Аплв1тот1 Jill. V b tk kaffTAlv grant bulalari

emasman, Mak-Nabbs, — deb e’tiroz bildirdi Paga­ nel. — Biror ma’qul yo‘l ko‘rsating, o‘sha zamonoq men bu yerdan ketaman.
— Eh, ostida shunchalik mexanik kuch yashirinib yotgan bo‘lsa, bu Maunganamuning o‘zi nega bizni olib keta qolmas ekan-a! — dedi Jon Mangls. — Shu yerda, oyog'imiz ostidan necha-necha millionlab ot kuchi befoyda, yotgan bo‘lsa ham ajab emas. «Dunkan» bu kuchning mingdan biri bilan ham bizni dunyoning u burchiga olib keta olardi!

«Dunkan» tilga olinishi bilan Glenarvanni qayg'uli fikrlar chulg‘ab oldi. Ahvoli qanchalik og‘ir bo'lmasin, u kemani ko‘p o‘ylar, o‘z komandasi taqdiriga achinardi.
Boshqa hamrohlari bularni kutib turgan Maun­ ganamu cho‘qqisiga yetib chiqishganda ham Glenarvan hamon o'sha g ‘amgin fikrlar bilan band edi. Elen erini ko'rib, darrov uning qarshisiga yurdi.

— Azizim Eduard, — dedi u, — ahvolimizni aniqlab bo'ldinglarmi? Qutulishga umid qilaylikmi yo iloji yo‘q ekanmi?

— Umid qilamiz, azizim Elen, — deb javob berdi Glenarvan. — Yowoyilar tog‘ tepasiga chiqishga ju-r’at qilolmadilar, bizning esa qochib ketish plani haqi-da o‘ylab ko'rishga vaqtimiz yetadi.
— Endi qabrga! — deb qichqirdi shodlik bilan Paganel. — Axir bu bizning qal’amiz, qasrimiz, osh-xonamiz va ishxonamiz-ku. U yerda bizga hech kim xalaqit bermaydi Missis Elen, miss Grant, bu ajoyib boshpanada sizlarga mehmondo‘stlik ko‘rsatishga ruxsat etsanglar.
Hammalari olijanob Paganel ketidan yurdilar. Yowoyilar qochqinlarning tabu joriy qilingan qabrga yana kirib, uni xarom qilishga otlanayotganlarini ko‘rib, ularga qarata miltiqlardan ko'plab o‘q uzdilar va ovozlarining boricha bo'kira boshladilar, ularning ovozlari qarsillab otilgan miltiq ovozlarini ham bosib ketdi. Lekin, qochqinlarning baxtiga, o‘qlar ovozlar singari uzoqqa bormadi: tog‘ning yarmiga ham yet-madi, yerliklarning ovozi esa fazoga singib ketdi.