Verslag reis naar Andorra van 3 tot 29 september 2011

Verslag reis naar Andorra van 3 tot 29 september 2011

Na vele vliegreizen te hebben gemaakt besloten mijn echtgenote Anita en ikzelf om het dit jaar eens te proberen met de eigen auto. Allé het werd de auto van mijn dochter omdat ze met een 4x4 rijdt die op zich al hoger op zijn poten staat en ons een beter zicht geeft om wat defensiever te kunnen rijden. Met onze te maken reisroute in gedachten was dit wel een héél goede zet.

Het idee was om één overnachting te maken in Tresnay in de omgeving van Nevers in de Bourgogne en dan de volgende dag door te trekken naar Saint Hipollyte tussen Narbonne en Perpignan aan de Middellandse Zee. We zouden om 3 uur zaterdagmorgen vertrekken maar die reis zat zo in ons hoofd dat wij niet konden slapen en besloten om 1 uur ’s morgens te vertrekken. Met een héél slimme madam in onze gps waren we door Parijs zonder het te weten en waren we om 7 uur ’s morgens al op onze eerste bestemming. Natuurlijk veel te vroeg want die Chambre d’hotes, La Ferme du Château, was nog niet beschikbaar en zijn we dan maar naar Moulins gereden, een stadje zo een 20km verder. Na een bezoekje en wandelingetje zijn we dan maar teruggekeerd naar Tresnay waar er een mooie kamer op ons wachtte. Eerst een aperitiefje en dan een uurtje slapen want we waren echt vermoeid. ’s Avonds een maaltijd gehad in gezelschap van 3 koppels Duitsers met hun tienerkinderen maar het viel goed mee.

De volgende morgen zijn we dan doorgereden naar St.Hippolyte via het Viaduct van Millau waarvan de middenpyloon even hoog is als de Eifeltoren.

Een mooie constructie om te zien en nog mooier om er over te rijden. Prachtig. Na het inchecken bij onze gastvrouw, een Antwerpse, in de Casa Clara te St.Hippolyte zijn we gaan kijken of er niets te eten viel. Een visserdorpje iets verderop gelegen, Port Barcarès, was een mooie plaats om de benen te strekken, iets te drinken en om lekkere mosselen te eten. We moesten wel wachten tot 6 uur om iets open te vinden maar het eten verzachtte de pijn achteraf. Smullen was dat! Dan terug naar de chambre d’hotes om in de jacuzzi te kruipen maar het water was veel te koud en niet goed voor hartlijders. Je kon er gewoonweg niet in blijven en onze

Antwerpse was er niet om te vragen of er verwarming bij was of niet. Zijn dan maar naar onze kamer getrokken, een glaasje wijn gedronken en eens de mail gecheckt om te zien of er niets nieuws was van het thuisfront. Na het ontbijt richting Barcelona, joepie !

De afstand was niet zo groot en daarom zijn we een bezoekje gaan brengen aan het dorpje Collioure, de ‘ hoofdstad ’ van de ansjovis. Een prachtig vissersdorpje volledig toeristisch uitgebouwd met heel veel volk en bijna geen parkeerplaats te vinden. Na veel zoeken eindelijk iets gevonden op een heuvel/berg en dan maar naar beneden om een bezoekje te brengen. Het nadeel is natuurlijk dat je terug naar boven moet ook hé!!!

Maar het was echt de moeite waard en hebben daar ansjovis in azijn en ansjovis-pasta gekocht om het later eens te proberen op een beschuitje of boterhammetje. Héél goed meegevallen en we hebben zelfs dat potje volledig uitgelepeld; het heeft wel enkele dagen geduurd hoor want veel in een keer eet je toch niet hoor.

Vooraf hadden we besloten om een hotelletje te zoeken buiten Barcelona omdat door die stad rijden met de auto zelfmoord zou betekenen voor mensen die het niet gewoon zijn ginder en ik denk dat de zenuwen het ook zouden laten afweten. Een zotte boel is dat daar.

