содир бўлди. Деҳқонлар қўйларини тўлиқ назорат қилишдан мамнун бўлишарди, аммо
тажриба уларнинг ҳукмронлиги чегараланганлигига ишонтирарди. Улар қўйларини
оғилхонага қамашган, ахталашган, кўплаб миқдорда урғочиларини етиштиришган,
бироқ урғочилар ҳомиладор бўлишлари ва соғлом қўзи туғишларига
кафолат
беришмаган, қорамоллар ўлимининг олдини ола билишмаган. Қандай қилиб подани
сақлаб қолиш ва унинг ўсишига эришиш мумкин? Кўплаб деҳқонлар жавобни
ўзларидан юқори турувчи – қудратли худоларга юзланишдан топишган. Унумдорлик
маъбудаси, самовий худо ва шифобахш илоҳлар ўзларига одамлар, тилсиз ўсимликлар
ва ҳайвонлар ўртасидаги воситачи ролини олишди. Қадимги мифология ўзининг
аҳамиятли жиҳатидан шартнома каби бўлиб, у орқали
одамлар абадий худоларни
улуғлашини ўз зиммаларига оладилар ва эвазига ўсимликлар ва ҳайвонлар дунёси
устидан ҳукмронликка эришишни мақсад қилдилар. “Ибтидо” китобининг илк боблари
ҳам ҳудди шу ҳақда. Аграр инқилобдан кейинги минг йиллар давомида маросимларда
асосан илоҳий кучларга шароб ва нон, қўзиларни қурбон қилишган, ўрнига эса улар
мўл-кўл ҳосилни таъминлаши ва тўдани кўпайтириб беришлари керак эди.
Аввалига аграр инқилоб бошқа анимистик эътиқод тизими – қоя, булоқлар, руҳлар
ва жинлар каби объектлар мақомига таъсир кўрсатмади. Бироқ улар ҳам янги худолар
ҳужуми остида аста-секин чекина бошлашди. Одамлар бир неча юз, максимал минг
квадрат километр чегарасида яшаб юрган пайтларида маҳаллий руҳлар уларнинг барча
эҳтиёжларига ғамҳўрлик қила олар эди. Аммо қиролликлар ва савдонинг ўсиши билан
одамларга ўзининг қудратлилиги билан бутун бир қиролликни ёки савдо ҳудудини
қамраб оладиган кимнингдир ҳимояси керак бўлди.
Шу эҳтиёждан политеистик динлар келиб чиққан (юнон тилидан
poly – кўп ва
theos
– худо). Бу динлар дунёни қудратли худолар гуруҳи – унумдорлик маъбудаси, ёмғир
худоси ва уруш худоси бошқаришини таҳмин қилган.
Одамлар ушбу худоларга
ёлворишган ва улар, агар маросимлардан ва қурбонликлардан мамнун бўлишган бўлса,
ёмғир, ғалаба, соғлик юборишган.
Политеизм кириб келиши билан анимизм бутунлай йўқ бўлиб кетмаган. Жинлар,
парилар, илоҳий қоялар, булоқлар ва дарахтлар кўпчилик политеистик динга
бирлашгани маълум бўлди. Бу руҳларга худоларга нисбатан жуда кам эътибор
берилган, бироқ оддий одамнинг кунлик ҳаёт тарзида улар жуда ҳам керак бўлган.
Қирол пойтахтда уруш худосига вахшийлар устидан ғалаба қозониш учун ўнлаб
кўзичоқларни қурбонликка келтираётган бир пайтда оддий деҳқон ўзининг кулбасида
анжир руҳи учун шам ёққан ва касал фарзанди ҳаётини сақлаб қолиш
учун ибодат
қилган.
Буюк худолар пайдо бўлиши билан қўй ва жинлар мақоми
Homo sapiens
мақомичалик ўзгармаган.
Анимизм одамни Ернинг бошқа кўплаб яшовчилари қаторида кўради, лекин
политеистлар дунёда одамлар ва худолар ўртасидаги мураккаб
муносабатлар тизими
аксини кўради. Политеистлар, ибодатлар ва қурбонликлар, яхши ва ёвуз ишлар бутун
экосистема тақдирига таъсир қилади деб ишонишади. Даҳшатли тошқин миллиардлаб
чумолилар ва чигирткаларни, юз минглаб тошбақалар, кийиклар, жирафа ва филларни
шунчаки аҳмоқ одамлар худоларни ғазаблантиргани учун ҳароб қилиши мумкин.
Шундай тарзда, политеизм нафақат худолар, балки одамларнинг ҳам мақомини оширди.
Ўша қадимги анимистик тизимнинг омадсизроқ аъзолари ўзларининг ҳар қандай
муносиб мавқеъларини йўқотишди ёки умуман одамлар ва худолар ўртасида
ривожланаётган буюк драмадаги безаклар бўлиб қолди.