Çolpan’in köŞe yazilari (İnceleme-metiN)

3.2.63.
 
Ko‘lagada Qolg‘onlar To‘g‘risida (1935) 
Bizning adabiyot sohasida, taassufga qarshi, ko‘lagada qolib ketgan; to‘g‘risi, 
ko‘lagada qoldirilib kelgan — bir toifa bor. Bir chekkasi o‘zim ham shu toifaga mansub 
bo‘lganimdan shu toifaning ahvolini ko‘pchilikka bildirib o‘tay dedim. Yo‘qsa, u toifa 
allakimlar tomonidan — ataylabmi, yo beparvolik natijasidami — haligacha ko‘lagada 
qoldirilib keladi. U «allakim»larning bu g‘alati qilmishlari, bir sistemaga aylanib 
borayotir. Shu uchun ham tovush chiqarib «qorovul» deb qo‘yish lozim, zarur! 
Men — sho‘rlik tarjimonlar, adabiy tarjimonlar, sahna tarjimonlari to‘g‘risida 
gapirmoqchiman. Agar adabiy tarjima ishi o‘sha allakimlarning o‘ylaganiday, oson va 
yengil bo‘lsaydi, indamasak ham bo‘lardi. Faqat yaqinda bir darslik uchun ba’zi narsalar, 
tarjima qilishga to‘g‘ri keladi. O‘shanda qanday qiynalg‘onimni o‘zim bilaman, ham 
o‘sha tarjima qiling‘on material biladi! Bizning bu go‘zal va buyuk vatanimizda 17 yildan 
beri shunday bir qonun hukm suradiki, har kim ishiga yarasha, mehnatiga, urinishiga 
loyiq mukofot oladi, taqdir qozonadi. Ammo, haligi ko‘lagada qolg‘on sho‘rliklar shu 
ne’matdan, odam bolalari tarixidagi eng buyuk va haqli inqilobning mevalaridan; to‘la 
foydalanib keladilarmi? — Yo‘q! Shu «yo‘q» sababidan men bu satrlarni qoralab 

