Зиёвуддин Раҳим 2 бисмиллаҳир роҳМАНир роҳийм!

“На ерга, на ўзларингизга бирон мусибат етмайди. Магар 
(етса)
, Биз уни пайдо қилишимиздан 
олдин Китобда 
(яъни, Лавҳул маҳфузда битилган)
 бўлади. Албатта, бу Аллоҳга осондир. Токи сизлар 
қўлларингиздан кетган нарсага қайғурмагайсиз, 
(Аллоҳ)
 сизларга ато этган нарса билан шодланиб 
(ҳаволаниб)
 кетмагайсиз”
(“Ҳадид” сураси, 22-23-оятлар).
Ушбу оятда таъкидланишича, бизга етадиган ҳар бир мусибат – касаллик, очлик, камбағаллик, ўлим 
ва ҳоказолар юзага чиқишидан олдин Лавҳул маҳфузда, Аллоҳнинг илмида собит бўлади. Шунинг учун 
мусибатга ортиқча хафа бўлиб, ўзини қийнашнинг ҳожати йўқ. Мусибатни сабр-бардош билан қарши 
олиш мусулмон кишига хосдир. 
Шунингдек, ҳар қандай хурсандчилик, яхшилик ҳам аввалда Лавҳул маҳфузда ёзилган. Шундай 
экан, бирон неъматга эришганда ортиқча хурсанд бўлиб, ўзидан кетиш мусулмон одамга ярашмайди. 
Бошқа оятда шундай дейилган: 
“--------------------------- Арабий матн --------------------------“ 
“
(Бандага)
 бирон мусибат етмайди, магар Аллоҳнинг изни-иродаси билан 
(етади)
. Ким Аллоҳга 
имон келтирса, У Зот унинг қалбини 
(тўғри йўлга)
ҳидоят қилади. Аллоҳ барча нарсани 
билувчидир”
(“Тағобун” сураси, 11-оят).
Мусибат киши бошига фақат Аллоҳнинг изни-иродаси, тақдири билан тушади. Банда яхшиликни 
жалб этиш, ёмонликни даф қилиш учун қўлидан келган чораларни кўради. Бироқ натижа Аллоҳнинг 
иродасига ҳавола. Шунинг учун бошига кулфат тушган одам маҳзун бўлмай, бу Аллоҳнинг тақдири 
эканига имон келтирса, чиройли сабр қилса, Аллоҳ унинг қалбини Ўзининг амрига бўйсунадиган, қазои 
қадардан рози бўладиган қилиб қўяди, чиройли сўзлар айтишга, гўзал амаллар қилишга тавфиқ беради. 
Зеро, ҳидоятнинг асли қалбда бўлади. Тана аъзолари қалбга бўйсунади. Агар қалб тўғриланса, қолган 
аъзолар ҳам тўғриланади.