Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

188
Ҳозир у билан гаплашиб, ичимни куйдираётган саволларни беришнинг
мавриди эмасди. Лекин уйқусизлик, чарчоқ, қаттиқ ҳаяжонланишлардан
миям ишлашдан тўхтагандек эди. Лекин саволларимни тўхтатиб, у билан
яна бирга бўлиш учун вақтдан ютардим. Худди Шаҳризода эртагидек.
Назаримда, Эдвард мени яна бағрига олганидан хурсанддек эди. Унинг
бармоқлари тинмай юзимни силар, мен ҳам у билан айрилиш пайти
етганда бундан қаттиқ азобланишимни билсамда, унга термулиб
тўймасдим. У сочларимдан бўса олар, бир неча кунлик қаттиқ чарчоққа
қарамай ўзимни енгил ҳис қилардим. Лекин Эдварднинг бир оғиз сўзидан
чил-чил бўлишим ҳам ҳеч гап эмасди.
Эдвард сукут сақлар, у менинг ухлашимни кутарди. Лекин мен
қовоқларимни зўр бериб очиб Атлантагача чидадим. Бир дақиқасини ҳам
ғафлатда ўтказмаганимдан ўз-ўзимдан фахрланиб кетдим. Элис ҳам,
Эдвард ҳам бизни аэропортда кутиб олувчиларни кўриб
ҳайратланишмади. Биринчи бўлиб Жасперга кўзим тушди. У эса мени
кўрмасди, у фақат Элисга қараб турарди. Элис тезда унинг ёнига етиб
борди, лекин улар бошқа севишганларга ўхшаб бир- бирининг бағрига
отилишмади. Фақат бир-бирларига шундай тикилиб қолишдики, мен
уялганимдан кўзимни олиб қочдим. Карлайл билан Эсми эса бир четда
бизни кутиб туришарди, Эсми югуриб келиб тап тортмай мени бағрига
босди.
― Раҳмат, сенга, ― шивирлади у қулоғимга.
Кейин Эдвардни қучоқлаб, кўз ёшларини унинг елкасига яширди.
― Бошқа ҳеч қачон бунчалар азобланишимга йўл қўймайсан! — деди у
овозида қаттиқ андуҳ билан.
Эдвард айбдорона жилмайди.
— Кечиринг, ойи, — деди у.
― Раҳмат, Белла, — суҳбатга қўшилди Карлайл. — Сендан қарздормиз.
― Арзимайди, ― шивирладим. Оёғим ерга теккандан сўнг уйкусиз
тунлар ўз ишини қилди — бошим айлана бошлади.
― У оёғида зўрға турибди, ― койиди Эдвардни Эсми.
― Тезроқ уни уйга олиб бориш керак.
Кўзим юмилиб кетаверганидан ҳеч нарсани кўрмасдим, Эдвард билан
Эсми икки томондан мени кўтаргудек бўлиб олиб боришарди.
Ташқарида кутиб турган автомобилга яқинлашганимизда Эмметт билан
Розалига кўзим тушиб бир оз ўзимга келдим. Эдварднинг қошлари
чимирилди.
― Керакмас, қўй, ― шивирлади Эсми. ― Шундоқ ҳам ўзини айбдор
сезяпти.
― Ҳақиқатда ҳам айбдор у, ― деди Эдвард ғазабини яширмай.
― У айбдор эмас, — дедим мен зўрға.
― Айбини ювишига рухсат бер, — ўтинди Эсми. — Биз Элис ва Жаспер
билан кетамиз.
Эдвард Розалига ўқрайиб тикилди.