Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

184
аланглашар, баъзилар эса қадимий картиналар олдида суратга ҳам
тушишарди.
Сочи қоп-қора кичкина аёл атрофдагиларга алланарсалар деб ваҳима
билан нотаниш тилда гапира бошлади. Лекин ҳеч ким унга қулоқ
солмасди.
Эдвард юзимни кўксига босиб бекитди, лекин энди кеч эди. Мен
ҳаммасини тушундим.
Тор эшикдан оломоннинг охири ўтиб бўлгач, Эдвард мени ўша ёққа қараб
итарди. Қўрққанимдан кўзим ёшга тўлди.
Безакли тилла суви югуртирилган хонада бизни қарши олган чиройли
аёлдан бошқа ҳеч ким йўқ эди. У менга қизиқиб тикилди.
― Уйга хуш келибсан, Хайди, ― қутлади уни Деметри. Аёл Розалига
ўхшаб жуда чиройли эди. — Баракали ов бўлибди, ― жилмайди у.
Хайди узун оёқларини намойиш этиш учун калта юбка ва қаймоқранг
кофта кийиб олган, қизил дарахт рангидаги сочлари товланиб, кўзлари
чақнаб турарди.
Шунда унинг нега бу қадар очиқ кийиниши сирини тушундим. У нафақат
овчи, балки тузоқ вазифасини ҳам бажарарди.
― Миннатдорман, ― кўзни қамаштириб жилмайди аёл. ― Бизга
қўшилмайсанми?
― Бир оздан кейин. Менга ҳам қолдир...
Хайди бош силкиб, менга қизиқсиниб қараганча эшикдан кирди. Эдвард
энди мени росмана судрай бошлади, тор йўлакдан югуриб борардик,
йўлак охиридаги безакли эшикка етмасимиздан орқадан қичқириқ
эшитилди...
XXII боб. Парвоз
Деметри бизни қабулхонагача кузатиб борди, у ердаги иш столида ҳамон
Жанна исмли қиз ўтирарди.
― Кеч тушмагунча йўлга чиқманглар, — огоҳлантирди Деметри ва
шошилганча қайтиб кетди.
Жанна хонада рўй бераётган ишларга бефарқлик билан қарар, фақат
Эдварднинг узун ридосига ғалати қараш қилиб қўйди.
― Аҳволинг яхшими? — шивирлади Эдвард аёлнинг қулоғига
эшитилмайдиган товушда.
― Йиқилмасидан, ушлаб ол уни. Ҳозир ўзини ташлаб юборади, — деди
Элис.
Шундагина ўзим ҳам бутун танамга титроқ кирганини сездим. Тишларим
қаттиқ тақиллаб, хона кўз ўнгимда гир айлана бошлади. Ғалати товуш
қулоғимга чалина бошлади.