Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

196
сени ҳеч қачон ёлғиз қолдирмасдим. Мен жуда худбинман. Бу дунёда мен
муҳтож бўлган ва энг истайдиганим — бу сенсан! Энди ҳеч қачон сендан
воз кечиш қўлимдан келмаслигини ҳам биламан. Бизни ҳар хил қилиб
яратган тақдирнинг золимлигини оқлаш учун ўзимда сўз топа олмаяпман!
Назаримда бизни қанча масофа айириб туришидан қатъи назар, сен
хавфдан ҳоли бўла олмайсан.
― Менга ҳеч нимани ваъда қилма, — шивирладим. — Агар умид
қилишни бошласаму ҳаммаси пучга чиқса... яшай олмайман. Ваҳший
вампирларнинг барчаси мени гумдон қила олмаган бўлсада, умидсизлик
мени адо қилиши аниқ.
Эдварднинг кўзлари қаҳрдан чақнаб кетди.
— Сен ҳозир мени ёлғон гапиряпти деб ўйлаяпсанми?
― Йўқ, ундай эмас... Сен бугун туйғуларингга амин бўлишинг мумкин,
лекин эртага яна фикрингни ўзгартирсангчи? Масалан, Жаспер яна менга
ташланиб қолса, сен яна фикрингни ўзгартирмайсан деб ким кафолат бера
олади?
У сесканиб кетди.
Мен бир лаҳза ўйга чўмиб, у мени ташлаб кетгандан олдинги даврни ёдга
олдим. У мени қаттиқ севгани ва мени ҳимоя қилиш мақсадида мендан
воз кечишга мажбур бўлганини ўйларканман, уни тушунгандек бўлдим.
— Ҳозир қатъий қарорингни айтаяпсану, лекин бошқа вазиятларни
ҳисобга олмаяпсан, тўғрими? Ҳозир гапирасану кейин шароитга қараб иш
кўрасан, тўғрими?
― Мен сен ўйлаганчалик кучли эмасман, — деди у хомуш. ― Тўғрими,
нотўғрими, буларнинг барчаси мен учун аҳамиятини йўқотди. Барибир
мен қайтган бўлардим. Розали менга нохўш хабарни етказишидан олдин
ҳар куни кун санардим. Сенсиз ўтаётган кунлар тезроқ ўтиши учун
курашардим. Мен фақат тезроқ деразанг ёнида пайдо бўлсаму, мени
кечир, десам деган хаёл билан яшардим. Агар рози бўлсанг, мен ўзимни
жуда бахтли ҳис қилардим.
― Илтимос, жиддийроқ бўлгин.
― Жиддий гапиряпман, — қайтарди у. ― Илтимос, гапларимга қулоқ сол.
Сен мен учун қанчалик муҳимлигингни тушунтириб беришимга рухсат
бер.
Шундай дея у мен диққатимни жамлашимни кутиб тикилиб қолди.
― Сен ҳаётимда пайдо бўлишингдан олдин ҳаётим ойсиз тунга ўхшарди.
Жуда қоронғу, лекин ҳар замонда ақлим сабаб юлдузлар жимирлаши
сезилиб турарди. Кейин эса сен худди метеор каби қоронғу осмонимни
ёритиб ўтдинг.
Кутилмаганда қоронғу ҳаётим олов ичида қолгандек бўлди, нур, гўзаллик
пайдо бўлди. Сен худди уфққа тушган метеор каби кўздан йўқолганингдан
кейин яна ҳамма ёқни зулмат қоплади. Ҳеч нарса ўзгармади, лекин
кўзларим нурдан қамашиб бўлганди. Энди мен юлдузларни кўра
олмасдим, ҳаётим қоронғулик сукунатига чўмди.