Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

202
Мендан қанчалик чиройли, мукаммал бўлмасин, у менга боғланиб
қолганди. Худди мен унга боғланиб қолганим каби. Мен доим унга
тегишли бўлганим каби у ҳам фақат менга тегишли эди. Балки онгим
менга шуни айтмоқчи бўлгандир.
― Ҳаммаси тушунарли, тушундим!
― Нимани тушундинг? — сўради у сабр билан жавобимни кутаркан.
― Сен мени севасан, ― дедим бу кашфиёт кўнглимни равшан қилди.
У ҳамон хавотир аралаш тикилиб турсада, мен яхши кўрадигандек лабини
бир томонга жимириб табассум қилди: Хақиқатдан ҳам яхши кўраман.
Юрагим қинидан чиққудек уриб кетди. Нафасим бўғзимга тиқилди. У
ростдан ҳам бир умр мен билан бўлишни истарди, худди мен доим унинг
ёнида бўлишни хоҳлагандек. Фақат менинг одамликдан воз кечишимни
истамасди, шу сабаб қаттиқ қайғуга ботган ва мени одам шаклида
қолишим учун мендан узоқ юришга ҳам рози бўлган. Лекин менга
қалбимдан воз кечишдан ҳам кўра, ундан воз кечиш қийинроқ эди. У
менга узоқ тикилиб турдида, кейин қаттиқ бағрига босди.
― Биласанми, сен мендан кўра яхшироқ эплаяпсан.
― Нимани?
― Қийинчиликларни енгиб ўтишни айтяпман. Ҳар ҳолда сен ҳаракат
қилгансан. Эрталаб уйқудан туриб, даданг учун бўлса ҳам ўзингни
хурсанд
тутишга урингансан. Мен эса... Мен Викторияни изидан
тушмаган пайтимда
бутунлай дунёдан юз ўгиргандим десам ҳам бўлади.
Ҳатто оила аъзоларим учун
ҳам очилиб юра олмасдим. Ҳеч кимни кўргим
келмасди. Айтишга ҳам уяламан,
лекин уззукун ўкрагимни ерга бериб,
ўзимни қўлга ололмай, бесамар бир
нуқтага тикилиб ётганларимни
эсласам... Билганингдек, мен ҳам товушларни эшитиб турардим...
У менга аҳмоққа қарагандек қарамаганидан енгил тортдим. У менга...
муҳаббат билан тикилиб турарди.
― Мен фақат сенинг товушингни эшитардим, — гапини тўғриладим.
У жилмайганча қўлимдан судради. Узоқдан оқариб уй кўриниб турарди. У
мени қоронғу уйга олиб кириб чироқни ёқди. Меҳмонхона бир пайтлар
мен
кўргандек, ўзгармаганди. Эдвард секингина оила аъзоларини
чақирди. Тўсатдан
ёнгинамда пайдо бўлган Карлайлни кўриб чўчиб
тушдим.
― Сени яна кўриб турганимдан хурсандман, Белла, ― жилмайди у. —
Сенга
бирор ёрдамимиз керакми? Эрта тонгдан фақат бизни кўриш учун
келмагандирсан?
Мен бош силкидим.
― Мен ҳаммаларингиз билан гаплашиб олмоқчиман. Муҳим масала
хусусида.
Гап орасида Эдвардга кўз қирим билан қараб улгурдим, Карлайл ҳам
мендек
ўгирилди.
― Албатта, — деди Карлайл. — Бошқа жойда гаплаша қолайлик. — У
шундай дея йўл-йўлакай чироқларни ёқиб ошхона томон йўл бошлади.
Овал
шаклидаги стол ёнига келганимда, мен учун стулни суриб берди.