Ўзбекистон республикаси ички ишлар вазирлиги а к а д е м и я

ривожланишидир. Ундаги бошқариб бўлмайдиган жараёнлар
жамиятда иқтисодий, сиёсий ва маънавий инқирозларни,
урушларни, касалликларни келтириб чиқаради. Табиийки,
индивид уларнинг вайрон қилувчи таъсирларидан ўзини
ҳимоя қилишга интилади ва оқибатда ғайритабиий кучлар-
дан нажот сўраб мурожаат қилишга мажбур бўлади.
2) диннинг гносеологик (грекча 
gnosis
— билиш, 
logos —
таълимот деган маъноларни англатади) илдизи кишининг
билиш фаолияти жараёнида диний эътиқоди вужудга кели-
шига имконият яратадиган шароитлардир. Табиат ва жами­
ятни билиш диалектик жараён. Тажрибасизлик, субъектив-
лик, нарса ва ҳодисаларни абсолютлаштириш воқеликнинг
нотўғри идрок этилишига олиб келади. Бундан ташқари,
диний гояларнинг пайдо бўлиши борлиқни ҳиссий идрок
этишдан бошланади ва у рационал билиш босқичида аҳами-
ятини сақлаб қолади.
Диннинг гносеологик илдизига алоқадор ва барча тари­
хий даврларда такрорланиб турадиган хусусиятлар қуйида-
гилардан иборат:
а) билишнинг субъектив жиҳатларини абсолютлаштириш
(лсггинчада — воқелик билан боғланмаган нарса, нисбатсизлик,
сўзсиз деган маъноларни англатади), яъни бўртгириб кўрсатиш;
б) абстракт (лотинча 
abstratio
- диққатни четга тортиш
деган маънони англатади), яъни тафаккур;
в) тафаккурнинг умумлаштириш қобилияти.
3) диннинг руҳий илдизи. Диннинг вужудга келишида ки­
шининг билиш фаолиятига боғлиқ жараёнлар билан бирга
унинг ҳиссиёти, кайфияти ва кечинмалари \ам иштирок эта­
ди. Диний тасаввурлар дастлаб кишиларнинг ҳис-туйғулари
орқали вужудга келади.
Диннинг руҳий илдизи индивидуал ва ижтимоий руҳият-