Microsoft Word dunyoning ishlari ziyouz com doc

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
44
chopon, telpak kiyib uxlardik. Tanchaga oyoq tiqqan bilan befoyda: sandal pisillaydi. 
Ko‘rpa tekkan joyini chayondek chaqadi. Ichidan issiq o‘rniga sovuq chiqayotgandek. 
Ustiga-ustak bir kuni kichik akam ko‘chadan hammayog‘i shalabbo bo‘lib keldi. Bolalar 
bilan Qonqusda yaxmalak uchayotgan ekan, sirg‘anib muzning yorig‘idan anhorga tushib 
ketibdi. O‘rtoqlari amallab tortib olishibdi-yu, yugurib uyga yetib kelguncha kiyimlari 
tarashadek muzlab qopti. Oyim darrov uni ko‘rpaga o‘radi. Tog‘olcha bilan turshak 
qaynatib ichirdi. Ammo kechqurunga borib, akamning isitmasi ko‘tarilib ketdi. Hadeb 
yo‘taladi. 
Kechasi uning alahlashidan men ham uyg‘onib ketdim. U nuqul o‘zini u yoqdan-bu yoqqa 
tashlar, «olov yonib ketdi, olovni o‘chiring», deb tipirchilar edi. 
Ertasiga ertalab dadam arrani egovladi. Katta akamni ergashtirib, tashqariga chiqib 
ketdi. Men ham tagi ko‘chgan etigimni kiyib ularning ketidan yugurdim. Kun sovuq, 
osmondan zahardek achchiq zarralar yog‘ilar edi. Dadam bilan akam qalin qorni g‘arch-
g‘urch bosib, tomorqaga chiqishdi. Shundoq devor yonida o‘sgan, yarmi qurigan 
qayrag‘och tagiga borishdi. Qor ustiga qop yozib, cho‘kkalab o‘tirgancha, qayrag‘ochga 
arra solishdi. Daraxt shoxidagi qorlar duv etib to‘kildi. Biroq, qayrag‘ochning po‘sti 
muzlab qolgan — arra hadeb sirg‘anib ketadi. Hech iz tushmaydi. Unga sayin dadamning 
jahli chiqadi. Arra bir oz botganidan keyin ish yana qiyinlashdi. Akam har arra 
tortganida, butun gavdasi bilan nari borib, beri keladi. Arra hadeb kamalakdek 
qiyshayadi. «Jing-jing» deb ovoz chiqaradi. Dadam yakkash dashnom beradi: 
— Arrani siltab tortma. Jon bormi, o‘zi! 
Akam sho‘rlik birpasda terlab ketdi. O‘zi terlab ketganu qo‘li sovqotadi. Dam-badam 
kuh-kuhlab, kaftini isitadi. Burnini tortadi... Nihoyat, qayrag‘och gursillab yiqildi. 
Tarvaqaylab o‘sgan shoxlar yerga urilishi bilan atrofga qor sachrab ketdi. Ana endi 
mengayam ish topildi. Mayda shoxlarni tesha bilan chopa boshladim. Ish ayni qiziganda, 
kutilmagan voqea ro‘y berdi. Biri oq, ikkinchisi qizg‘ish jiyron ot burnidan bug‘ chiqarib, 
tepamizda gijinglab turar, boshini siltab-siltab, suvlig‘ini shiqirlatardi. Notanish odamlar 
kelganini payqamay qolgan gurji kuchugim allaqayerdan paydo bo‘ldi-yu, aybini oqlash 
uchun bo‘lsa kerak, qor ichida bir ko‘rinib, bir ko‘rinmay pildiragancha otlar atrofini 
aylanib akillay boshladi. Otlar itga ko‘zini olaytirib qarab qo‘yar, pishqirib, pashsha 
qo‘rigandek dumini silkitardi. 
Jiyron mingan charm paltoli Dalavoyni darrov tanidim. Uni hamma tanir, hamma 
qo‘rqardi. U hali nalugchi bo‘lmagan, lekin odamlar uni «nozik» joyda ishlaydi 
deyishardi. Oq otli kishi esa pocha-po‘stin kiygan, tulki telpagini bostirib olgan, qovog‘i 
soliq edi. 
— Ishlar katta-ku! — dedi Dalavoy otdan tushmasdan. 
Negadir dadamning rangi o‘chib ketdi. Arra qo‘lidan tushib qorga ko‘milib qoldi. 
— Kelinglar, mehmonlar, — dedi esankirab. 
Avval Dalavoy bilan, keyin pochapo‘stinli kishi bilan qo‘shqo‘llab ko‘rishdi. Ikkovlari ham 
egarda o‘tirgancha, istar-istamas qo‘l cho‘zishdi. 
— Qani uyga, — dedi dadam qo‘lini ko‘ksiga qo‘yib. — Bir piyola choyimiz bor. 
Dalavoy ingichka sarg‘ish mo‘ylovini chimchilab dadamga bir qarab qo‘ydi-yu, 
mehmonga yuzlandi. 
— Nima qildik, o‘rtoq Toshev? Borib turgan jinoyat-ku bu! 
Dadam butunlay dovdirab qoldi. 
— Nima gunoh qildim, ukam, — dedi Dalavoyga.— Aybim bo‘lsa ayting, benavotman. 
— Tag‘in o‘zini go‘llikka soladi-ya! — Dalavoy tishi orasidan chirt etib tupurdi. — 
Ruxsatingiz bormi? — dedi ovozi temirdek jaranglab. 
— Nimaga? — Dadam madad kutgandek endi mehmonga yuzlandi. — Nimaga ruxsat 

---

Dunyoning ishlari. O’tkir Hoshimov