Вазорати таълими олӣ ва миёнаи ҷУМҲури ӯзбекистон институти педагоги давлатӣ чирчиқ

2.2. Қоидаҳои меҳнати коллективӣ.
Коидаи асосй аз он иборат аст, ки дар баъзе мавридхо дар кори умумй рох дода тавонистан лозим аст, дар мавридхои дигар бошад, манфиати коллективро ба назар гирифта, нуктаи назари онхоро химоя кардан лозим аст. Беҳтар аст, ки зӯр ё зӯрро истифода набаред, балки созиш кунед.
1. Бо рафиқони худ дар бораи нақшаи умумии кор ва натиҷаҳо сӯҳбат кунед. Ба тавсияҳои ҳамаи дӯстони худ гӯш диҳед ва чизи ҷолиб ва барои ҳама муҳимро интихоб кунед.
Корро одилона таксим кунед. Ин маънои онро дорад, ки бояд баробар тақсимоти шавковар, осон ва душвор вазифаҳои гуворо ва ногувор бошад.
Хар кас кори худро дар сари вакт ва ба кадри имкон нагз ба рох мемонад, вале ин хамеша на танхо як кисми кори худ, балки тамоми корро ифода мекунад.
Ҳангоми кор, аз дӯстон пурсед, ки корҳо чӣ гунаанд. талаботҳои худро нисбат ба рафтори якдигар баён кунанд ва баён кунанд ва кӯдакон ба кӯдак кӯмак мекунанд, ки ташаббусро бо гурӯҳ ва дигар кӯдакон оштӣ диҳанд. Қоидаҳо дар дасти созмондиҳанда буданд, ки бо ёрии он муносибатҳои вайроншудаи байни кӯдакон барқарор ё барқарор карда шуданд.
баҳодиҳии худ ва баҳодиҳии ҳамсол, қоидаҳо ба кӯдакон имкон медиҳанд, ки рафтори худро бо рафтори дигарон, бо қоидаҳо (дар қоидаҳо ифода карда шудаанд) ва рафтори ҳар як шахс муқоиса кунанд .
Худбаҳодиҳӣ ва тафтиши байниҳамдигарӣ ҳангоми гузориши шифоҳии кӯдакон аз рӯи нишондодҳои умумӣ (ҳар гурӯҳ дар як шакл кор мекарданд) дода мешавад. Ҳангоми идоракунии кор, роҳбари гурӯҳ бояд ба ­синф дар бораи интихоби шакл, таъини вазифаҳо, чӣ гуна дӯстона будани кӯдакон ва чӣ гуна ихтилофотро ҳал кардан лозим буд, гузориш диҳад . Дар рафти баромад аъзоёни дигари гурух низ камбудихои чойдоштаро ошкор намуда, таклифхо пешниход карданд . Кӯдакон ба кори дӯстони худ дар асоси қоидаҳои мавҷуда баҳо доданд.
рафтори худ нигох карда, дигар хел рафтор мекунанд: -! ба осонӣ арзёбӣ
Сабабҳои фаҳмидани кодекси ахлоқӣ дар гурӯҳ гуногунанд. Қоидаҳо иҷро карда мешаванд, зеро қоида "фармоиш аз ҷониби муаллим", яъне аз рӯи намуди зоҳирии муаллим талаб карда мешавад. Сабаби дигари вайрон кардани ќоидањо зарурати ќоида њамчун далел аст, ки метавонад барои талаб кардани ќоидањо аз дигарон ба сифати асос истифода шавад. Риояи қоидаҳо ба шумо имкон медиҳад, ки якҷоя кор кунед (якҷоя бозӣ ва кор кунед).
Вақте ки фаъолият дилгиркунанда мешавад (аз нуқтаи назари мундариҷа ё муносибатҳо), сабаби риояи қоидаҳо тарси он аст, ки касе аз даста намебарояд.
Муаллим бо назардошти риояи њаќиќии ќоидањо чунин мешуморад, ки сабаби асосї бояд риояи ќоидањои зўроварї, итоат ба иродаи шахси ахлоќї бошад.
Шумо дар зиндагӣ танҳо нестед, дар байни одамон зиндагӣ мекунед. Пас, агар амали шумо якеро шод гардонад, дигареро хафа кардан мумкин аст.
Ҳама бояд қоидаҳоеро риоя кунанд, ки барои ҳама ҳатмӣ ҳастанд ва бидуни онҳо зиндагӣ кардан душвор аст.
Кор, бозй ва дилхушй аксар вакт коллективона аст, вале агар муваффакияти умумй ба хама вобаста бошад, дустонро фиреб додан лозим нест, коидахои умумиро риоя кардан лозим аст.
Қимати вақти худ, вақти калонсолон ва дӯстонро донистан муҳим аст.
