Вазорати таълими олӣ ва миёнаи ҷУМҲури ӯзбекистон институти педагоги давлатӣ чирчиқ

III. Хулоса.
Дар концертхо, театрхо ва музейхо. Агар шумо ба театр равед, либоси махсуси тоза дар бар кунед.
Дар чойхои истирохат ва истирохат овоз баланд кардан, бозй кардан ё бозй кардан манъ аст.
Шумо бояд дар толори театр ҷои худро ишғол кунед. Ҳангоми гузаштан ба мусофир муроҷиат кунед ва агар ҳангоми гузаштан тасодуфан касеро пахш карда бошед, узр пурсед.
Дар рафти спектакль тамошобинонро набояд халалдор кард. Дар давоми намоиш чизе нахӯред.
То охири намоиш дағал нашавед.
Ҳангоми ворид шудан ба театр ё осорхона кӯдакон бояд кулоҳҳои худро аз тан кашанд .
Ба тамошобинон хӯрдан ё партофтани чизе қатъиян манъ аст.
Экспонатхои музей бояд орому токатфарсо бошанд, ба экспонатхо бодиккат нигох кунед, аз як чиз ба чизи дигар нагузаред, ба онхо даст нарасонед.
баланд ran зад , дигар тамошобинонро халалдор накунад.
Дар соли хониш ба фаъолияти хонандагон оид ба риояи ин коидахо аз тарафи муаллим назорат карда шуда, дарсхои чамъбасти оид ба маданияти рафтор гузаронида мешаванд.
Вазифаи сессияи чамъбастй чамъбаст намудани кори сол аст. Дар машгулиятхо на танхо рафтори маданиро меомузанд, балки ба талабагон чй тавр кор карданро ёд медиханд, ки хар руз дар мактаб, дар хона, дар куча чй тавр коре, ки медонанд ­.
Волидон ­ташвиқ карда мешаванд, ки таассуроти худро дар бораи риояи кодекси ахлоқии донишҷӯён мубодила кунанд.
аз оддитарин қоидаҳое, ки кӯдакон ба риоя кардан одат кардаанд ва аз ҷиноятҳои комилан анҷомёфта бармеангезад .Кӯдакон дар бораи қоидаҳое, ки то ҳол риоя нашудаанд, муфассалтар муҳокима карда мешаванд. Вазифаи ­дарс аз он иборат аст, ки ба хонандагон ва падару модарон дар бораи онҳо таълим диҳед, ба кӯдакон имконият диҳед, ки чӣ тавр дар хотир нигоҳ доштани ҳодисаҳо, ҳолатҳое, ки ҳар як қоида амал мекунад, машқ кунед, зеро кӯдакон малака ва қобилиятҳое доранд, ки дар як вазъият ҳастанд. шароити навро на хамеша ба дигар шароит гузарондан мумкин аст. Аз ин рӯ, машқҳои ҷамъбастӣ ба ҳолатҳое асос ёфтаанд, ки риояи қоидаҳои тозагӣ ва одоб, одоб, поквиҷдонӣ, маҷбурӣ ва ғайра зарур аст. Одатан ба амал баровардани ин коидахо вазъияти мактаб, хона, куча, чойхои гуногуни чамъиятй мебошад.
Барои такрор се мавзӯи асосӣ интихоб карда мешавад ­: рафтори мактаб, рафтор дар хона ва дар ҷойҳои ҷамъиятӣ.
Мавзӯи якум дар синфи 1, дуюм дар синфи 2 ва сеюм дар синфҳои 3-4 муҳокима карда мешавад. Аммо аз ин тавсия берун рафтан мумкин аст. Муаллим метавонад аз хар як мавзуъ мавзуъхои ба худаш лозимро гирад. Ин проблемахо дар синфхои 1, 2, 3 ва 4 гуногун буда, ба муваффакияти процесси таълим ва дар ­кучо будани камбудихо вобаста аст.
Хамин тавр, муаллим барои дарси ­чамъбастй коидахои асосии рафтореро интихоб мекунад, ки вай мехохад бо хонандагон аз ёд кунад.
Методикаи ташкили дарсҳоро метавон ба яке аз муваффақтарин ва самараноктарин дарсҳои қаблӣ асос кард. Муаллим инчунин метавонад бо интихоби маводе, ки дар давоми сол хеле бомуваффақият истифода шудааст, аз ҳар як ҷаласа шакли ташкилоти муваффақро пайдо кунад.
Таҳияи тахминии се мавзӯи ҷаласаи ниҳоӣ дар поён оварда шудааст. Онҳо ба таври зерин сохторбандӣ шудаанд: қоидаҳои асосӣ, ки бояд бо донишҷӯён дар хотир нигоҳ дошта шаванд; сӯҳбат, саволҳо барои баҳс; ташкил ва усулхои таълим; маводи курс.