0 ‘ т к I r h o s h I m o V

О ‘tkir Hoshimov
gini tushirmaslik uchun o‘z aravasini o‘zi tortishga harakat 
qildi. Ta’til paytlarida g‘isht quydi, qurilishga kirib ishladi. 
Paxtaga borganida hammadan ko‘proq terib, pul topdi. Bola­
lar kasalxonasida hamshira bo‘lib ishyalaydigan Lola bilan 
tanishganida, bu qiz o‘zining hamma tashvishlariga sherik 
bo‘lishiga ishongan edi.
„Odam shunday qilib qarisa kerak-da“, deb o‘yladi u 
yonboshiga ag‘darilib. Bir vaqtlar u allaqaysi jumalda qay- 
sidir professoming maqolasini o‘qigan edi. Hozir kimligi 
aniq yodida yo‘q. Lekin uning aytgan fikrlari xotirasida 
mahkam o‘mashib qolgan. „Bizning zamonamizda asab 
kasalliklari ko‘payib ketyapti. Ba’zilar hayot sur’atining 
tezligi, boshqalar shovqin-suron ko‘pligi tufayli shunaqa 
bo‘lyapti, deb aytishadi. Lekin odamlarning asabi ko‘chada 
emas, uyda, er-xotin o‘rtasidagi janjalda ko‘proq buziladi. 
Ochil professoming shu so‘zlarini yana esladi-yu, Loladan 
tag‘in ko‘ngli og‘ridi. Nahot, kuni kecha bir-birini yer-u 
ko‘kka ishonmagan odamlar bugun bir-biriga choh qazisa? 
Shusiz ham odam uzoq yashamaydi-ku. Bir-birini tush- 
unib, o‘ynab-kulib yashasa bo‘lmaydi-mi? Padariga lan’at 
pulniyam, latta-puttaniyam!“
Ochil o‘ylay-o‘ylay uxlab qoldi. Qiziq, tushida o‘lib qol- 
ganmish. Shunda ham yuragi sanchayotgan emish. Allaqan- 
day notanish erkak Umidni ko‘tarib olganmish. Umid Ochil- 
ga talpinib hadeb yig‘larmish. Lola bo‘lsa bir chekkada turib 
hiring-hiring kularmish...
Ochil lanj bo‘lib uyg‘ondi. Uning ko‘zlari achishar, 
tomog‘iga bir nima tiqilib turganga o‘xshardi. Devordagi 
soatga qaradi-yu, sapchib turib ketdi. Sakkiz bo‘lay deb 
qopti.
„Obbo, kech qolaman shekilli“, deb o‘yladi u apil-tapil 
yuvinarkan. Lola hamon o‘rtada cho‘zilib yotardi. Xotini- 
ning boshigacha burkanib yotishidan, Umidni ham ko‘rpaga 
o‘rab olganidan, Ochil uning uyg‘oqligini, ataylab shundoq

---