оғози кор чӣ гуна ҳисоб кардани вақтро омӯзед: ба шумо барои дарсҳо, маҳфилҳо, кӯмак ба волидон, ба сайругашт рафтан, бозӣ бо дӯстон, хондани китоб, тамошои телевизор чӣ қадар вақт лозим аст. донистани вақтро чӣ гуна сарф кардан.
Кӯшиш кунед, ки реҷаи ҳаррӯзаро риоя кунед: сари вақт хоб равед ва дар вақташ бедор шавед, вазифаи хонагии худро дар вақти муайян иҷро кунед, сайру гашт кунед, вақтхушӣ кунед ва варзиш кунед. Бо гузашти рӯз якдигарро тафтиш кунед. Ба шахсе, ки ҳанӯз чӣ гуна ҷашн гирифтани рӯзро ёд нагирифтааст, кӯмак кунед.
Ба ҳеҷ рӯз дер накунед, ҳамеша сари вақт биёед, вақти дигаронро нагиред.
Агар шумо ваъда дода бошед, ки дар вақти муайян ба назди касе меоед, китоб, дафтар, бозича ё ашёи дигарро дар вақти муайян бармегардонед, боварӣ ҳосил кунед, ки ин ваъдаро иҷро мекунед. Агар чизе рӯй диҳад ва шумо ваъдаи худро иҷро карда наметавонед, ба ман хабар диҳед.
Агар шумо чӣ гуна иҷро кардани ваъдаҳо ва вазифаҳоеро, ки ба шумо дода шудаанд, ёд нагирифта бошед, ба худ саволҳои оддӣ диҳед, аммо ҳатман ба онҳо муроҷиат кунед.
Агар касе ваъда диҳад, ки дар вақти муайян назди шумо меояд, онро интизор шавед, вақтатонро тартиб диҳед, то дар он вақт коре накунед.
Х,амаи коидахо гуфта нашудаанд. Дар хотир доред, ки агар дигарон қоидаҳои рафторро риоя накунанд, ин барои шумо чӣ гуна душвор буда метавонад ва шумо метавонед дар ҳар вазъият чӣ гуна рафтор карданро ба осонӣ бубинед.
Ҳама қоидаҳо бояд ҳамеша риоя шаванд, касе шуморо хоҳад дид, хоҳ танҳо бошед ё не.
Лекцияхои дахонй дар бораи кори гуруххо дар назди гурухи бачагон яке аз воситахои бехтарини хакикатан дарк намудани муносибатхо ва ба назар гирифтани фарки ахлок мебошад.
Вазифаи асосии муаллим аз он иборат аст, ки ба бачахо дар назди синф хисобот додан ва дар баробари ин дар бораи кори хар як гурух фикру мулохизахои худро баён кардан ва ба хар як кори гурух бахо додан ба хар як гурух. Хангоми мухокима ва бахо додан ба ин ва он асар диккати бачагон на танхо ба максади кор, балки ба муносибатхои мехнатии байни онхо низ чалб карда мешавад. Кӯдакон бо кумаки омӯзгор бояд муносибатҳоро дарк кунанд, сабру тоқат, серталаб, бахшанда, меҳрубон, инсоф ва аз дастовардҳои худ сарбаланд бошанд.
Генералро бинед ва кайд кунед. Манфии муносибатҳои байни кӯдакон низ бояд нишон диҳад, ки ид ҳарис, шӯҳратпараст, маккор, хашмгин ва
ноодилонааст. Кори тарбиявй на тандо ба намунаи на -моён, балки дар асоси фаъолона бартараф намудани симои бад.
Муносибатхои байни бачагонро дар натичаи фаъолияти умумй тахлил намуда, ба бачахо нишон додан лозим аст, ки ин муносибатхо бевосита бо натичахои мехнат алокаманданд.
Муаллим хангоми мухокима ва пешниход намудани кори умумй мунтазам ба коллектив аз натичаи кори бачахо хабар медихад. Одиста-одиста ин ракам талаби коллектив мегардад.
Инҳоянд чанд мисол :
Муносибати шахс ба мавкеи у дар кори умумй. Оё вай аз вазифааш хабардор буд ва вазифаи ба зиммааш гузошташударо чй тавр ичро мекард — самимона ё аз сидки дил (махсусан, агар вай супоришро бо ташаббуси худ ичро карда бошад )? .
Муносибатҳои коллективӣ дар раванди умумии кор ташаккул ёфтанд, оё кор дар байни кӯдакон одилона тақсим карда шудааст, оё кор шавқовар ва шавқовар буд ё ӯ кӯшиш мекард, ки барои худ кори осонтар пайдо кунад, оё кӯдакон дар ҳолати зарурӣ ба ҳамдигар кӯмак мекунанд. . ; дар вакти кор харошида шуда бошад ва агар ха-рошад , чй тавр нобуд карда шудааст — бо кувваи ярок ё дигар воситахо; Саркор худро дар кор нишон намедод, ба дигарон зарар намерасонд, думи худро суиистеъмол намекард.
