Ўзбекистон Республикаси Вазирлар Маҳкамасининг 1998 йил 27 июлда “Ўзбекистон Республикаси Фанлар академияси Тарих институти фаолиятини такомиллаштириш тўғрисида”ги қарорида ўзбек халқи ва унинг давлатчилиги тарихини холисона ўрганишнинг илмий асос-ларини

белгилаш мумкин. Демак, фаннинг мақсади ёш тарихчиларда эски ўзбек ёзуви ва форс тилидаги ёзма манбалар билан ишлаш кўникмасини шакллантиришдан иборатдир.
Мустақиллик йилларида тарих соҳаси бўйича мутахассис кадрлар тайёрлашда бир қатор сезиларли ютуқларга эришилди.  Ўзбекистон Республикаси Вазирлар Маҳкамасининг 1998 йил 27 июлда “Ўзбекистон Республикаси Фанлар академияси Тарих институти фаолиятини такомиллаштириш тўғрисида”ги қарорида ўзбек халқи ва унинг давлатчилиги тарихини холисона ўрганишнинг илмий асос-ларини шакллантириш, тадқиқотларни замонавий талаблар даражасига кўтариш, ҳаққоний тарихни тарихий манбалар асосида ўрганиш, иш юритиш ва архив иши соҳасида ягона давлат сиёсатини олиб бориш вазифалари белгиланган.
Фаннинг бошқа фанлар билан алоқадорлигига келсак, “Шарқ тиллари асосида палеография ва матншунослик асослари” фани тарих, архившунослик “Эски ўзбек ёзуви ва шарқ тиллари”, “Манбашунослик”, “Дипломатика” каби фанлар билан бевосита алоқадор ҳисобланади. Уларни айро ҳолда тасаввур этиш қийин.
Ўзбекистон халқлари маънавий мероси қадимий ва бой тарихга эга бўлиб, уни бирламчи манбалар асосида ҳар томонлама ўрганиш юқоридаги фанларни мукаммал ўзлаштиришни талаб этади. Зеро, узоқ мозийдан бошлаб мутафаккир олимлар томонидан яратилган ва бизгача етиб келган ёзма мерос ҳозирги тадқиқотлар учун муҳим илмий маълумотларни беради.
Фаннинг долзарб масалалари. Мустақиллик шароитида тарих фанини илмийлик ва холислик асосида ривожлантиришга алоҳида эътибор берилаётган, миллий-маънавий қадриятларимиз қайта тикланаётган ва республикамизнинг жаҳон ҳамжамиятига қўшилиш жараёни кучайиб бораётган бир даврда, шубҳасиз, тарихий манбаларни топиш, ўрганиш ва таҳлил этиш масаласи алоҳида аҳамият касб этади. Бунинг учун эса тарихий манбаларни тадқиқ этиш усулларидан фойдаланишни билиш зарурдир.
Бу борада Ўзбекистон Республикаси Президенти Ислом Каримов: “Ота-боболаримизнинг асрлар давомида тўплаган ҳаётий тажрибалари, диний, ахлоқий, илмий қарашларини ўзида мужассам этган бу нодир қўлёзмаларни жиддий ўрганиш даври келди” [1], – деб таъкидлаган эдилар.
Марказий Осиё халқларининг тарихини ўрганишда расмий ҳужжатлар ҳам салмоқли ўрин тутади. Жумладан, Бухоро амирлиги тарихини ўрганишда муҳим манба ҳисобланувчи амирларнинг фармонлари, ёрлиқлари, қозихона ҳужжатлари тадқиқоти бўйича қатор илмий ишлар қилинган бўлса-да, бироқ масаланинг манбашунослик асосларига оид тадқиқотлар етарли эмас ва бу каби бирламчи манбаларни тадқиқ этиш долзарб илмий муаммолар қаторида турибди.
Айниқса, XVIII асрнинг иккинчи ярмида Бухоро амирлигидаги маданият, давлатчилик тарихи билан боғлиқ масалаларни мазкур даврда яратилган манбалар асосида ёритиш муҳимдир.
Араб алифбосида 28 та ҳарф бўлиб, аксарияти ундошлардир. Араб ёзувида қисқа унлилар “ҳаракатлар” деб аталувчи белгилар орқали ифодаланади.