We zijn aangekomen in Premia de Mar, zo een 20-tal km vóór Barcelona, rond 16 uur en hadden daar het hotel geboekt voor 3 nachten. Van daaruit was het heel gemakkelijk om met de trein , op een 200-tal meter van het hotel, Barcelona binnen te duiken en af te stappen na 25 minuten op de Plaza Catalunia, vlak in het centrum. Ideaal!!!

Na een luidruchtige nacht, heel veel verkeer op die kustbaan, zijn we na het ontbijt Barcelona gaan verkennen. Eerst een trein/metro-kaart gekocht voor 10 ritten en dan, eens ter plekke, een buskaartje voor 2 dagen op de toeristische bus die gans Barcelona afrijdt. Je gaat er af en op wanneer je wilt zodat je alles kan bezoeken waar je maar wilt.

Onze eerste stop was natuurlijk La Rambla, “de” straat van Barcelona die men moet gezien hebben. Ook hier krioelt het van het volk en om de haverklap kom je rare individuen tegen zoals mimespelers die natuurlijk hun geld verdienen met het amuseren van de toeristen.

Na een interessante trip doorheen de stad met bezienswaardigheden zoals de Arena, het Olympisch stadion en nog veel andere mooie gebouwen, kwamen we aan op de plek die ik absoluut wilde bezoeken, Camp Nou, het stadion van FC Barcelona. Een voetbaltempel zoals Wembley er één is in Engeland. Het volk dat daar iedere dag aan de kassa passeert om een bezoek te brengen aan het museum en voetbalstadion van Barça is ontelbaar, toch voor ons. De kassier zal het wel weten want aan 22€/persoon moet dit ongelooflijk veel geld opbrengen. Maar het is dan ook de moeite waard om dit museum te bezoeken met al die bekers, shirts, gouden ballen en schoenen van de spelers. Indrukwekkend, wat een weelde aan trofeeën die hier uitgestald zijn.

Na een bezoekje van zo een 2,5 uur mochten we onze foto gaan ophalen met de beker van de Champions League in ons handen maar wat bemerkte ik? Ik was mijn portemonnee kwijt met al mijn geld, paspoort en rijbewijs er in. Je kan je voorstellen wat voor een kop ik kreeg toen ik die foto wilde betalen !!!!

Gelukkig hadden we onze kredietkaarten ergens anders gestoken en was het dus mogelijk om onze souvenir te betalen. Of is het Anita die betaald heeft?? Dan maar naar de security gegaan aan de ingang en daar aangifte gedaan met vermelding van onze naam en telefoonnummer. Wat een mooie dag had moeten worden was toch een klein beetje verbrod natuurlijk. Dan maar terug die bus op en naar de Plaza Catalunia waar we, scheel van de honger en de dorst, lekkere tapa’s hebben gegeten op een mooi terrasje. We zitten daar rustig te eten toen ik plots een telefoontje kreeg van Camp Nou om te zeggen dat ze mijn portemonnee gevonden hadden met mijn id-kaart en mijn rijbewijs er nog in, het geld was er uit natuurlijk. Gelukkig als een plechtige communiekant zijn we terug die bus opgesprongen, na het beëindigen van onze maaltijd natuurlijk, en nog eens naar Camp Nou. Wij mogen tenminste zeggen dat we twee keer op één dag naar het voetbalplein van FC Barcelona zijn geweest.

Wij waren al het zesde geval die dag van mensen die bestolen waren en ze dachten dat er kleine kinderen in het spel moeten zijn geweest want mijn geld zat in mijn shortzak op mijn rechterbil. Als het een madam had geweest dan had ik het zeker gevoeld hé!!

Eind goed alles goed en maar terug die metro/trein op en terug naar ons hotelletje waar we pas redelijk laat zijn aangekomen na een borrel op een terrasje aan het strand van Premia.

Nog wat gegeten in een zijstraat en met de nodige wijn erbij naar ons bedje klaar voor de volgende dag. Terug moeilijk geslapen met een airco die lawaai maakt of van de warmte als we die airco afsloten. Nooit niet goed hé.

