Аплв1тот1 Jill. V b tk kaffTAlv grant bulalari

0 ‘n minutdan so‘ng qayiq sohildan chorak mil na­ rida edi. Dengiz tinch. Qochqinlar indashmasdi.
Yerdan juda uzoqlashib ketishni istamagan Jon so-hil bo‘ylab suzishga buyruq bermoqchi bo‘lib turgan ediki, birdan qo‘li eshkakni ko‘targan joyida qotib qoldi: Lottin buruni orqasidan uchta qayiq chiqib kel-di — yerliklar ularning payiga tushgan edilar.
— Dengizga! Dengizga! — deb qichqirdi yosh kapi-tan. — To'lqinlar orasida halok bo‘lganimiz yaxshi-roq!
To‘rt eshkakchi zo‘r berib eshkak ota boshladilar.

5 8 9

Qayiq yana ochiq dengiz ichkarisiga suzib ketdi. Ular yarim soatcha yerliklarni o‘zlariga yaqinlashtirmadi-lar, lekin qanchadan-qancha qiy- noqlarni boshdan kechirgan bechora sayohatchilar ko‘p o‘tmay holdan toydilar, dushman qayiqlari yaqinlashib kela boshla-di. Oralarida ikki mil ham chiqmaydigan masofa qol­ di. Yerliklarning hujumiga chap berib ketishning sira iloji yo‘q — ular o‘zlarining uzun stvolli miltiqlari-dan o‘t ochish uchun tayyorlik ko‘rmoqda edilar.
Xo‘sh, bu vaqtda Glenarvan nima qilayotgan edi? U qayiqning orqa tomonida tik turganicha ertaklarda tasvirlangandek biron-bir kema ittifoqo yordamga ke-lib qolmasmikin deb ufqqa tikilardi. U nimani kutar-di? Nimani istardi? Yoki ko'ngli bjror narsadan darak berayotgan edimi?