Xiva xonligida oliy darajali saroy unvonlari va mansablari

Xiva qo’ng’irotlari sulolasining siyosiy tarixi.1763 yildan boshlab Xivada amalda qo’ng’irot urug’i inoqlari hokimiyat tepasiga kelgan bo’lsa-da, 1804 yilgacha Xiva xonlari hukmdor sifatida boshqa shahsni xon qilib ehlon qilganlar. Qo’ng’irotlar sulolasi hukmdorlaridan Muhammad Amin inoq (1763-1790yy.) Xivada hokimiyatni qo’lga olgach saroydagi bir qancha lavozim va amallarga o’ziga sodiq va ishonchli odamlarni tayinladi. Yangi xon shu yo’l bilan xonlikdagi muhim siyosiy-mahmuriy, moliyaviy va harbiy hokimiyatni o’z qo’liga olib, ayrim mustaqil beklarni o’ziga itoat ettirdi.
Manbalar mahlumotlariga ko’ra, shaharlik savdogarlar, hunarmandlar va din peshvolari yordamida o’z hokimiyatini ancha mustahkamlagan Muhammad Amin inoq 1770 yilda turkmanlar hujumini, 1782 yilda Buxoroliklar tajovuzini muvaffaqiyatli qaytardi. Uning hukumronligi davrida Xiva xonligida dehqonchilik, savdo – sotiq va hunarmandchilikni rivojlantirish maqsadida mahlum chora – tadbirlar amalga oshirildi. Mahalliy hukumdorlarning o’zaro nizomlari va kurashlariga chek qo’yilishi natijasida xonlikdagi iqtisodiy hayot yaxshilanib bordi.
Muhammad Aminning o’g’li Avaz inoq (1790-1804 yy.) otasining ishlarini davom ettirgan bo’lsa, Avazning o’g’li Elto’zar inoq 1804 yilda Xiva taxtiga o’tirib, sohta xon Abdulg’ozi V ni haydab yubordi va o’zini rasmiy xon (1804-1806 yy.) deb ehlon qildi. SHu tariqa Xivada qo’ng’irotlar sulolasi hukumronligi rasmiy qaror topdi. Eltuzarxon xonlikdagi mustaqil hokimlarni birlashtirish siyosatini davom ettirdi. Ammo, uning hukmronligi uzoq davom etmadi. 1806 yilda Eltuzarxon buxoroliklar bilan bo’lgan jangda halok bo’ldi. Taxtga uning ukasi Muhammad Rahimxon I o’tirdi.
Muhammad Rahimxon I (1806-1825 yy.) markazlashtirish siyosatiga katta ehtibor berib, Xiva xonligini birlashtirishni nihoyasiga yetkazdi. Xiva tarixchilarining mahlumotlariga ko’ra, Muhammad Rahimxon I xonlikdagi vaziyatni to’g’ri tushunib, shunga yarasha davlat siyosati ishlab chiqdi va ushbu siyosatni qathiyatlik bilan amalga oshirdi. Xususan, uning bevosita tashabbusi bilan xonlikda mahmuriy – siyosiy, iqtisodiy va harbiy islohotlar o’tkazildi.
Dushmanlariga, markazdan qochuvchi kuchlarga nihoyatda beshafqat bo’lgan Muhammad Rahimxon I o’z atrofiga o’zbek, turkman, qozoq va qoraqalpoqlarning nufuzli vakillarini to’plab, ularga amallar va unvonlar berdi. Xon saroyi qoshida doimiy faoliyat ko’rsatuvchi Kengash (Devon) tahsis etildi. Ruhoniylarga ham alohida ehtibor berilib, SHayxulislom Kengashning ahzosi va xonning eng yaqin masahatchisiga aylandi. Muhammad Rahimxon I ning musulmon ruhoniylarining halq orasidagi mavqeini hisobga olib sayidlardan bo’lgan Sayid Pirmuhammad Xo’janing qiziga uylangani ham mahlum.
Bu xon davrida mamlakatning iqtisodiy hayoti jonlanganligi haqida ham mahlumotlar talaygina. Uning davrida mahsus islohotlar o’tkazilib, soliqlar tarkibiga solindi. Bojxona tashkil etilib, ichki va tashqi savdodan keladigan daromadlar ko’payib bordi.
Muhammad Rahimxon I mamlakat sarhadlarini kengaytirish hamda bo’ysunmas qabilalarni itoat ettirish maqsadida qator harbiy harakatlar olib bordi. Juda qiyinchilik bilan bo’lsa-da, 1811 yilda Orol-Qo’ng’irot tobe ettirildi. 1812-1813 yillarda Sirdaryo bo’yidagi qozoq va qoraqalpoq ovullariga ketma-ket qo’shin yuborilib, ular Xiva xoniga bo’ysundirildi. SHundan so’ng xonlik hududlarini Janubiy Turkmaniston va Xuroson viloyatlari hisobiga kengaytirish harakati boshlandi. Ammo, bu masalada Xiva bilan Buxoro o’rtasida kurash boshlanib ketdi. 1817 yilgi CHorjuy qalhasi yaqinidagi birinchi to’qnashuvda Xiva qo’shinlari mag’lubiyatga uchradi. SHunga qaramasdan Muhammad Rahimxon I Buxoro hududlariga 1820, 1823, 1824 yillarda talonchilik urushlari qilib turdi.
