Аплв1тот1 Jill. V b tk kaffTAlv grant bulalari

Patagoniyalik Robertga tez-tez ko‘z tashlab qo‘yar* di. Robertning egarga to‘g‘ri va mahkam o'tirganini,

150

ko'kragini sal kerib, oyog'ini bo'sh ushlab, tizzalari bi­ lan egarni qisib borayotganini ko‘rgan Talkav qiyqirib o‘zining undan mamnunligini bildirardi. Robert Grant haqiqatan ham yeindning maqtoviga arziydigan ajoyib chavandoz bo‘lib qolgan edi.
— Barakalla, Robert! — dedi Glenarvan, bolaning ko‘nglini ko‘tarib. — Talkav sendan juda mamnunga o'xshaydi.

— Nimamdan mamnun bo‘ladi, ser?

— Ot minishingdan.

— Men egarda mahkam o‘tiribman, xolos, — dedi bola, xursand bo‘lganidan qizarib.

— Hamma gap ana shunda, Robert, — deb davom etdi Glenarvan. — Juda kamtarinsan, lekin hozir-danoq aytib qo‘ya qolay, sendan ajoyib sportchi chiqa-di.
— Sportchi bo'lsam yaxshi-ku, — dedi kulib Robert. — Ammo otam meni dengizchi qilmoqchi. Bunga u nima derkin?
— Biri-biriga xalaqit qilmaydi. Hamma chavan-dozlar yaxshi dengizchi bo‘la olmasalar ham, hamma dengizchilar yaxshi chavandoz bo‘la oladilar. Reyaga minib o‘tirganingda yiqilib ketmaslik uchun o‘zingni mahkam ushlashni o'rganasan kishi, otni yugurib ke-tayotgan yerida taqqa to'xtatish, uni yonga, orqaga burish o‘z-o‘zidan bo‘lib ketadigan tabiiy narsa.
— Bechora otam! — dedi bola. — Qutqarib ol-ganingizda u sizdan shunday minnatdor bo‘ladiki, ser!
— Sen uni juda sevasanmi, Robert?

— Juda, ser. Otam men bilan opamni shunday yaxshi ko‘rardiki, asti qo‘yasiz! Uning fikri-yodi biz-da bo‘lardi. Har bir uzoq safarga borganida o‘sha o‘zi borgan hamma uzoq o‘lkalardan bizga sovg‘alar olib kelardi. Lekin, hammasidan yaxshisi, safardan qaytib kelgach, u biz bilan shunday mehr-muhabbat bilan gaplashar, bizni shunday erkalatar ediki, qo‘yavera-siz! Eh, otam bilan yaqindan tanishsangiz, uni siz ham yaxshi ko'rib qolasiz! Meri unga o‘xshaydi. Otamning ovozi ham Merinikiga o'xshagan yushmoq, mayin. Dengizchining ovozi shunday bo‘lishi qiziq-a, to‘g ‘rimi?

— Ha, juda qiziq, Robert, — dedi Glenarvan.

— Men uni xuddi ko‘rib turgandekman, — deb

151

davom etdi bola, go‘yo o‘zi bilan o‘zi so‘zlashayotgan-dek. — Sevimdi, aziz otam! Kichkinaligimda u meni tizzasida tebratib o‘tirib, vatanimiz ko'llari to‘g ‘risidagi eski shotlandcha ashulani aytardi. Hali ham har zamon-har zamonda o‘sha ashulani g ‘ira-shi-ra eslayman. Merining ham esida bor. Eh, qanday yaxshi ko'rar edik uni! Bilasizmi, men nazarimda odam otasini bunchalik yaxshi ko‘rish uchun bola bo'lishi kerakmi deyman-da!
— Lekin uni izzat-hurmat qilish uchun katta bo‘lish kerak, o‘g‘lim ,— deb javob berdi yigitchaning samimiy yurak gaplaridan ta’sirlangan Glenarvan.