Зиѐвуддин Раҳим, Одилхон қори Юнусхон ўғли

“БОЙЛАР САВОБ ИШЛАШДА ЎЗИБ КЕТИШДИ!..” 
رَذ ِبَِأ ْنَع
َر
ِض
َي 
ُللها
َع ْن
ُو 
َمَّلَسَو ِوْيَلَع ُوَّللا ىَّلَص ِّْبَِّنلِل اوُلاَق َمَّلَسَو ِوْيَلَع ُوَّللا ىَّلَص ِّْبَِّنلا ِباَحْصَأ ْنِم اًساَن َّفَأ
: 
َؿوُسَر اَة
ِللها
،
ُلاِب ِروُثُّدلا ُلْىَأ َبَىَذ
ِروُج
،
ُن اَََك َفوُّلَصُة
َؿاَق ْمِِلْاَوْمَأ ِؿوُضُفِب َفوُقَّدَصَتَػةَو ُـوُصَن اَََك َفوُموُصَةَو يّْلَص
: 
 َوََ
 
 ََْه َسْيَل
 َناُهَََّّصَر يَم ْمُءَل ُللها َلَعَُ
 ،
 
 َََص ةَليِلْهَدر ّْلََُو ةَهَََص ةََيَِْحَر ّْلََُو ةَهَََص ةَريِبْءَر ّْلََُو ةَهَََص ةَحيِبْلَر ّْلُءِب َّنِإ
 َرْمَََو ةَه
 َةَهَََص ْمَََُِحََ ِعْضُب يِفَو َةَهَََص رَءْنُم ْنَع َيْهَدنَو َةَهَََص ِفوُرْعََْليِب
اوُلاَق
: 
ِللها َؿوُسَر اَة
،
ُوَل ُفوُكَةَو ُوَ َوْهَش اَنُدَحَأ ِ أَةَأ
َؿاَق ٌرْجَأ اَهيِف
: 
 ِأْيَلَع َنيََََ ماَرَح يِف يَهَعَضَو ْاَل ْمُتْدطَََزََ
 َلَحْلا يِف يَهَعَضَو اَذِإ َكِلَذَءَف َزْزِو يَهيِف
ا رََُْ ُأَل َنيََ ِل
 
ُهاَوَر
.ُّ ِنِاَرَػبَّطلاَو ُدَْحَأَو ٌمِلْنُمَو ُّيِراَخُبْلا
Абу Зар розияллоҳу анҳудан ривоят қилинишича, айрим саҳобалар Набий соллаллоҳу алайҳи ва 
салламга:
“Эй Расулуллоҳ, бойлик эгалари ажр-савоблар 
(қозонишда)
ўзиб кетишди. Улар биз каби 
намоз ўқишади, рўза тутишади, 
(лекин)
ортиқча мол-дунѐларидан садақа беришади”, дейишди. 
Шунда у зот: “Аллоҳ сизларга ҳам садақа қиладиган нарсаларни жорий этмаганми? Ҳар бир тасбеҳ – 
садақа, ҳар бир такбир – садақа, ҳар бир таҳмид – садақа, ҳар бир таҳлил – садақа, амру маъруф – 
садақа, наҳий мункар – садақа, биронтангиз ўз аѐли билан жинсий муомала қилиши – садақа”, 
дедилар. Улар: “Эй Расулуллоҳ, агар биронтамиз шаҳватини қондирса ҳам ажр оладими?!” дейишди.