Na het ontbijt en het checken van de auto op de parkeerplaats, terug die trein op om onze tweede dag Barcelona verkennen. Ons eerste bezoek was de gotische kathedraal van Barcelona, Catedral de Santa Eulàlia, gelegen aan de Plaza de la Seu en de hoofdkerk van het aartsbisdom Barcelona. Opvallend aan de kathedraal zijn de 13 ganzen die in de kloostertuin wonen en die de heilige Eulalia van Mérida moeten beschermen. Ten alle tijden moeten er 13 ganzen aanwezig zijn, gaat er eentje dood dan moet die vervangen worden.

Daarna zijn we na enkele rondzwervingen aangekomen bij de Sagrada Famìlia, een basiliek ontworpen door Antoni Gaudi. Sinds het leggen van de eerste steen in 1882 wordt tot op de dag van vandaag voortdurend aan de kerk gebouwd.

Dit is het model van de voltooide kerk, wanneer??? Nooit!!!

Wat we natuurlijk wilden was een bezoekje brengen aan die kerk maar er stonden rijen van honderden mensen te wachten in een temperatuur van boven de 30° zodat we wijs besloten om de kerk eens rond te wandelen aan de buitenkant en een goeie gaan drinken op een terrasje. Daar had mijn echtgenote natuurlijk een winkeltje gezien en heeft ze voor 10€ een boekje gekocht, in het Nederlands, met prachtige foto’s in van de binnenkant van de kerk. Slim zijn is dag en nacht goed hé!!

Terug de bus op en er af aan Casa Milà La Perdrera - De Steengroeve.

Casa Mila werd in 1910 gebouwd en ontworpen door A.Gaudi. Een bezoek aan het sprookjesachtige ontwerp met de golvende vloeren, merkwaardig gevormde schoorstenen en schitterende mozaïeken vol verwijzingen naar dieren en planten is een ware belevenis.

Casa Batlló ligt even verderop aan dezelfde straat als de Casa Milà. Begin 1900 verbouwde Gaudí dit huis aan de Passeig de Gracia en gaf het een modernistisch uiterlijk. Barcelona was verbaasd over het resultaat en gaf Casa Batlló (genoemd naar de opdrachtgever) de bijnaam 'huis der botten' en 'huis der geeuwen'. Het chique huis is geheel geopend voor bezoekers.

Na onze vele bezoeken aan al die bezienswaardigheden was het grote tijd geworden voor een versnapering en waar kan je beter zijn dan in het “ Hard Rock Café “ om een ferme pint te drinken en wat te eten als de honger te groot wordt. Hier kennen ze natuurlijk ook de prijs want het is gelegen op de Plaza Catalunia. In ieder geval waren we terug héél dicht bij de metro en konden we zo de trein op naar ons hotelletje in Premia de Mar. Terug een terrasje op de promenade en dan naar het hotel voor een douche en een laatste slaapmutsje.

Na een vroeg ontbijt terug de baan op en nu naar ons hoofddoel: Arinsal in de parochie La Massana, Andorra.

Andorra is een prinsendom met een parlementaire democratie waar er tot 1993, de eerste grondwet, 2 staatshoofden waren namelijk de president van Frankrijk en de bisschop van Urguell, een stadje in Spanje, die men dan ook co-prinsen noemde. De oppervlakte bedraagt maar 468km² en heeft zo een 90.000 inwoners. Hoofdstad is Andorra La Vella en het is er normaal gezien toch, taksvrij. Het staatje is onderverdeeld in 7 “parochies” met elk een hoofdstad(je). De gemiddelde hoogte in Andorra bedraagt 1996m met de hoogste top de Pic de Coma Pedrosa met 2946m. Laagstgelegen punt in Andorra is nog altijd 840m.

Het werd een mooi tochtje door berg en dal en langs de weg zijn we gestopt bij een tankstation en daar bevond zich een museum van moto’s. Aangezien we niet te veel tijd te verspelen hadden zijn we er niet binnen gegaan en enkel wat gedronken.

Daarna was het regelrecht naar ons hotelletje in Arinsal, een eenvoudig 3 sterren maar met alles wat we nodig hadden. De “Xalet Verdu” was heel goed qua prijs/kwaliteit met mooie kamer en badkamer, proper en heel vriendelijk personeel.

