Abadiy quyosh botishi

16-BOB 
TA’SIR 
 
 
Bagirra  bizni  tark  etganidan  beri  bir  hafta  o'tdi.  Hamma  narsa  qandaydir 
bo'shliqday edi... Yo'q, og'riq yo'q edi… Hayot davom etdi, ammo nafrat va g'azab 
mening qalbimni azoblardi. Bizda nimadir izdan chiqqandek edi. 
Karlayl  kun  bo'yi  o'z  xonasida  o'tirardi,  Rozali  doimo  garajda  g'oyib 
bo'lgancha, biz bilan muloqot qilishdan qochardi. 
Yana  bir  hafta  o'tdi,  keyin  yana...  Vaziyat  yomonlashaverdi.  Bagirra  ketgan 
kundan beri Karlayl umuman xonasidan chiqmadi. U biz bilan gaplashib, ov qilishni 
batamom to’xtatgandi. Uning ko'zlari ostida shishlar paydo bo'ldi. Vaziyat kun sayin 
yomonlashib  borardi.  Uning  hayoti  barmoqlar  orasidan  qum  to’kilayotgan  qum 
zarralariga o’xshab borardi, afsuslanarlisi esa, biz hech narsa qila olmasdik. Karlayl 
yashashni xohlamasdi. 
Men  Edvardning  bu  holatdan  qattiq  ezilayotganiga  guvoh  bo’ldim.  U  doimo 
Karlaylni  o'z  otasi  deb  bilardi  va  hozir  uni  bunday  ahvolda  ko'rish  og’riqli  edi, 
ayniqsa, yaqinda Esmeni ham yo'qotmaganmidik... 
- Edvard, biz biron bir cho’ra ko’rishimiz lozim, bu shunday davom etmasligi 
kerak, Karlayl o'zini xarob qilmoqda! – Men uning yonidagi o’rindiqqa o'tirdim. 
- Bilaman, Bella. Lekin nima ham qila olardik, axir u yashashni xohlamayaрti... 
Men uni Bagirra bilan qanday munosabatda bo'lganligini bilmayman, uni tark etishga 
nima majbur qilganini ham, lekin Bagirra unga qadrli edi va ketishi orqali go’yo bu 
rishtaga  nisbatan  xiyonat  qildi...  Qisqa  vaqt  ichida  ikki  qimmatbaho  kishisini 
yo'qotish – u uchun juda og'ir zarba bo’ldi! – Edvard umidsiz ravishda bosh chayqab, 
qo'llari  bilan  yuzini  to’sdi.  Men  uning  qayg’usini  his  qiladim,  yordam  berishni 
xohladim, lekin qanday qilib… bilmasdim... 
- Yo'q, Edvard. Bagirra bunday qilmasdi. U Karlayl azob chekishini bilar edi. 
Karlaylga  yordam  berishning  yagona  usuli  –  Bagirrani  topish  va  qaytarishdir, 
qolaversa u nima uchun va qayerga ketganligini bilish uchun ham... 
Keyin  Renesmi  mening  oldimga  keldi.  Uning  nigohi  jiddiy  va  diqqatini 
jamlagan  tarzda  edi.  U  mohirlik  bilan  qo'llarimni  ushlab,  qo’lida  qalam  bilan 
yonog'imni  ushladi.  U  menga  tasavvurlarini  namoyon  etmoqchi  edi.  U  to’shakda 
yotardi. Bagirra uning yonida o'tirib, noma'lum tilda unga alla aytardi. Keyin Rozali 

