Hayotimiz Charog’boni

 
88 
bo‘riga o‘xshab ulisa, hayvondan nima farqi qoladi… dedim. 
Og‘zimga kelganini qaytarmadim. Nasihatim ta’sir qildi 
kallavaramga! Sho‘rqillab yig‘lab qo‘yaverdi… “Keliningiz ham shu 
odatimni yuzimga solaverib bezor qildi. Tavba qildim, tog‘ajon, 
ertadan boshlab ichishni kamaytiraman” deb so‘z berdi… Ishqilib, 
borganim yaxshi bo‘ldi, xotin… 
– Ha, qoyillatibsiz, – uni ma’yus kuzatib o‘tirgan xotini ma’noli bosh 
chayqab qo‘ydi. 
Normurod jiyaniga pand-nasihat qilaverib charchagan shekilli, bir 
piyola choy ichishga ham holi kelmay uxlab qoldi. Xotini 
odatdagiday ro‘zg‘or tashvishlari bilan andarmon bo‘lib kechroq 
yotdi. Lekin ko‘zi ilinar-ilinmas shundoqqina yonida eshitilayotgan 
allaqanday qo‘rqinchli ovozdan cho‘chib uyg‘onib ketdi. Ne ko‘z 
bilan ko‘rsinki, qavatida chalqancha uxlab yotgan eri do‘rdoq 
lablarini cho‘chchaytirgancha bo‘ri bo‘lib uvullardi… 
Xullas, boyaqish Normurod savob ish qilaman deb kutilmaganda 
shunday illatga duchor bo‘lib o‘tiribdi. U juda oriyatli yigit. Kunda-
kunora uvullab, uydagilarning ham, qo‘shnilarning ham tinchini 
buzayotganidan doim ko‘ngli xijil bo‘lib yuradi. O‘zini dami o‘tkir 
domlaga o‘qitdi, qo‘shnoch kampirga alaslatdi, lekin foydasini 
sezmadi. Yaqinda azza-bazza shaharga borib, katta do‘xtirlarga ham 
ko‘rinib keldi. “Hozircha bu kasallikning davosi topilgani yo‘q, – 
deyishibdi ular. – Biron yangilik bo‘lsa, o‘zimiz xabar beramiz. 
Ungacha siz bemalol uvullayvering, buning hech qanday zarari yo‘q”. 
Shundan beri Normurod umid bilan do‘xtirlarning xabarini kutib 
yuribdi. 
 
 
 
 
 
 
 

---