Дар меднати коллективй бачагон бо ташаббус ва ислоди камбудидо аз дамдигар ибрат мегиранд. Хамкорй дар содаи меднати коллективона омили асосии инкишофи даматарафаи талаба буда, ба ташаккули муташаккилй, оштинопазирй, инсондустй, ташаббускорй, эчодкорй, социалистй, меднатдустй ва гайра мусоидат мекунад.
Шумо бояд бевосита дар дарё нишинед. Дастҳо бояд рӯи миз бошанд, пойҳо дар паси онҳо бошанд, ба қафо нигоҳ накарда, дар дарё давида шаванд.
Агар муаллим ба синф савол диҳад ва шумо хоҳед, ки ба муаллим ҷавоб диҳед ё чизе пурсед, дастатонро баланд кунед.
Вақте ки муаллим ба ӯ иҷозат медиҳад, ки ба савол ҷавоб диҳад ё чизе бипурсад, ӯ бояд аз ҷой бархезад . Муаллим бояд бархоста давад .
Дар назди тахта истода. Вақте ки шумо ба тахта меравед, либосҳои худро иваз кунед.
Дар бораи мизи худ ғамхорӣ кунед, онро вайрон накунед, дар он чизе нанависед.
Дар танаффус. Танҳо бо иҷозати муаллим танаффус кардан мумкин аст.
Баъди «Даре тамом» гуфтани муаллим хама пай дар пай аз синф мебароянд, вале хангоми баромадан набояд якдигарро тела диханд ва пеши муаллим рох надиханд.
Дар вакти танаффус дар синф танхо навбатдорон мемонанд. Онҳо тахтаи синфро тоза мекунанд, синфхонаро шамол медиҳанд ва дастурҳои муаллимро иҷро мекунанд. Баъди кор посбонон дастонашонро мешуянд.
Шумо наметавонед дар толори мактаб давида, дод зада, даст ба ҷайбатон гузоред ва деворҳоро кашед.
Ба ҳама калонсолон ва кормандони мактаб, ки шумо бори аввал дар як рӯз вохӯред, салом гӯед.
Агар шахси калонсол (муаллим, падару модар ё парастор) ба назди дар ояд, ӯро иҷозат диҳед.
Наҳорӣ дар вақти танаффус дар мактаб дода мешавад. Дар синфхона ё дар долон хӯрок нахӯред. Пас аз хӯрок хӯрдан дастҳоро тоза кардан лозим аст.
Дар китобхона. Китоб бояд сари вақт баргардонида шавад.
Махсусан гамхорй кардан лозим аст, ки китоби китобхонахо ифлос нашаванд ва гушахои он печида нашаванд. Агар шумо саҳифаи кандашударо бинед, онро часбонед.
Ҳангоми баргардонидани китоб омода бошед, ки ба саволҳои китобдор дар бораи мундариҷаи китоб ҷавоб диҳед.
Агар шуморо ба зиёфат даъват кунанд, раҳмат гӯед.
Аввал аз падару модаратон иҷоза пурсед, баъд ­ҷашн гиред. Тавре ваъда дода шуда буд, албатта вуҷуд дорад.
Биёед бо тӯҳфаи зодрӯз равем. Гап дар бораи тӯҳфаҳо нест, дар бораи шаъну шарафи инсон. Ба мактаб чизхои зебои дастй, гулдузй ва дигар чизхо пешкаш кардан мумкин аст. Агар мактаббача пул ҷамъ карда бошад, вай метавонад барои зодрӯзи волидон, дӯст ё хешовандонаш чизи арзон харад.
Дар қабулгоҳ кушода ва хушҳол бошед. Худро оддӣ нигоҳ доред, ба худ таваҷҷӯҳ накунед, бо овози баланд дод назанед, дод назанед, шӯхӣ накунед.
Агар шуморо ба суруд, рақс ва ё қироати шеър даъват кунанд, рад накунед.
Вақте ки шумо хурсандӣ мекунед, хуб нест, ки ҳама чизро саросема ё саросема чашидан.
Вақте ки шумо меравед, "ташаккур" гӯед.
Вақте ки меҳмонон ба хонаи шумо меоянд, пешакӣ фикр кунед, ки шумо ба онҳо чӣ гуна бозиҳо ва машқҳоро пешниҳод карда метавонед.
Қоидаҳои рафтор дар ҷойҳои ҷамъиятӣ
Дар трансплантатсия ё т. Истифодаи мустақилонаи пули нақд танҳо бо иҷозати волидайн имконпазир аст.