Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

«Ифор>
289
билиш орқали билиб бўлмайдиган ўз ҳидининг па-
лид туманлари, негаки у ўзгача табиатга эга эди.
Ва ўшандаги каби чексиз даҳшат ва кўркув ҳис
қилди ва ҳозир нафаси бўғилиб қолади деб ўйлади.
Лекин ҳозир бу туш кўриш ва уйқу эмасди, бал-
ки очиқ воқелик эди. У ю рда ёлғиз ўзи ҳам ётмас-
ди, балки майдонда ўн минглаб одам кўз олдида
турарди. Ва ҳозир бу ерда уни уйғотадиган ва
озод қиладиган қичқириқ ҳам ёрдам бермасди,
ва ортга сахий, илиқ, қутқарувчи оламга йўл ҳам
йўқ эди. Негаки бу, шу ерда ва ҳозир дунё эди, бу
шу ерда ва ҳозир унинг рўёбга чиққан туши эди.
Ва унинг ўзи буни шундай хоҳлаганди.
Даҳшатли қўланса туманлар қалбининг тубсиз
ботқоғи қаъридан халойиқ тутиб бўлмас шаҳво-
ний қалтироққа кучи етмай унинг атрофида
инграмагунча кўтариларди. Унинг олдига қан-
дайдир одам югуриб келарди. У мўътабар томо-
шабинлар минбарининг энг олдинги қаторидан
шундай интилиш билан сакрадики, қора шля-
паси бошидан учди. Кенг ёйилган қора камзул-
да қатлгоҳдан қарғадек ёки қасос фариштасидек
учиб ўтди. Бу Риши эди.
У мени ўлдиради, зпнлади Гренуй. У - менинг
ниқобим адаштирмаган ягона одам. У ўзини ал-
дашларига қўймайди. Менда - қизининг ҳиди
бор, бу далил қон каби рад этиб бўлмасдир. У
мени таниши ва ўлдириши керак. У буни қилиши
керак.
Ва унга ташланаётган фариштани кучоғига
қабул қилиш учун қўлларини ишқалади. У аллақа-
чон ҳозир қилич ёки ханжар зарбасини ҳис қила-
ётгандек туюлганди, бу ёқимли зарбани нақ кўк-
сига урилганини ҳис қилади, ҳудди устара барча
ифорли совутни ва қўланса туманларни ёриб ўтиб

---