Onze eerste dag hebben we, buiten een goeie wandeling, niet veel meer gedaan maar we moesten natuurlijk nog eten en eens na 3 uur moet je ver zoeken om nog iets normaals tussen de tanden te steken. Naast het hotel, waar we enkel half pension hadden geboekt, bevond zich nog een ander hotel “Hotel Sant Andreu” en daar waren die mensen, Helena, een Zuid-Afrikaanse, en Simon, een weggespoelde Engelsman, zo vriendelijk om ons nog een toast aan te bieden met wat toespijs erop. Zo was de grootste honger voorbij en konden we beginnen aan onze rustige veertien dagen verblijf. Zijn daar blijven gaan tot ze, drie dagen nadien het hotel sloten om onderhoudswerken te doen gedurende het laagseizoen. Heel vriendelijke mensen die we nog enkele malen tegen gekomen zijn gedurende onze wandeling en die iedere maal stopten om goeie dag te zeggen.

De volgende dagen hebben we praktisch iedere dag een andere streek of dorp bezocht en altijd waren we stil van de mooie vergezichten en de mooie streek waar we door reden.

Eerst was er het stadje Pal, vrijwel onaangetast en zeer typerend voor de Pyreneeën, en omstreken, met zijn kronkelende wegen op en neer, zo mooi.

Boven, vlak voor de boomgrens, staat er een monumentje dat “Storm in een Theecup” heet en je hebt er werkelijk mooi uitzicht op de verschillende dalen. Prachtig !!!

De dag erna zijn we voor de eerste maal naar Andorra La Vella getrokken, hebben onze auto in zo een parkeergarage geplaatst maar dit ging niet zo maar want onze auto was een beetje groot en heel moeilijk om hem tussen de geparkeerde wagens in te krijgen. De eerste maal heb ik hem moeten verplaatsen want ik kon er zelf niet meer uit, leuk hé!! Dan maar naar beneden met de lift en je komt uit midden in zo een grote winkel van parfum en allerlei vrouwendingetjes. Een paar straten doorgelopen en dan een eerste cadeau gekocht. Daar we absoluut niet wisten hoeveeel die parking kostte, zijn we na een uur of twee teruggekeerd naar de wagen en het was toch al 4€. Terug beginnen wringen om nu naar beneden te geraken en het drukke verkeer in. Maar geen probleem want onze gpsmadam kende de weg van buiten, toch een ferme zunne.

Dan maar rap terug naar Arinsal zodat we op tijd zouden zijn voor de lunch in 360°, een restaurantje op 200m van ons hotel waar je heel goed kon eten.

Het is in feite niet moeilijk dat een mens verdikt op reis, eten en drinken en niets doen !!!!

Onze volgende uitstap ging naar Ordino, de hoofdplaats van de parochie met dezelfde naam. Dit was het dorp van de vroegere Andorraanse landheren.Een klein stadje met een piepklein stadskerntje van een paar straten, met een kerkje en enkele terrasjes. Hebben daar een souvenirtje gekocht en terug verder.

Dan zijn we naar het skioord gereden van VallNord maar buiten het nemen van enkele mooie foto’s was er daar niets te doen, zelfs in het restaurant was er geen drinken of eten te krijgen. Zoals ze zeggen, het is buiten het seizoen en dan is de helft maar open.

We zijn dan maar eens gestopt langs de weg aan een restaurantje waar ook geen mens zat maar dat toch open was voor een versnapering. Er recht tegenover stond een huis dat volledig van onder tot boven gevuld was met tabaksbladeren !!!! Terug naar het hotel om te genieten van een rustige middag en een babbeltje slaan met onze Belgische vrienden die we hadden leren kennen. Een koppel uit Aalst, een koppel uit Lauwe en dan nog een koppel uit Aalst dat in De Haan woont. Dus was er ambiance genoeg om zich niet te vervelen. ’s Avonds hebben we dan naar goede gewoonte, 3 dagen na elkaar, een regen- en dondervlaag gehad met druppels zo groot als een 2€-stuk. Leuk om die wolken te zien samenpakken boven die

bergen en zich dan uitstorten in de valleien, toch heel indrukwekkend hoor.

