Аплв1тот1 Jill. V b tk kaffTAlv grant bulalari

Qo'rqib ketgan styuard mukkasidan yerga yiqildi.

— Jo'mragini burab qo‘yinglar! — deb qichqirdi mayor va ikki matros bilan chuqur tepasiga yugurib kelib, ular yordamida shu orada yotgan jilvir toshlar bilan o'rani ko‘mib tashladi.

Bu ishlarni g'alati bir nazar bilan kuzatib o‘tirgan Paganel o‘ziga-o‘zi:
— Ha... ha, to‘g‘ri... Nega mumkin bo‘lmasin? — derdi.
— Kuyib qolmadingizmi? — deb so‘radi mayor Olbinetdan.
— Yo‘q, mister Mak-Nabbs, — deb javob berdi styuard, — lekin, to‘g‘risini aytsam ...
— ... bunday muvaffaqiyatni kutmagan edim! — deb quvonch bilan qichqirdi Paganel. — Qarang-a, bu yerda faqat Kara-Tetening ovqati bilan suvigina emas, yerning o‘ti ham bor ekan. Bu tog‘ jannat ekan-ku! Men bu yerda koloniya tashkil etishni, dehqonchi-lik qilib, umrimizning oxirigacha shu yerda yashash-ni taklif qilaman. Maunganamu tog‘ining robinzon-lari bo'lamiz! Rostimni aytsam men bu mehmondo‘st cho‘qqida bizga yana nima yetishmayotganini bilol-may turibman!
— Cho‘qqi mustahkam bo‘lsa hech narsadan kam-chiligimiz yo‘q, — dedi Jon Mangls.
— Gapingizni qarang-a! U kechagina bunyodga kelmagandir, axir, — deb e’tiroz qildi Paganel. — U yer osti o'tining siqig‘iga juda ko‘p vaqtlardan beri

5 7 2