|
30
tajriba uchun saqlangan qafasdan qutulib chiqqan edi.
Sakiko taqdirga tan bergandek, qotib turardi. U tiriklayin yonib ketishga shay
bo‘lib turganga o‘xshardi. Derazadan tushayotgan tong quyoshining jilvagar
nurlari uning yelkalarini yoritardi. Deraza ortida shivalab yoqqan yomg‘irda
chayilgan pokiza, yam-yashil yaproqlar ohista chayqalardi.
Sakikoning etagi yonib, alanga bilanglab yuqoriga ko‘tarilmoqda edi. Qiz
haykaldek qotib turar, alanga qizning koftasini ayovsiz qamrab olgandi.
– Esing joyidami, – deya qichqirdi boyagi yigit va bir tortib uning yubkasini,
so‘ng jon-jahdi bilan tutay boshlagan ichko‘ylagining etagini yulqib oldi.
Sakiko birdan uyg‘onib ketgandek ilkis cho‘qqayib oldi-da, qo‘llari bilan
yalang‘och oyoqlarini yashirmoqchi bo‘ldi, biroq ulgurolmay yonboshi bilan
yiqildi-da, hushdan ketdi.
Yigit Sakikoni ko‘tarib tajribaxonadan yo‘lakka olib chiqdi.
Paysalga solmay jarohatlanganlarning ikkovini ham kasalxonaga olib ketishdi.
Professor Torii badanining qariyb uchdan ikki qismi kuyib ketgan edi: bunday
odamning sog‘ayishidan umid qilib bo‘lmasdi, lekin shunga qaramay, professor
hech kimning ko‘magisiz kasalxona yo‘lagi bo‘ylab palata tomon yo‘rg‘alab
ketdi. Uning eski qadrdoni bo‘lmish telefonda ogohlantirilgan vrach unga
peshvoz chiqqanida professor Torii auditoriyada gapiraverib odatlanib qolgan
tarzda tushunarli va lo‘nda qilib do‘rilladi:
– Kelganing uchun tashakkur. Tajribaxonaga o‘t tushdi. Hammasi yonib ketdi.
Men ham chakki qovurilganim yo‘q, shekilli.
Professor o‘zini bardam va tetik tutayotgani bilan baribir uning ko‘rinishi
odamning o‘takasini yorardi: qoshlari bilan kiprigi batamom kuyib tushgan,
qavarib, go‘shtlari chiqib qolgan qip-qizil yuzining badburush niqobdan farqi
qolmagan edi.
Professorni karavotga yotqizganlarida u qaqshatqich og‘riqdan ingray boshladi.
Lekin bu uzoq cho‘zilmadi, ko‘p o‘tmay u alahlashga tushdi. U endi ingramas,
balki o‘zini u yoqdan-bu yoqqa otib, dod solardi. Dastlab hamma yog‘iga qalin
qilib malham surtishdi, keyin boshdan-oyoq bint bilan o‘rab-chirmab tashlashdi.
Holbuki, bu malhamning shifobaxshligiga vrachlarning o‘zi ham ishonmasdi.
Yashirishdan foyda yo‘q – qon quyishdan ham najot kutmasdilar. Keyinchalik
vijdonlari qiynalib yurmasligi uchungina bu choralarni qo‘llashgan edi. Qo‘shni
polkdan o‘n chog‘lik yosh-yosh askarlarni chaqirtirib, hash-pash deguncha
ularni tekshirishdi, so‘ng ularning qonidan olib professorga quyishdi, ammo bu
ham yordam bermasligini juda yaxshi bilishardi.
Oradan bir muncha vaqt o‘tib, teri kasalliklari bo‘limining boshlig‘i kelib
ketgach, jarohatlanganlarni tekshirib ko‘rish uchun terapiya bo‘limining
boshlig‘i tashrif buyurdi. Ammo boshdan-oyoq doka bilan o‘rab bog‘langan
bemor alahsirab o‘zini tinmay u yoqdan-bu yoqqa otayotgani sababli terapevt
yaxshilab tekshirish u yoqda tursin, loaqal tomir urishiga ham quloq sololmadi.