’s Anderdaags zijn we in volle zon gaan shoppen in La Vella. We hebben daarvoor de lijnbus genomen omdat we dus reeds wisten dat het moeilijk was met de auto in die stad. Een heel goed idee want het was er heel druk en wij hadden maar van de bus te stappen en we waren in de winkelstraat. Een hele lange straat met de ene merkwinkel naast de andere en zelfs een heus shoppingcenter. Gelukkig was die straat niet langer want nu hadden we al onze handen vol om onze souvenirs te dragen, je kent dit hé, de kindjes en de kleinkindjes moeten toch weten waar je geweest bent. In die straat stonden er allemaal mooie maar rare beelden die daar tentoongesteld waren voor een speciaal project.

Dan na de nodige inkopen, terug naar de standplaats voor de bus gezocht en terug naar ons hotel. Zoals gezegd ’s avonds terug regen voor een uur of twee, een aperitief, een avondmaal en de laptop aan om te checken wat ze te vertellen hadden in Het Laatste Nieuws.

De volgende dag zijn we, op aanraden van één van serveuses, naar de zaterdagmarkt gegaan in La Seu d’Urguell, een dorpje in Spanje. Geen parkeerproblemen op enkele straatjes van de markt want voor 1€ mochten we de auto enkele uren laten staan want over de middag moest je niet betalen. Leuke mannekes ginder! Een gezellig marktje met veel groenten en fruit, klederen en lederwaren, een beetje zoals overal maar onder een prachtige zon en als boeket een lekkere frisse pint bier. Ben daar eerst nog mogen bij een opticien binnen lopen want een vijsje van mijn bril was losgekomen en moest dus dringend hersteld worden. Al de derde maal dat ik dit tegenkom op reis. Wel vervelend !

Van daaruit was het maar een klein ritje naar Os de Civis waar we een restaurant “La Font” wilden bezoeken aangeraden door een vriendelijk Frans koppel in het hotel. Je kon er heel grote hoeveelheden eten , er werd werkelijk niet op een worstje of brochetje gekeken, en de prijs van dit alles was zéér schappelijk. Voor het dessert was er fruit of cake en dan nog een degustiefje of een koffie. Een aan te raden plaats om te lunchen maar veel volk, speciaal bussen.

Weet er trouwens iemand wat die laatste foto is ??? Een oud werktuig maar wat ?

Dan maar terug naar het hotel voor een siësta en dit via La Massala.

Op 19 september zijn we naar Canillo gereden, het oudste dorp van Andorra. Misschien wel een prettig stadje in de winter maar nu was er bijna geen luis te zien en het was ook nog eens bitterkoud met veel wind. Sneeuw in op de bergtoppen en werkelijk een triestig weertje om in rond te lopen. Een beetje rondgekuierd langs een kanaaltje en trachten een schoenwinkel vinden die open was, Anita liep op haar open schoentjes want had haar stappers thuis vergeten, maar dat was teveel van het goeie. Niets open en dit op maandagmorgen !!!! Vervolgens zijn op het idee gekomen om het sanctuarium van de Andorraanse beschermheilige van Meritxell te bezoeken dat toch op onze terugroute lag. Volledig gerestaureerd voor het oog van de toerist en dan nog vol met busladingen Spaanse en Franse senioren, ja sorry hé! Hebben ons daar doorgewrongen en een paar fotootjes gemaakt, eens goed naar het toilet geweest en terug weg want we stonden in de weg voor één van die bussen. Mijnheer de chauffeur moest iets achteruit rijden maar had het nog niet goed door denk ik. Enfin wat doet een brave Vlaming; in zijn auto stappen en wegrijden hé.

Terug in Arinsal zijn we dan eindelijk eens het kerkhofje gaan bezoeken waar we iedere dag voorbij kwamen en dan hebben we besloten om nieuwe sportschoenen te gaan kopen voor Anita in een echte sportwinkel die werkelijk vol stond met skilatten en skimateriaal. Voor duizenden euro’s stond er in die winkel, ongelooflijk en een heel vriendelijke man die ons hielp aan het gevraagde schoeisel.

