0 ‘ т к I r h o s h I m o V

О ‘tkir Hoshimov
eshigida boshiga eski ro‘mol tang‘igan qop-qora, ozg‘in 
kampir ko‘rindi. Ro‘mol tagidan oqargan sochlari to‘zg‘ib 
chiqqan, guldor ko‘ylagining yengini shimarib olgan, qop- 
dek keng ko‘ylak beo‘xshov halpirab turardi.
„Latta o‘ralgan shvabraga o‘xshaydi, - deb o‘yladi 
Koryagin. Ajab, ko‘nglida armon emas, qiziqish uyg‘ondi. 
„Bunaqa hayotga qanaqa chidaydi sho‘rliklar... Ko‘nikib 
ketgan-da! „Odamzodning eng katta baxti - ko‘nika bilish. 
Odamzodning eng katta fojiasi - ko‘nika bilish... Kim ayt- 
gan edi?“ Eslay olmadi.
Kampir shoshib qoldi. Bilaklariga begona erkak nazari 
tushib „gunohga botayottandek“, hovliqib yengini tushirdi. 
Ro‘molini qayta o‘rab, salom berdi. Berdiyev bilan uzoq 
omonlashdi. Koryaginga ham alohida ta’zim qildi. Bir ni- 
malami gapirib ayvon tomon yo‘l boshladi. Berdiyev uning 
ketidan ergasharkan, Koryaginni ham taklif etdi:
- Kelavering, Vasiliy Stepanovich.
Kampir shosha-pisha uyga kirib ketdi.
Koryagin chor-nochor ayvon peshiga keldi.
- Berdiyev, - dedi imkoni boricha osoyishta gapirishga 
urinib. - Jumanovning onasiga ayting. Biz zaril ish bilan 
kelganmiz...
- Onasi emas, xotini... - Berdiyev xijolatli iljaydi.
„Xotini?! Nahot shu ayol...“
0 ‘sha ondayoq ,,kampir“ ichkaridan yangi ko‘rpacha- 
lar olib chiqdi. Xontaxta atrofiga poyandoz to‘shab, oppoq, 
ozoda dasturxon yozdi. Bir zumda to‘rtta kattakon patir, pat- 
nisda oltindek tovlanib turgan uzum olib keldi. Berdiyevga 
qarab bir nima dedi.
- Dasturxonga taklif qilyapti, - dedi Berdiyev ayoldan 
ko‘zini uzmay.
- Vaqtimiz ziq! - Koryagin goh Berdiyevga, goh ,,kampir“- 
ga qarab bosh chayqadi. Shunda ,,kampir“ unchalik ham qari 
emasligini, harakatlari chaqqon va shiddatli ekanini his etdi.

---