|
O’LIMDAN KEYINGI HAYOT
Ellis va Jasper mehmonxonada o'tirishardi. Ularning yuzlari g'amgin edi. Ular
uchun, barchamizda bo'lgani kabi, bu kecha juda qiyin o'tdi. Esmesiz o'tgan tun... Bir
tomchi umidsiz tun... Zinadan pastga tushayotganimda, darhol, Jasperning aurasini
his qildim. U iloji boricha bizni tinchlantirishga urinardi. Ammo bu vaziyatda u,
baribir, kuchsiz edi. U faqat og'riqni yengil yumshatib, uni mustahkamroq qulflashga
muvaffaq bo'ldi, xolos.
Men Ellisning yonidagi o’rindiqqa o'tirdim, uni yengilgina quchoqladim va
boshimni uning yelkasiga qo'ydim. Ellis qimirlamadi. U meni payqamagandek,
menga qaramadi ham.
- Men kelajakni ko'rmayapman, Bella. Mening tasavvurlarimda bo'shliq va
zulmat bor, xolos. Go'yo umuman kelajak yo'qdek.
- Ellis, hammasi o'tib ketadi, barchasi yaxshi bo'ladi. Ko'rasan! Shunchaki,
Esmesiz dunyo qandaydir tarzda so'ndi. Undagi barcha ranglar go’yo yo'qolgandek.
Biz uchun qadrli insonni yo'qotdik, ammo to’xtab qolmasligimiz kerak. Esme uchun!
O'ylaymanki, u bizni baxtli ko'rishni xohlardi. – Men Ellisni ko'nglini ko'tarishga
harakat qildim, garchi, aslida, mening qalbim parcha-parcha bo'lib ketayotgan bo'lsa
ham… Men baqirib g’uborimdan chiqishini xohlar edim. Ammo aql ustunlik qildi –
o’zingni tutishing lozim!
- Ammo qanday qilib bilmayman, Bella! Usiz qanday qilib yashashimizni
tasavvur ham qilolmayaрman!
- Biz buni uddalay olamiz. Biz kuchlimiz. Biz o’zimizni qo’lga olamiz va
Karlaylga bu qayg'udan qutulishga yordam beramiz. Axir endi unga bizdan ko'ra
ancha qiyinroq. Bagirra esa bizga yordam beradi. Ehtimol, u qanday qilib...
Ammo Ellis gapimni tugatishga imkon bermadi. U menga og'riq va azob-
uqubat-la to'lgan nigohi bilan pichoq urdi. – Bas qil, Bella! Bagirra bizga yordam
bermaydi. Sen unga juda ko'p umid bog'lab yuboryaрsan. U Esmeni biznikiga
qaytarib olib kelmaydi. U haqida, umuman, hech narsa bilmaymiz hm! U bilan
o’zimizning kelajagimizni ko'rmayapman. U biz uchun begona! Ehtimol, u o'zining
qobiliyatlari bilan bizning ongimizga, shunchaki, chang solmoqda. Ehtimol, Rouz
haqdir va Esmening o'limida Bagirra aybdordir... Bella, menda unga qarshi hech narsa
yo'q, lekin sen unga juda ishonasan...
- Ellis, Bagirraning fikrlari samimiy. Men bunga aminman! – Qarama-qarshi
stulda o'tirgan Edvard unga tanbeh bilan qaradi. – Bagirra bizning do'stimiz. – U bu
gapni Bagirrani himoya qilish yoki meni qo'llab-quvvatlash uchun aytganmi,
bilmayman, lekin xayolimda unga minnatdorchilik bildirdim.
@Sumerki_Twilight_Zulmat_ostonasi // Abduqodir Toshpo’latov
Soxtalashtirib o’z nomidan tarqatish ta’qiqlanadi. Qonuniy jazo muqarrar va Allohning o’zi
kifoya qilsin!
- Ellis, Bagirra bizga yordam berdi. U bizni qutqardi. – Men uning ko’zlariga
qaramoqchi bo'ldim.
Ellis menga g'azabli nigohlarini qadadi. – Ha, uni har qancha qahramon o’rniga
qo’yishimiz mumkin! Usiz qanday qilib biz eрlay olardik?! U o’zi kim? Xudomi?
Bas! Men uchun yetarli! Men endi buni eshitishni xohlamayman. – Ellis qo’limdan
sirg’alib chiqib, uydan yugurgancha chiqib ketdi.
Men undan xafa bo'lmadim. Chunki uning juda xavotirda ekanligini bilardim.
Har kimning o’z xususiyati bor. Ellisning portlovchi qiziqqon xarakteri bor edi. U
o'zini yaxshi his qilganda xushchaqchaq bo’lar, yomon his qilganda esa portlardi.
Ayriliq azobi uni qiynayotgandi. Unga esa faqat vaqt yordam berishi mumkin edi,
xolos. Axir, u ruhni tinchlantiradi.
Kunlar, haftalar, oylar o'tdi... Hayot yana o'z holiga qaytdi. Ammo unda rang
yo'q edi… Go'yo bizning hayotimizga oqshom kirib kelgandi.
Bagirra hali ham biz bilan yashardi. U doimo Karlayl bilan birga edi. U faqat
vaqti-vaqti bilan Karlaylni yolg’iz qoldirib, uydan uzoq bo'lmagan yuz yillik archa
ustida soatlab ko'zlarini yumib o'tirardi.
Bagirra bilan men o'zimni xotirjam his qilardim. Ellis tinchlanib, uni qabul
qildi. Faqat Rozali hamon undan hafsalasi рir edi. Ammo men uni vaqt o'tishi bilan
tashlab qo'yishini, unga e’tibor bermay qo’yishini bilardim.
Edvard doim yonimda edi. Biz bir-birimizga telbalarcha oshiq edik.
Renesmining o'sishi biroz sekinlashdi va, deyarli, oddiy bolalar singari rivojlana
boshladi. Hayot asta-sekin yaxshilanib bordi, lekin unda nimadir g’alati edi.
Nihoyat, Forksga bahor keldi. Uyning kirish qismida turib, uzoq kutilgan
quyosh nurlaridan zavq oldim. Men boshimni ko'tarib, ko'zlarimni yumib turdim.
Mening tanam quyosh nuri va iliqlikka chanqoq edi.
To'satdan belimga qo’llarning asra tegishiti his qildim. Men Edvardning
qo'llarini tanib olish uchun ko'zlarimni ochishim shart emas edi.
U qo'llarini belimga o'rab, lablarini bo'ynimga tekkizdi. Uning issiq nafasi va
qaynoq lablarini his qildim. Butun vujudim darhol qizarib, titrab ketdi. Men o'zimni
boshqara olmay qoldim.
- Quyosh bizni uzoq vaqtdan beri entiktirgandi. – Edvard yana bo'ynimdan
o'pib, quchog'iga mahkam bosdi.
- Ammo bu uzoq davom etmaydi, to’g’rimi Ellis? – Bu Bagirraning ovozi edi.
U Ellisga murojaat qildi. Men ko'zlarimni ochdim va hayron bo'lib atrofga qaradim.
Butun oila quyosh taftini his qilish uchun uyga yig'ilgandi. Hatto, Karlayl ham zavq
bilan osmonga qaradi.
- Ha, Bagirra, sen haqsiz. Kechqurun kuchli momaqaldiroq bo'ladi. – Ellis
mamnun jilmayib qo'ydi va makkorona Bagirraga ko'z qisdi.
@Sumerki_Twilight_Zulmat_ostonasi // Abduqodir Toshpo’latov
Do'stlaringiz bilan baham: |