Janubiy Turkmaniston va Xuroson viloyatlariga harbiy yurishlar Muhammadrahimxondan keyin taxtga o’tirgan o’g’li Olloqulixon (1825-1842 yy.) va nabirasi Rahimqulixon (1842-1845 yy.) davrida ham davom etdi. Olloqulixon Janubiy Turkmaniston va Xuroson viloyatlarida o’z hukmronligini mustahkamlash uchun ular ustiga besh marotaba yurish qildi. 1826 yilda Xiva qo’shinlari SHimoliy Xurosondagi Oqdarband qalhasini zabt etdilar. 1828-1829 yillarda bu hududdagi Jalqon qalhasi egallandi. Olloqulixon zamonida Buxoro va Xiva o’rtasida Marv viloyati uchun to’qnashuvlar bo’lib turdi.
Olloqulixon 1842 yilda vafot etgach taxtga uning o’g’li Rahmonqulixon (1842-1845 yy.) o’tirdi. Taxtni egallagan yangi xon ham Janubiy Turkmaniston yerlariga hujum boshladi. Bu yurishlarga hujum qilib, Xazoraspni qamal qildi. Ammo, mag’lubiyatga uchrab orqaga chekinishga majbur bo’ldi. Bu orada Rahmonqulixon CHorjo’yni qamal qilib, uning atrofidagi qishloqlarni taladi. Rahimqulixon Xuroson uchun bo’lgan janglarning birida halok bo’lgach taxtga uning ukasi Muhammad Aminxon (1845-1855 yy.) o’tirdi.
Muhammad Aminxon hukmronligi davrida ham Janubiy Turkmaniston va Xurosonda tinchlik hukm surmay, xonga qarshi isyonlar davom etdi. Ayniqsa, Marv va Seraxs shaharlarida ko’tarilgan qo’zg’olonlar hokimiyatni larzaga keltirdi. Qo’zg’olonchilar Xiva xoniga bo’ysunishdan bosh tortib, xon amaldorlari va soliq yig’uvchilarni tutib qatl qildilar. Ogahiy mahlumotlariga ko’ra, Muhammad Aminxon Marv va Seraxs uchun o’n marotaba yurish qilgan, faqatgina 1854 yilda Marv qo’zg’oloni qiyinchilik bilan bostiriladi. 1855 yil Seraxs ostonasida turkmanlar bilan Xiva lashkarlari o’rtasida bo’lgan jangda Xiva qo’shinlari mag’lubiyatga uchrab, Muhammad Aminxon, uning o’n to’rt nafar shahzodalari va saroy amaldorlari fojeali halok bo’ldilar.
1855 yil Said Abdullaxon (besh yarim oy – 1855 yil 20 mart – 27 avgust) Xiva taxtiga o’tirdi. Ammo, bir guruh saroy amaldorlari Said Abdullaxonni tan olmasdan unga qarshi fitna uyushtirib, yovmut turkmanlari bilan aloqa o’rnatdilar hamda ularni isyonga chorladilar. Yovmutlar isyon ko’tarib G’ozovot va Ilonli atroflarida qishloqlarni talay boshladilar. Said Abdullaxon Xivadagi fitnachilarni fosh qilib, uning ishtiroqchilarini qatl ettirgach, isyonchilarga qarshi kurash boshladi. Dastavval, Xiva qo’shinlari bilan bo’lgan jangda yovmutlar mag’lubiyatga uchrab dasht ichkarisiga chekingan bo’lsalar-da, avgustning oxirida yovmutlar Xiva navkarlari qarorgohiga (Ilonli yaqinida) to’satdan tunda hujum qildilar. Bu hujumda Xiva navkarlari mag’lubiyatga uchrab, Said Abdullaxon o’ldirildi.
Bu voqeadan keyin saroydagi vazir Muhammad Yoqub mehtar boshchiligidagi bir guruh amaldorlar Sayid Abdullaxonning o’n yetti yashar ukasi Qutlug’ Murodni xon qilib ko’tardilar, Yoqub mehtar va Ibrohim qo’shbegi davlat boshqaruvida xonning eng yaqin kishilari edilar. Bu orada xonlikdagi siyosiy vaziyat yana keskinlashib ketdi. Qutlug’ Murodxonga bo’ysunmagan turkman yovmutlari Ota Murodni, qozoq va qoraqalpoqlar Jorliq To’rani o’zlariga xon deb ehlon qildilar. Qutlug’ Murodxon ularning isyonlarini qiyinchilik bilan bostirdi. Ammo, uning hukmronligi ham uzoq cho’zilmadi (to’rt yarim oy). Qutlug’ Murodxon o’z ukasi Niyozbek Muhammad tomonidan hiyla ishlatilib uyushtirilgan fitna (yovmut turkmanlari yordamida) natijasida o’ldirildi.