Bordi-yu buning ilojini qildi ham deylik, ammo qo‘lidan nima keladi? Bemor
31
boshida atigi ikki daqiqa o‘tirgan terapevt unga umidsiz nazar soldi-da, indamay
palatadan chiqib ketdi. Tibbiyot nuqtai nazaridan qaraganda professor Toriining
ajali yetgan edi.
Sakikoning palatasi bilan professor yotgan palata orasi unchalik uzoq emasdi,
shu sababli uning ingrashlari bemalol eshitilib turardi.
Sakikodan xabar olgani kelgan dugonalari bir ovozdan:
– Falokat yomon narsa, lekin yuzing qilchalik ham kuymadimi, shunga shukur
qilaver, – deb ko‘nglini ko‘targan bo‘lishdi.
Sakiko yuzini yostiqqa burkab, ho‘ng-ho‘ng yig‘ladi.
Uning o‘ng oyog‘i choviga qadar doka bilan o‘ralgan edi. Shu oyog‘i jonsiz,
yog‘och oyoqdek tuyulardi-yu, biroq shu bilan birga oyog‘i ham qaqshar, ham
achishar va qizgina og‘riqqa chidayolmay tishini-tishiga bosib yotardi. Nahotki
u oyog‘idan ajrab nogiron bo‘lib qolsa?!
Sakiko ilk marotaba erga tegish haqida o‘yladi. Bu fikr bamisli bir igna singari
miyasiga sanchildi-yu, siqilib ketganidan yuragida og‘riq qo‘zg‘aldi.
Ustidagi ko‘ylagi yona boshlagach, u birdan ham jisman, ham ruhan ulg‘ayib
qolgandek bo‘ldi va ayni choqda allanechuk yosh bolaga o‘xshab qolgandi. Bu
hissiyotlar o‘z holicha alohida-alohida junbishga kelar, bir-biriga bo‘ysunmas
edi.
Chamasi, mana shu tug‘yon tufayli u qattiq jazavaga tushmoqda edi.
Ruhiy talvasa va iztirobdan keyin Sakiko birdan hayotni to‘la his qilmoq lazzati
va quvonchini butun vujudi-la tuydi.
Alhol uning g‘am-g‘ussaga botgan va ayanchli dunyosi yorishib ketgandek
bo‘ldi-yu, baribir dili ravshan tortmadi. Uning uchun hayotning ma’nisi kuygan
badanidagi og‘riqdan iborat bo‘lib qolgan.
Professor Toriining salomatligi haqida u ko‘p ham kuyunavermasdi. Unga
achinardi, lekin uning uchun siqilmas edi. Uni endi o‘zining shaxsiy hayoti
qiziqtirardi.
Sakiko shu yil bahorda musiqa bilim yurtining vokal bo‘limini tugatgan, biroq
hech kutilmaganda ilmiy xodim, harbiy vrachning yordamchisi bo‘lib qolgandi.
Bu aql bovar qilmaydigan voqea edi, lekin bizning zamonamizda, ayniqsa,
ayollar orasida uchrab turadi.
Shunga o‘xshash voqea professor Toriining hayotida ham yuz bergandi. Sportga
nihoyatda berilib ketganiga qaramay, u ayrimlarga o‘xshab o‘qishni tashlab
yubormadi. Ehtimol, xususiy emas, davlat bilim yurtida o‘qiganligi sabab
bo‘lgandir. Lekin nima bo‘lgan taqdirda ham ilmga bo‘lgan intilish yuksak aql-
idrokdan darak beradi, degani emasdi. Sport sohasida ham u biron-bir yaxshi
natijaga erishmagandi.
Ajoyib kunlarning birida hammaning jon-dili bo‘lib qolishi uchun aynan nima
yordam berdi – og‘ir-vazmin fe’l-atvorimi yoki tabiatimi – aytish qiyin edi. U
kishibilmas ravishda sport sohasida ko‘tarilib ketdi. Musobaqalarda shaxsan
qatnashmagani bilan tashkilotchi va rahbar sifatida shuhrat qozondi. Sport
Do'stlaringiz bilan baham: |
