Ёзувчи ўзи беқиёс ишон ган, ягона ҳақиқат деб бил

316 
"Ярим аср дафтари” Ўткнр Ҳошимов

---

кўраман. Парча хола девдек хотин. Мўйловиям бор. Нуқул 
шўрвангнинг суягини манга бер, ман тозалаб берай, дейди. 
Суягимни бермай десам, қўрқаман, ўзимни еб қўяди”. Бу ёш 
боланинг содда тасаввури. Тағин бир жойда Парча “мангаям 
салласи катта эр ато этармикан”, деб “хў-хўлаб” кулади. Ро­
ман қаҳрамонларидан бири Робия тилидан “қачонлардир 
Парчани эрга беришгани, куёв чимилдиққа кириб, Парчанинг 
юзини очиши билан дод солиб қочиб қолгани, ўша-ўша бу 
юртларга қадам босмай кетгани” хабар қилинади... Яна бир 
ўринда эса Парча: “Рост этасиз, опа, мани қоронғида кўрса, 
катта одамам қўрқади-ку”, деб эътироф этади...
Хуллас, Парча “анақароқ” хотин. У роман давомида мун- 
тазам кўринавермайди. Бироқ ҳар кўринганида китоб­
хоннинг эсида қоладиган бирон ran айтади ёки бирон иш 
қилади.
Уруш тинкасини қуритган одамлар оч-яланғоч... “Қора 
хат”нинг кети узилмайди... Асаблар таранг...
Шундай оғир кунларнинг бирида зах ва совуқ омборда 
пиёз саралаб ўтиришганида Башор опа маъюс хотинларнинг 
кайфиятини оз бўлса-да, кўтариш учун Парчани эрга бериш 
масаласида гап қўзғайди.
“ - Унақа бўлса, Закунчига айтаман, эртага совчи юбора-
ди.
- Ким? - деди Парча бақрайиб.
- Колхозда нечта Закунчи бор?! - Башор опа, шуниям 
билмайсанми, дегандек чимирилиб қаради. - Раисни айта­
ман! Умар закунчини!
- Э, уям бўмайди! - Парча пиёз думини шахт билан юлиб 
четга отди. - Қўрқаман, кўзи ёмон!
Башор опа астойдил жаҳли чиққандек хитоб қилди:
- Вой, кўнглингизнинг кўчасидан ўргилдим! Шундоқ ра- 
исга обераман десам, сиз ноз қиласизми?
Ажаб, ҳеч аразламайдиган Парча опа бирдан тўрсайиб 
олди.
- Керакмас! - деди йиғламсираб. - Кўзи ёмон!” 
(Ўткир
Ҳошимов. “С айланм а”. Икки жилдлик. Иккинчи жилд. “Умр