Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

у Парижда кезиб' ўтказган тун ярмидан оғгандаги
ҳид эди. Бу янги куннинг тоза наф аси, озодликда
яшалган биринчи тонгнинг ҳиди эди. У қандай-
дир бошқа ҳаётдан дарак берарди. Ўш а тонгнинг
ҳиди Гренуй учун умид нафаси эди. Уни эҳтиёт-
лаб асради. Ва ҳар куни оз-оздан татиб турди.
Иккинчи қадаҳдан кейин барча асабийлик ва
ишончсизлик, барча иккиланишлар йўқолди ва
уни улуғ сокинлик қоплаб олди. У ўриндиқнинг
юмшоқ ёстиқларига ясланди, китобни очди ва ўз
болалигининг ҳидлари ҳақида, мактаб ҳидлари
ҳақида, шаҳар қўчалари ва тор қўчалари ҳидлари
ҳақида, инсон ҳидлари ҳақида ўқий бошлади. Ва
уни даҳшатнинг ёқимли титроғи чулғади, негаки
шу ерда у манфур, қириб битирилган ҳидларни
қарғади. Гренуй манфзф ҳидлар китобини нафрат
ва қизиқиш билан ўқирди, нафрат қизиқишини
кучайтирганда, у шунчаки ёпиб қўяр, четга олиб
қўяр ва бошқасини оларди.
Йўл-йўлакай тинимсиз олий ҳидларни тотиб
қўрарди. Умид ҳиди шишасидан кейин у 1744
йилги Гайар хоним уйи олдидаги ўтинларнинг
илиқ ҳиди билан тўлдирилган идишни очди. Ке-
йин эса 1753 йил ёзида Сен-Ж ермен-де-Пре боғи-
нинг четида йиғилган гулларнинг ачқимтил боси-
ми ва ҳидларига тўла оқшомги муаттарлик сувдо-
нини бўшатди.

---

«Ифор»
161
Энди у аллақачон муаттар бўйларга ҳаддан ор-
тиқ тўйинган эди. Гавдаси ёстиққа тобора оғир-
роқ ботиб борар, р
5
^қи эса сеҳрли тарзда қўкка ўр-
ларди. Ҳаммаси ушбу базму жамш ид билан туга-
мади. Тўғри, кўзлари ортиқ ўқий олмасди, китоб
аллақачон қўлларидан сирғалиб тушганди - лекин