---

445 
o‘lturibman. «Quruq gap quloqqa yoqmaydi», desangiz, mana faktlar, o‘jar va qaysar 
faktlar: 
Kechagina sevimli Akademik teatrimizning rejissuri o‘rtoq Vittning «Revizor» 
qo‘yilishi to‘g‘risida musohabasini o‘qidingiz. Boshidan-oyoq diqqat bilan o‘qib 
chiqsangiz sizda shunday bir ta’sir hosil bo‘ladiki, bu buyuk o‘lmas asarni ulug‘ Gogol 
o‘zbek tilida yozganda o‘rtoq Vitt tayyor piyesani sahnag‘a qo‘yayotir! Faqat, haqiqat 
unday emas-ku. Uni Gogol rus tilida yozgan. Rus tilidan ukraina tiliga (bir-biriga yaqin 
bir tilga) ag‘darilg‘on vaqtda ham «tarjima» deb atalib tarjimonning nomi har yerda 
ko‘rsatiladi. Ayniqsa shunday asarni qo‘yuvchi katta kishi san’atkor musohaba bergan 
vaqtida tarjima to‘g‘risida, so‘z bo‘lmasligi mumkin emas. Faqat bizning teatrlarda 
bizning hurmatli san’atkorlarimiz shu to‘g‘rida, nechikdir, «past xotir, unutuvchan» 
bo‘ladilar. Aksari liboschig‘a qadar unutmasdan reklam qilg‘onlari holda shu qadar boy 
va ishlangan tillardan ancha kambag‘al va hali ishlanib yetmagan tillarga tarjima 
qilg‘onlarni darrov unuta qoladilar. Bularning bu unutishlari eski madrasa 
mudarrislarining «lashay» (hech narsa) larini eslatadi… Gazetalarimizni batartib o‘qub 
borg‘onlar bu unutqoqlik «odati»ning ko‘p-ko‘p sahna asarlari, ko‘p-ko‘p rejissur va 
qo‘yuvchilarda bor bir kasal bo‘lganini yaxshi biladilar. 
Men shu «Revizor» tarjimasi to‘g‘risida bir kun o‘rtoq Vitt bilan bir-ikki og‘iz 
gaplashib edim. (Tarjima Sanjar o‘rtoqniki.) Tarjimaning ba’zi joylaridan norozi bo‘lib 
gapiradi. Demak, tarjima to‘g‘risida (yolg‘iz kamchiligini olib bo‘lsa hamki) gapirish 
uchun asos bor edi. Buni o‘rtoq Vitt bilmas edi desak, albatta xato bo‘ladi. Asarning 
tilidan hech narsa bilmagan odam uni sahnaga qo‘ya oladimi? Yo‘q! Shu holda o‘rtoq 
Vittni unutqoqlikdan boshqa narsada ayblab yo‘lmaydi. Men demak istaymanki, bu ham 
kichik ayb emas. Teatr afishasida (e’loni) boshqa masala. Mayli, unda faqat qo‘yuvchi 
bilan administrator va g‘ayri-g‘ayrilar ko‘rina bersin (garchand bu ham qonuniy emas!) 
Lekin jiddiy asarning jiddiy qo‘yilishi to‘g‘risida jiddiy san’atkor tomonidan jiddiy so‘z 
ketayotganda oxirga qadar jiddiy bo‘lish kerak! 
Hanri Barbyusni bilmagan kim bor? Sotsialistik nnqilobning va sotsialistik 
vatanimizning bu olamshumul buyuk mudofaachisi «O‘t» (olov) nomli bir roman yozgan. 
Uni bizning davlat nashriyotimiz bostirib chiqardi. Aslida fransuzcha yozilib ruscha 
orqali o‘zbekchaga tarjima etilgan bu asarning o‘zbekchasidai tarjimon ismini 

---

446 
axtarsangiz ancha ovora bo‘lasiz. Umidsizlanmasdan varaqlay bersangiz asarning tiraji 
va zakaz no‘meri yozilgan joyda juda kichik (ajinaday) harf bilan qatorasiga uch unvon 
o‘qiysiz — mas’ul muharrir, texnika muharriri, so‘ngra… tarjimon. Shu yerga yetganda 
siz bilasizki, asarning tarjimoni Buyuk o‘rtoq ekan. Balki Buyukning tarjimasida ko‘p 
kamchiliklar bordir. Shunday, bo‘lgani taqdirda ham uni bir burchakka berkitib o‘tish 
lozimmi? Nega yozuvchining yoni-beriga joylashtirib, so‘ngra shunga yarasha u tanqid 
qilinmasin? Bu «dardni yashirish» emasmi? 
Mirzakalon o‘rtoq Tolstoyning katta bir asarinn tarjima qilib chiqdi. Asar bosildi, 
sotildi. Mirzakalonning yana boshqa katta tarjimalari bor. Nima uchun o‘sha tarjimalar, 
ularning tili, uslublari to‘g‘risida yaxshi tekshirishlar, tanqidlar, taqrizlar yo‘q? 
Shekspirning «Hamlet»ini aytib ham o‘lturmaylik… 
Xullas, nashriyotlarda o‘lturgan allakimlar yozuvchi bilan texnika muharrirlarini; 
teatrlarda o‘lturgan allakimlar yozuvchini, o‘zlarini, administrator va liboschini biladilar. 
Ikkisi ham o‘ylaydiki o‘z ishlarida shundan boshqa aralashuvchi yo‘q. Bu agar faqat 
unutuvchanlik natijasi esa, demak, unutuvchanlik bir kasalga atslanib boradi. Sovet 
adabiyoti va sahnasi turli kasallar bilan kurashib va yengib kelgan, buni ham yengib 
tashlashga gumonimiz yo‘q. 
________________