T me/akrommalik

T.me/akrommalik 
 
www.facebook.com/akrom.malik2020 
 
– Unday dema. Mo‘minning borar joyi Аllohning huzuridir. O‘kinma. 
Istasang, seni Turkiyaga olib ketaman. Hujjatlarinig t
o‘kismi? – so‘radi 
Roziya xonim. 
– Yo‘q, yo‘q! Hech qaerga ketmayman. O‘zimni dengizga tashlayman, 
– dedi Shafiqa. 
Roziya xonim hayron b
o‘ldi: 
– Nega? 
– Chunki o‘ligim ham odamlarga yuk bo‘lmasin. Yer yuzida meni 
izlaydigan inson y
o‘q. O‘ligim begonalar qo‘lida xorlanmasin. Nahanglar 
havzasiga 
o‘zimni cho‘ktiraman, – Shafiqaning qarori qatʼiy edi. 
Roziya xonim tik holda Shafiqani tinglayotgan edi. Bu d
aʼvodan keyin 
yana 
o‘tirishga majbur bo‘ldi. 
– O‘ligingni begonalarga qoldirmasliging yaxshi ish, – dedi maʼqullab. 
– Lekin o‘lishga nega shoshilyapsan? Kimdir quvyaptimi? 
Shafiqa 
o‘ylanib qoldi. Nima uchun shoshyapti, axir? 
– Men o‘lishim kerak... – dedi javob topa olmagach.
– Yer yuzida menga joy yo‘q. 
– Shafiqa, insonlarning barchasi bir kuni, albatta, o‘ladilar desam, 
ishonasanmi? 
– so‘radi Roziya xonim. 
– Аlbatta, – dedi Shafiqa. 
– Sen -chi? Sen ham o‘lasanmi? Yoki hamma o‘lib, birgina sen tirik 
qolib ketayapsanmi, Shafiqa? Yo 
o‘zingni dengizga otmasang, o‘lmas 
ekansanmi? 
– Yo‘q, nega... – Shafiqa taraddudlanib qoldi. 
– Yer yuzida qancha inson yashayapti, bilasanmi?
– Sakkiz milliardga yaqin... 
– O‘shalarning ichida eng baxtsizi senmisan? 
Shafiqa bir necha soniya jim b
o‘lib, so‘ng sekin shivirladi: 
– Bilmayman... 

---

T.me/akrommalik 
 
www.facebook.com/akrom.malik2020 
 
– O‘zingni o‘ldirish eng muhim ish bo‘lsa, nima ham qilardim, Shafiqa!
– dedi Roziya xonim. 
Shafiqa jim. Yugurib xonadan qochib chiqar edi, biroq madori y
o‘q. 
Roziya xonim esa Shafiqaning k
o‘ziga qaradi: 
– Kenja qizim sen bilan teng. Аgar qizimning o‘rnida bo‘lganingda 
seni, albatta, jazolardim. Qanday jazolayman, bilasanmi? Suv t
o‘ldirilgani 
idishga yuzingni bosish kerak! Jon berish oson deb 
o‘ylayapsanmi? O‘n 
soniya nafas ololmasang, qanday azob chekishingni bilasanmi? Bilmaysan! 
Jon berish eng buyuk azobdir. O
‘limdan keyin hammasi tugaydimi? 
Iymoning qaerda? Oxiratga b
o‘lgan iymoning qani? Qabr azobiga iymoning 
qani? Shunchalar zaif b
o‘lurmi muslima?! Dunyo hayoti oxirat qoshida bir 
nafasdir! Bir nafasdan ham qisqadir! Bir nafasni joningni qatl etib, abadiy 
azobga ayirboshlaysanmi? 
Roziya xonimning ovozi k
o‘tarilib ketdi, yuzi qizardi. Shafiqa 
xonimning 
g‘azabidan qo‘rqdi. Bu shunday qo‘rquv ediki, uning mohiyatini 
ayol bilmasdi, shunchaki, Roziya xonim uning qalbiga hayiqish olib kirdi. 
– Basharti, yana o‘zimni o‘ldirajakman desang, senga o‘lim azobini 
o‘zim tottiraman! – Roziya xonim bu tahdidni Shafiqaning yuziga yuzini eng 
yaqin masofaga keltirib eʼlon etdi. Shafiqaning qo‘rquvi ko‘paydi. Qo‘rquvi 
k
o‘paygani sayin yashash ishtiyoqi tirildi. 
– Shafiqa, seni uyimga, Turkiyaga eltaman. Sen tarbiyatga 
muhtojsan! 
... Shafiqa Roziya xonimning ortidan yosh boladay ergashdi. 
Xonimning Istanbul tashqarisida, Qora dengiz b
o‘yidagi hovlisi so‘lim ekan. 
Chor 
–atrofi ko‘m –ko‘k. Bu Shafiqaga Kuala Lumpurni eslatdi. Biroq u 
Kuala Lumpurni, eri Fotih Karimni eslashni istamasdi, zotan, bu eslash 
unga uning noshukurligini namoyish etadi. Boy berilgan neʼmatlarning azobi 
achchiq. 
Аyniqsa, bu azobning ortida o‘z xatoying tog‘dek qad rostlab 
turgan b
o‘lsa! Roziya xonim xonasi yonidan Shafiqaga bir xonani berdi. 

---