Na een lekkere maaltijd, T-Bonetje en gamba’s, hebben we in een romantische bui nog een flesje witte wijn gedronken en dan terug naar La casa .

De volgende dag werd een rustige dag met een grote wandeling in Arinsal, een bezoekje door Anita aan het plaatselijke kerkje (is maar 2x/jaar geopend op speciale gelegenheden) terwijl ik op een terrasje in het zonnetje zat en nogmaals een lekker etentje in de 360° en voor de rest dolce far niente.

De volgende dag, en ook onze laatste dag,zijn we de flanken van de bergen eens opgereden die dichts bij Arinsal waren maar er was niet zo veel te beleven, dus terug naar beneden en naar ons stamcaféetje dat gemakkelijk te bereiken was via een ferme wandeling. Een Hollandse bazin en een Argentijnse vriendin die het internetcafé/koffiemetgebakzaakje open hielden. Ook vriendelijke mensen. In Arinsal zelf kon je alles te voet doen want alles was redelijk dicht bij, maar het was verdomd lastig soms met die hellingen hoor!!

Na afscheid te hebben genomen van het personeel van het hotel zijn we naar het kerkhof van La Vella gereden, een heel bizar maar mooie en goed onderhouden plaats. Het kerkhof van Santa Coloma is iets buiten de hoofdstad gelegen maar heeft een zeer specifieke eigenaardigheid. De graven liggen allemaal in muren boven elkaar zoals in een columbarium met het verschil dat het hier kisten betreft en geen urnen. De kisten gaan dus ongeschonden in hun graf dat op het eerste maar ook op het vijfde verdiep kan liggen. Ze worden in feite begraven met een hoogtewerker die dan ook te zien is op het kerkhof.

Dat was dan ook het begin van de terugreis want we hadden diezelfde avond reeds geboekt in Bagnères-de-Luchon aan de Franse kant van de Pyreneeën. De weg die we uitgekozen hadden met de goedkeuring van madam de gps is één van de mooiste die we gedaan hebben. Wat een wegen met bochten, bergen en dalen, wilde paarden en wat een prachtige vergezichten. Slechts 180km ver maar 3 ¾ uur rijden. Wat kan de natuur toch mooi zijn en Frankrijk is werkelijk een heel mooi land qua natuur.

Bagnères-de-Luchon is een zeer toeristische stad bekend voor zijn thermen maar ook als ski-oord en als aankomst van de Ronde van Frankrijk. Terug veel volk en ’s avonds was het een heen en weer paraderen op de boulevard met zijn vele terrasjes en winkels. Hadden daar een hotelletje geboekt bij twee Belgen maar het is ons niet goed bevallen. Wij wisten wel dat het maar een 2* hotel was maar er was buiten de kamer niets maar dan ook niets te krijgen, zelfs geen automaat met drank of zoiets. Terug hetzelfde probleem zoals op vele plaatsen in het zuiden, om aan eten te geraken moet je dikwijls wat afzoeken want anders wordt het een hongerig gedoe. We zijn dan maar onze laptop gaan halen en op een terrasje gaan zitten niet zo ver van het hotel zodat we ons toch konden bezig houden en niet altijd naar het volk moest kijken dat passeerde. Eén probleempje was toch dat er altijd maar jazz gespeeld werd door de boxen en dit zonder ophouden of een ander muziekje er tussen door. Het was nochtans een gewoon café. ’s Avonds zijn we dan gaan eten in een nieuwe zaak opgestart door een jonge gast met normaal Japans en Thais eten maar er was niet zo veel van te zien. We zullen de schuld maar steken op beginnersfouten al heeft Anita toch sushi gegeten. Ik heb dan maar speciale paté gegeten met Frans brood, was ook lekker en buikje gevuld.

Na een lekker ontbijt, dat was er wel, terug de weg op naar de streek van Bordeaux waarbij we terug een hele mooie weg voor de wielen kregen. Langs de Peyresourde, Aspin en Tourmalet (allemaal Tour de France cols) zijn we in een dorpje aangekomen dat Tillac noemde (Tilleul=linde). Heel gezellig terrasje, zeer vriendelijke jonge uitbaters en achter het restaurant een soort woon-erfje met heel rare kleine huisjes onder één lang dak met, wij denken, nog meer kamers.

