Filologiya fakulteti

Borliq — bir qur hurkib-pishqirgach, xomush tortgan otni eslatardi...

Odamlar, ertasi kuni sahardan shahar markazidagi maydonda to‘planib, maktab tomonga qarab yugurishdi.

Maktabning qizg‘imtir tomi o‘radek teshilgani uzoqdan ko‘rinib turardi.

Binoga yaqinlashgach, odamlar maslahatlashib, birinchi navbatda har qachongidek jild qo‘ltiqlab kelgan o‘quvchi bolalarni uy-uylariga qaytarib yuborishdi. Keyin, ular, yana maslahatlashib, uch-to‘rt kishilik guruhlarga bo‘lingancha, ichkariga kirishdi.

Tomning to‘ppa-to‘g‘ri qiroatxona ustidagi qismi teshilgan edi,

Bu yerdan bir parcha osmon yiltirab ko‘rinardi.

Odatda, yapasqi xontaxtalar atrofiga tizilgan besh-o‘nta kursi, devorlarga osig‘liq rasmlardan bo‘lak narsa qiroatxonada bo‘lmas edi. Bular hozir sinib-to‘zib, tomdan uzilib tushgan tunuka, taxtalar bilan qorishib yotardi.

Biroq odamlar ayni fursatda bunga ahamiyat berishmadi.

Ularning diqqatini daxshatli holat jalb etgan edi!

Shirinko‘l yaqinidagi dalalarga ba’zida oshkor, ba’zan o‘g‘rincha dori sepadigan aeroplan tunda o‘zini tomga kelib urgan; Qanotlari qirqilib - parchalanib, qiroatxona bo‘ylab sochilib ketgan edi. Halok bo‘lgan
uchuvchining jasadi ham shu erda...

Uning jasadi –

hammadan dahshatlisi! —

yonida yotgan

Siroj muallimiing

jasadi bilan

bir-birini

qattiq quchib olgan edi. .. Dunyoning qiziqligi uchuvchi dalaga qo‘shib ba’zan shaharga dori sepib yursa, Siroj muallim, umuman, dori sepishga qarshi hamma bilan janjallashib yurardi. Mana, endi ikkisi bir o‘lim og‘ushida yotibdi!”²³

Voqealarning muhim manzaralari fojiadan ikki yil o‘tgan sodir bo‘la boshlaydi:

“Ikki yil ichida odamlar ro‘y bergan voqeani unuta boshlashdi

Bo‘lgan-bor gap asta-sekin mening ham xotiramdan ko‘tarila boshladi.

Aylanib, yana kuz keldi.

Bir kuni yomg‘ir yog‘ib, bu gal kuppa-kunduzi pichoq bilan kesgan sariyoqqa o‘xshab osmon o‘z-o‘zidan to‘rt bo‘lakka ajraldi.

Men ko‘chada ketayotgan edim; junjikib, bir piyolagina issiq choy ichish xumori tutgandek bo‘ldi.

Shirinko‘ldan olislarga quloch otgan katta yo‘l bo‘yida, ipdek ariq halqasi ichida joylashgan ko‘rimsiz, negadir hozir menga yirtiq choponni eslatgan choyxonaga qarab yurdim...

Ana-mana kirib ham bordim.

Choyxona to‘rida birov choy ichib o‘tirar edi, Boshqa odam yo‘q.

Choyxonachi o‘z katalagida bangilardek ko‘zlarini yumib, chayqalganicha mudrar edi.

Yaqinlashganimda, seskanib ko‘zini ochdi,

Men choy olib choyxonaning poygak tomoniga o‘tib o‘tirdim.

Choyni qaytarib, piyolaga quygach, boshimni ko‘tarib, beixtiyor ro‘paramdagi kishiga ko‘z tashladim.

O‘zimni loqayd-ezgin tutganimga qaramay, qandaydir ichki hissiyot meni bunga majbur etgan edi!