Бадиий таҳлил асослари

мулоқот-коммуникатив
;
б) 
баҳолаш-аксиологик
;
в) 
тарбиявий-ахлоқий
;
г) 
завқлантириш-
ҳедонистик
; д) 
билиш-гносеологик
сингари вазифалари борлигини қайд 
этиш мумкин деб ҳисоблаймиз.
Таъкидлаш керакки, адабиёт вазифаларининг номланишигина эмас, 
балки уларнинг тартиблаштирилиши ҳам ўзига хос маънога эга бўлиб, 
муайян функциянинг адабиёт учун муҳимлик даражасинида билдиришига 
эътибор қаратилади. Шу вақтга қадар кўпчилик олимлар томонидан 
адабиётнинг маърифий, яъни билиш функцияси бирламчи саналиб келди ва 
бу тасодифий эмас. Чунки шу вақтга қадар расмий адабиётшуносликда 
бадиий адабиётга асосан ҳаётни билиш ва унда яшашни ўрганиш воситаси 
сифатида қараш устуворлик қиларди. Ҳолбуки, адабиётга оламни билиш 
воситаси деб қарашдан кўра унга одамни туйиш омили тарзида ёндашиш 
илмийроқ ва асослироқ бўларди. 
Бизнингча, алоҳида одамлар ёки кишилар жамоаси орасида мулоқот 
ўрнатиш, уларни бир-бирларига боғлаш адабиётнинг энг бирламчи 
вазифасидир. Зеро, ҳар қандай асл бадиий асарни аслида ижодкорнинг олам, 
одам ва ўзи ҳақидаги изоҳу изҳорлари дейиш мумкин. Чунки алоҳида одам 
учун ҳам, бутун башарият учун ҳам тушуниш ҳамда тушунилишдан 
муҳимроқ юмуш йўқдир. Шу боис адабиёт одамлараро муносабатларни 
йўлга қўйишнинг энг самарали воситасидир. Зотан, бадиий адабиёт турли-
туман эстетик, ижтимоий-сиёсий, ахлоқий, башарий ва бошқа сон-саноқсиз 
ахборотларнинг яратувчиси, сақловчиси, ташувчисигина эмас, балки бу 
ахборотларни энг самарали йўсинда етказа оладиган восита ҳамдир. 
Бошқача айтганда, адабиёт белгилар ва рамзларнинг тарихан шаклланган 
шундай тизимидирки, унинг воситасида оламни бадиий-эстетик англаш ва 
уни ўзгартириш натижалари қайд этилиши ҳамда сақлаб қўйилиши билан 
кўпчиликнинг мулкига айлантирилади.
Адабиёт одамни индивид ва омма билан мулоқотга киритиш, бир 
кишига тегишли ахборотларни оммага ёхуд оммага доир маълумотларни 
алоҳида шахсларга етказиш орқали уларни ўзаро алоқага киритиш 
воситасига айланади. Кўринадики,