ўтиб кетди.
— Цантаринг!— буйруқ берди оқ отли амаки,— Эшон 
топилмагунча ҳеч кимга рухсат йўқ.
Ижроқўмбобо эпди Қамбарали 
бобони 
сўроқ қила 
бошлади. Й ўқ, сўроқ қилишдан олдин, эй эси йўқ чол, 
ў з ўйида яширинча масжид очган одамга жуда катта 
солиқ солинишини билмас 
экансан-да, деган гапларни 
айтиб олди. Кейин, Эгаонни қаерга беркитдинг, деб сен- 
«праб гапира бошлади.
— Беркитганим йўқ,— деди Цамбарали бобом.
— Беркитмаган бўлсанг, қаерда у?
— Билмайман.
— Биласан!.. Сенга гаундай катта солиқ соламанкп, 
тўлагунча букри белинг чиқиб кетади. Лйт, Эшон қаер- 
.да?
— Билманман дедим-ку.
— Мана сенга бўлмаса, мана!..— Ижроқўм Цамбарали 
бобоппнг боншга, елкаларига қамчп билан савалай кет- 
ди. Одамлар ў-ў-ў-ў-ў деб юборншдп, ҳалиги тнамол кел- 
танда бошоқли бугдойлар убқ-буёққа тебранади-ку, ўша- 
пақа бўлнб чайқалиб кетишди. 
Орқада турган опалар 
ииглагандек бўлшпди, мен ҳам йиғлаб юбордпм. овозим- 
пп чпқармасдан йигладим. Битта амаки, меи уни таний- 
мап, Дадахон ўртогпмнп отаси у дношилпб келиб ижро- 
қўмнинг қўлидаги қамчини тортиб олиб, оқ отли амакига 
қараб, ҳурматли бошлиқ, Эшон ҳазратлари 20 та чўч- 
қанп ўлдиргап бўлса майли, биз товон тўлайлак, 20 та