Hayotimiz Charog’boni

 
28 
– Lidiya Mixaylovna, nima gap? Bu yerda nima bo‘lyapti o‘zi? 
Lidiya Mixaylovna sekingina o‘rnidan turdi. Yuzlari bo‘g‘riqib, to‘zg‘ib ketgan 
sochini tekislagan bo‘ldi: 
– Vasiliy Andreevich, kirishdan oldin eshikni taqillatsangiz bo‘lardi… 
– Taqillatdim. Hech kim javob bermadi-da. Xo‘sh, ayting-chi, nima bo‘lyapti bu 
yerda? Direktor sifatida bilishga haqqim bordir. 
– O‘yin o‘ynayotgan edik, – dedi Lidiya Mixaylovna xotirjamgina. 
– Pulga o‘ynayapsizmi? Shu bilan-a?! – dedi menga ishora qilib Vasiliy 
Andreevich. Qo‘rqanimdan biron yerga berkinib olarman deya emaklagancha 
to‘siq orqasiga o‘tib ketdim. – O‘quvchingiz bilan o‘ynayapsizmi? Shunaqa 
shekilli? 
– Ha, shunaqa. 
– Bilasizmi… – Xuddi havo yetishmayotgandek direktor bo‘g‘ilib qoldi. – 
To‘g‘risi, hozir sizga nima deyishga ham hayronman. Bu – jinoyat! Yo‘ldan 
ozish. Yosh bolani axloqsizlikka boshlash deydilar buni. Yana, yana… Yigirma 
yildan beri maktabda ishlab hali bunaqasiga duch kelmagan edim… – U 
taajjubdan qo‘llarini boshi uzra ko‘tardi. 
* * * 
Uch kundan so‘ng Lidiya Mixaylovna jo‘nab ketdi. Ketishidan bir kun oldin, 
maktabdan qaytishimni kutib turgan ekan, meni uygacha kuzatib keldi. 
– Yurtimga – Kubanga boraman, – dedi u xayrlashayotib. – Tinch-xotirjam 
o‘qiyvergin, anavi bema’ni voqea uchun hech kim senga g‘iq etolmaydi. 
Hammasiga men sababchi. Sen faqat o‘qishni o‘yla. – U sochimni bir to‘zg‘itib 
qo‘ydi-da, ketdi. 
Shu-shu, qaytib uni ko‘rmadim. 
Qish kunlari edi, ta’tildan so‘ng maktabga mening nomimga pochtadan bir quti 
keldi. Men yana zina ostidan boltani olib uni ochdimu bir tekisda zich qilib 
terilgan makaronni ko‘rdim. Tagidan esa paxtaga o‘rog‘liq uch dona qizil olma 
chiqdi. 
Men olmani rasmdagina ko‘rgan edim, lekin hozir qo‘limda ushlab turgan narsa 
olma ekanini darrov bildim. 
 

---