Sine ira et studio

ne hield voor de Romeinen in dat er een niet sturende vraag gesteld werd. Met nonne in je vraag stuurde je aan op het antwoord ja. En met het partikel num op het antwoord nee.

980


^ de net geciteerde woorden van epigram 10.20. Ook hier verwijst haec. Niet vooruit, maar achteruit in de tekst.

981


^ Een dubbele vraag, een retorische bovendien. Plinius vraagt Priscus of hij Martialis terecht geld heeft toegeschoven toen hij naar Spanje vertrok. Priscus zal hier echt geen “Nee, totaal niet”- antwoord op hebben gegeven. En de tweede vraag gaat over het treuren om de dood van Martialis. Volkomen terecht, impliceert Plinius. Hij had al meteen aan het begin van de brief aangegeven dat hij aangedaan was moleste fero in r1 door de dood van zijn vriend. Dan zijn we het daarover eens. Wel een beetje irritant is dat dimittere (dimisi in r.13) de bijbetekenis schuld afbetalen heeft. Als er al sprake is van schuld dan zou dat gaan om de schuld die Plinius bij Martialis heeft omdat die iets voor hem gedaan had, namelijk positief schrijven. Als Martialis iets over je schreef was dat niet per definitie positief.

982


^ de CON is een irrealis, dat zal duidelijk zijn. Met potuit, een paar woorden eerder, hebben we weer zo’n polyptoton. Je weet wel, dat woordspelletje met woorden van dezelfde stam, maar met verschillende uitgangen. Net met amicissime en amicissimum deed hij hetzelfde, en vlak hierop met aeternitas en aeterna nog een keer. Hij blijft wel frivool, onze Plinius.

983


^ drie, wat zeg ik, voer stijlmiddelen in één keer. Sja, we zitten weer aan het eind van een Pliniusbrief. Dan gaat ie nog een keertje los. Trikolon en polysyndeton zijn makkelijk. Maar climax hebben we hier ook. En weer een retorische vraag. Wie geeft nu per saldo aan wie onvergankelijkheid in dit gedicht? Martialis toch aan Plinius? Want hij heeft over Plinius geschreven. Martialis werd beschreven in deze brief van Plinius, dus ook die krijgt onvergankelijke roem. De ene hand wast de andere,