Hayotimiz Charog’boni

 
86 
Normurod uni to‘shakka yotqizdi-da, go‘dakka alla aytganday bir 
amallab uxlatdi. 
Normurodning ozgina irimkashligi ham bor. U ochilgan shishadagi 
aroq oxirigacha ichilmasa, cho‘ntakdan baraka ko‘tariladi degan 
gapga ishonadi. Shuning uchun yarimlab qolgan “yarimta”ni o‘zi 
bo‘shatib qo‘yishga qaror qildi. 
Xullas, ayvonda yolg‘iz o‘zi bazm qurib o‘tirgan edi. Kutilmaganda 
mehmonxonadan uvullagan ovoz eshitilganday bo‘ldi. U avvaliga 
qo‘shnimizning kuchugi uliyotgan bo‘lsa kerak degan xayolda 
unchalik e’tibor bermadi. Ammo vahimali ovoz tobora zabtiga olib, 
bir chekkada uxlab yotgan xotini ham uyg‘onib ketdi. 
– Ichkarida bo‘ri uvullayaptimi? 
Mehmonxonada jiyani yotgani esiga tushib, Normurodning kapalagi 
uchib ketdi. Xontaxtaning tagida yumalab yotgan bo‘sh shishani 
qo‘liga olib o‘sha yoqqa yugurdi. Eshikni sharaqlatib ochib, 
mehmonxonaning chirog‘ini yoqdi. Xayriyat, uyda bo‘ri yo‘q ekan… 
Unda vahimali ovoz qayerdan kelayotgan ekan? Qavat-qavat 
ko‘rpachada yalpayib uxlab yotgan Mirzaboy uyqusida osmonga 
qarab uv tortardi. 
Odam bolasi chin dildan uvullasa, bo‘ri-yu shoqollar ham uyatdan yer 
chizib qolarkan. Mirzaboy ham bu ishning juda hadisini olgan shekili, 
cho‘zib-cho‘zib, ohangdor nola qilyapti. Ba’zan nafas olmasdan 
biriga ikkinchisini ulab yuboradi. Ovozida cheksiz g‘am-g‘ussa, 
hasrat bor. Eshitgan odamning ko‘ngli buzilib, ko‘ziga yosh keladi. 
Normurod xotinining oldida juda izza bo‘ldi. Jiyanini turtkilab-
siltalab bir amallab uyg‘otdi. 
– Nega uvullaysan? Yoki biron joying og‘riyaptimi? – deb so‘radi 
undan. 
Kayfi tarqab ulgurmagan Mirzaboy javob o‘rniga qontalash ko‘zlarini 
xunuk olaytirib qo‘yib, yana o‘zini to‘shakka tashladi. Normurod bir 
tekis yotsa ovozi o‘char degan umidda uning boshidan yostiqni olib 
qo‘ydi. Lekin hayal o‘tmay jiyani yoqimsiz xonishini qolgan joyidan 

---

 
   87 
davom ettirdi. Uning dastidan Normurod ertalabgacha mijja qoqmay 
chiqdi. 
Mirzaboy choshgohga yaqin hech narsa bo‘lmaganday bardam-
xushchaqchaq bo‘lib uyg‘ondi. Aftidan, oqshom uvullaganida 
ichidagi g‘uborlari yuvilib ketgan bo‘lsa kerak. Lekin Normurodning 
ahvoli maqtagulik emas edi. Uyqusizlikdan kallasi battar og‘irlashib, 
qovoqlari do‘mbiraday shishib ketgan. Quloqlarining tagida 
qovog‘arining g‘o‘ng‘illashiga o‘xshagan shovqin eshitiladi. 
Nahorlikda bir-ikki piyola ichsam o‘zimga kelarman deb umid qilgan 
edi. Lekin bu tadbir ham kor qilmadi. Mirzaboyning esa battar qulfi-
dili ochilib ketdi. U ancha vaqt bir nimalarni valdirab o‘tirdi, biroq 
Normurodning qulog‘iga hech narsa kirgani yo‘q. 
Nihoyat Mirzaboy tog‘asining dasturxoni enigayam-bo‘yigayam 
kengayishini tilab duo qilib, o‘rnidan turdi. 
– Bir-birimizdan uzoqlashib ketmaylik, tog‘a, – dedi u keta turib. – 
Vaqt topib siz ham biznikiga yotadigan bo‘lib boring. Miriqib 
gurunglashamiz. 
– Nasib… – deya g‘o‘ldiradi Normurod yon tomonga qiyshaya 
boshlagan kallasini qo‘li bilan to‘g‘rilab qo‘yib. 
Mirzaboy u bilan quyuq xayrlashib, uyiga jo‘nadi. Normurod kun 
bo‘yi jiyanining ahvolidan qayg‘urib yurdi. 
– Odam haddini bilib ichmasa qiyin-da, – dedi u kechqurun xotiniga. 
– Sho‘rtumshuq bu ketishda adoyi tamom bo‘ladi. Buguncha mehmon 
deb izzatini qildim. Biron kun uyiga borib, yaxshilab nasihat qilib 
kelmasam bo‘lmaydiganga o‘xshaydi. Jonday jiyanim, ichim achiydi-
da. 
Ko‘p o‘tmay Normurod tog‘alik burchini ado etish uchun jiyaninikiga 
yo‘l oldi. Shu ketganicha ertasi kuni shomga yaqin chayqala-chayqala 
uyiga kirib keldi. Mirzaboynikida ham mehmondorchilik quyuq 
bo‘lgani ko‘rinib turardi. 
– Jiyanni rosa tuzladim, – dedi u xotiniga maqtanib. – Biznikida 
qilgan bemazagarchiligini… ro‘y-rost betiga aytdim. Odam degan 

---