---

@Sumerki_Twilight_Zulmat_ostonasi  // Abduqodir Toshpo’latov 
 
Soxtalashtirib o’z nomidan tarqatish ta’qiqlanadi. Qonuniy jazo muqarrar va Allohning o’zi 
kifoya qilsin! 
xonaga kirib kelibdi. Uning qarashlari sovuq va shafqatsiz edi. U Bagirraning oldida 
to'xtab, unga nigohlarini qadagandi. 
- Rozali, men bilan gaplashmoqchimisan? – har doimgidek  Bagirraning ovozi 
yumshoq va xushmuomalalik bilan yangrardi. 
- Ha, Bagirra. Gaрlashmoqchiman! Rozali istehzoli jilmaydi. – Men aytmoqchi 
edimki, sen ketishing kerak, sen bu yerda ortiqchasan, bilib qo’y! Sen biz uchun hech 
kimsan!  Bizning  oilamiz  seni  hech  qachon  qabul  qilmaydi.  Sen  Esmening  o'rnini 
egallayolmaysan! 
-  Rozali,  men  Esme  bo’lishga  urinmayaрman.  –  Bagirraning  ko'zlarida  yosh 
qalqidi. 
- Sen ketishing kerak, bizning oilamizni buzma! Sen yetarlicha bu yerda juda 
uzoq vaqt bo'lding. – Rozalining ko'zlari qahrli tus olgandi. 
-  Yaxshi,  Rozali.  Agar  xohlasang,  ketaman.  Men  sizlarga  yomonlikni  ravo 
ko’rmayman.  Agar  shunday  qilgan  bo'lsam,  uzr.  –  Bagirra  Rozaliga  intizor  va 
og'riqqa to'la ko'zlari bilan nigoh tashladi. – Mening yuragim ezilib ketdi. 
- Yo'qol! – Rozali yana bir sovuq nigoh tashladi va xonani tark etdi... 
Renesmi  o'z  tasavvuriy  nigohini  yakunladi  va  qo'lini  mendan  oldi.  Men 
nigohimni  Edvardga  qaratdim.  Uning  ko'zlarida  g'azab  alangalanib  ketdi.  U 
Renesmining fikrlarini o’qigandi, men bilan birga ularni kuzatgandi. 
Edvard hech qanday so'z aytmasdan o'rnidan turdi va tezda eshik tomon yurdi. 
- Edvard, to'xta! Qayoqqa? – Men uning orqasidan ergashdim. 
- Garajga. Men Rozali bilan gaplashmoqchiman! – U g’azabga to’lgan edi, men 
uni to'xtata olmadim, shunchaki u tushuntirishni talab qilgani oshiqardi. 
Edvard  bilan  men  garajga  kirdik.  Ellis, Jasper  va  Emmet  darhol  orqamizdan 
ergashishdi.  Ehtimol,  Ellis  suhbatimizning  davomini  allaqachon  ko'rgan  va  bu  uni 
juda hayajonlantirgandir. 
Rozali  garajning o’rtasida, old  eshikka tikilib  turardi. U,  allaqachon, bizning 
kEllishimizni kutib turgandek edi. 
Edvard uning oldiga yugurdi. – Rozali, nima bu nima qilganing?! 
Ammo Ellis uning yo'lini to'sdi. U Edvard bilan Rozalining o’rtasiga turib oldi. 
–  Edvard,  tinchlan!  Mening  u  bilan  gaplashishimga  ijozat  ber.  –  Ellis  o'girilib, 
Rozaliga norozilik bilan qaradi. – Rouz, aziam, nega Bagirrani haydab yubording? U 
senga nima qildi? 
Rozalining ko'zlari shiddat bilan chaqnab ketdi, u boshini baland  ko’tardi va 
irilladi – Nima, sizlar uni himoya qilish uchun keldingiz, to'g'rimi? U biz uchun kim? 
Uni uyiga ketishiga qo’yib bering. U o’z uyiga borsin, bizni tinch qo’ysin! 
- Senga butun oila uchun qaror qabul qilish huquqini kim berdi? – Edvard endi 
xo'rsindi. – Karlayl-chi..! U haqida o'ylab ko'rmadingmi? Sen uni deyarli o'ldirding! 

---

@Sumerki_Twilight_Zulmat_ostonasi  // Abduqodir Toshpo’latov