Qutlug’ Murodxon o’limidan so’ng Xiva taxtiga Sayid Muhammadxon (1856-1864 yy.) xon qilib ko’tarildi. U hokimiyatga kelgan paytda xonlikda siyosiy vaziyat keskinlashgan, iqtisodiy ahvol nihoyatda og’ir bo’lib, ko’pchilik viloyatlarda ocharchilik hukm surgan, yuqumli kasalliklar tarqalgan edi. Vaziyatni to’g’ri baholay olgan Sayid Muhammadxon yuz berayotgan isyonlarni tinch yo’l bilan hal qilish, tinchlikni qaror toptirish, iqtisodiyotni tiklash choralarini ko’rdi. U avvalambor Buxoro va Rossiya bilan savdo aloqalarini yaxshiladi. Dehqonchilik, obodonlashtirish va qurilish ishlarida qator tadbirlar o’tkazildi. Ammo, xonlikdagi ichki notinchlik to’xtamadi. Xonlikda faqat o’zbek urug’larigina emas balki, yarim ko’chmanchi va chorvador aholi bo’lgan turkman, qozoq, qoraqalpoq va boshqa xalqlar og’ir soliqlar va turli to’lov hamda majburiyatlarga tortilganligi bois xonlikning turli shahar va viloyatlarida noroziliklar, isyonlar bo’lib turdi.
Sayid Muhammadxon 1864 yil 10 sentyabrda kasallanib vafot etgach taxtga uning o’g’li Sayid Muhammadxon Rahimxon II (1864-1910 yy.) o’tirdi. Soniy va Feruz nomlari bilan ham mahlum bo’lgan bu hukmdor Xiva xonlari orasida eng adolatparvar va mahrifatparvar hukmdor bo’lganligi bois ham 47 yil davomida mamlakatni idora qilgan.
Uning zamondoshlari bo’lgan Ogahiy va Bayoniylar asarlarida Sayid Muhammadxon Rahimxon II (Feruz) faoliyatida adolatparvarlik va haqgo’ylik, qattiqqo’llik va talabchanlik bilan, mahrifatparvarlik esa tashabbuskorlik bilan uyg’unlashib ketganligi haqida mahlumotlar beradilar. Bu xon o’zining butun hukmronligi davrida el-yurt farovonligi, tinchlik-osiyishtaligi uchun kurashdi. Xonlikda dehqonchilik, sug’orish ishlari, savdo-sotiq va hunarmandchilik taraqqiy etdi. Bu davrda Xorazmda ayniqsa ilm-fan, adabiyot va sanhat, mehmorchilik yuksaldi. Xonning o’zi “Feruz” taxallusi bilan ijod qilib o’zbek mumtoz adabiyoti rivojiga katta hissa qo’shdi.
Zamonaviy Xorazm tarixchilari Sayid Muhammadxon Rahimxon II hukmronligini ikki bosqichga ajratadilar. Birinchi bosqich – 1864 – 1873 yillar, xon hukmronligining dastlabki o’n yilligi bo’lib, bu davrda Muhammadxon Rahimxon II davlatni mustaqil boshqarib, mamlakatda tinchlik va farovonlikni qaror toptirish, qishloq xo’jaligi, savdo-sotiq va hunarmandchilik, fan va madaniyatni yuksaltirish yo’lida ulkan ishlarni amalga oshirdi. Ikkinchi bosqich – 1873 yil avgustdan 1910 yilgacha bo’lgan davrni o’z ichiga oladi. 1873 yilda Xiva general Kaufman boshchiligidagi rus qo’shinlari tomonidan bosib olingach, tuzilgan sulhga binoan Xiva xonligi Rossiyaga qaram davlatga aylandi. Bu davrda Muhammadxon Rahimxon II ning faoliyati Rossiya hukumati tomonidan qathiy cheklandi va nazorat ostiga olindi. SHunga qaramasdan xon o’zining adolatparvarlik va bunyodkorlik faoliyatini davom ettirdi.
Muhammadxon Rahimxon II vafotidan so’ng taxtga uning o’g’li Sayid Isfandiyor (1910-1918 yy.) o’tirdi. Isfandiyorxon xonlik davrini yangiliklardan boshladi. Uning farmoni bilan xonlik aholisi qadimdan to’lab kelayotgan soliqlarning bir necha turi qisqartirildi. General-mayor unvoniga ega bo’lgan Isfandiyorxon ham otasi kabi rus hukumatiga tobe edi. Uning davrida xonlikda bir qancha qo’zg’olon bo’lib o’tdi. Xon bu qo’zg’olonlarni ruslar yordamida bostirdi. 1918 yil 1 oktyabrda turkman Qurbon Muhammad Sardor (Junaidxon)ning buyrug’i bilan Isfandiyorxon o’ldirildi. Hokimiyatni Junaidxon o’z qo’liga oldi. Ammo, u Xiva taxtiga o’tira olmas edi. SHu bois ham Isfandiyorxonning ukasi Said Abdullaxon (1918-1920 yy.) nomigagina xon qilib ko’tarildi. 1920 yil 2 fevralda Xivaga kirib kelgan qizil armiya qo’shinlari Junaidxon lashkarlarini tor-mor etib, hokimiyatni sovetlarga topshirdi.