Van ginder uit zijn we naar Montussan gereden, een dorpje iets buiten Bordeaux waar er een mooie Chambre d’hotes op ons wachtte. De eigenaars waren heel vriendelijk en hebben ons zelfs getrakteerd op een glas champagne bij aankomst.

Na onze spullen op de kamer te hebben gegooid zijn we naar een dorpje gereden om een beetje rond te wandelen en om nog wat eten in te doen voor diezelfde avond. Gelukkig was er daar een grootwarenhuis open en was er zelfs mogelijkheid om te tanken aan een goedkope prijs wat niet zo evident was in Frankrijk.

Hebben dan tot rond 22 uur buiten gezeten op het terras van onze gastheren met een lekker Frans brood en de nodige toespijs erop natuurlijk. Een glaasje wijn om alles door te spoelen en dan naar ons bed om er vroeg terug uit te kunnen. Dat was wel een beetje de stelregel nl. redelijk vroeg er in en rond half acht er terug uit om te kunnen ontbijten en terug de baan op naar een nieuwe uitdaging.

De volgende dag, ondertussen al onze laatste zaterdag van onze reis, gingen we richting Poitiers maar we hadden al lang voordien gepland om een omweg te maken naar Oradour-sur-Glane. In dit stadje bevindt zich een openlucht museum waar zich een dorpje bevindt dat volledig vernield werd door de Nazi’s. Op 10 juni 1944 werden 642 martelaren vermoord en verbrand door die zogezegde übermenschen gewoon omdat er sabotagedaden werden gepleegd door enkele weerstanders. De mannen werden apart geplaatst en allemaal ter plaatse gefusilleerd en verbrand. De vrouwen en kinderen werden verzameld in de kerk, alles afgesloten en dan brandbommen naar binnen. Het resultaat van die laffe daden moest bewaard worden voor het nageslacht en daarom heeft Generaal Charles de Gaulle beslist om alles te laten in de staat waarin het dorpje zich bevond na die gruwelijke en laffe daden.

Nu is het een oord van bezinning en het is er werkelijk stil ondanks de vele bezoekers. De mensen zijn zich heel bewust van het feit dat zoiets nooit meer mag gebeuren en appreciëren het feit dat hier een museum werd gemaakt om die gruwelijke daden te kunnen herdenken en de slachtoffers te eren.

Na een versnapering te hebben genomen niet ver van de nieuwe kerk van Oradour zijn we dan naar Nieuil-l’Espoir, departement Vienne, getrokken waar ons de chambre d’hotes La Petite Thimote wachtte in een prachtige fermette en privé domein, bewoond door een weduwe met haar oude keffer. Een mooie plaats en een prachtige kamer, badkamer en de beschikking over de tuinstoelen en tafel om er een mailtje te sturen, nadat ik de internetverbinding had gearrangeerd, en ook om in de late namiddag een lekkere maaltijd te verorberen. Hadden koude gerechten gekocht in de Carrefour en konden dat dus gemakkelijk opeten aan onze tafel in de tuin. Na een glaasje wijn en de nodige muggenbeten zijn we dan naar onze kamer gegaan om de foto’s van de dag te bewerken en vroeg in ons bedje te kruipen want waren toch al redelijk vermoeid hoor.

Na een lekker ontbijt en een gezellige babbel met de vrouw des huizes waren we weer vroeg op weg naar Lorient en daarmee hadden we Bretagne bereikt.

In het hotel dat we geboekt hadden was er maar om 17 uur iemand om ons de sleutel van de kamer te geven zodat we moesten buiten blijven en op zoek gaan naar een restaurantje of bistro. Ons enig probleem was dat het zondag was en dat die Fransen toch zo graag liever lui dan moe zijn. De zondag is in de horeca ginder evengoed een rustdag als voor de andere mensen geloof ik. Vanaf 14 uur moet je er niet meer aan denken om iets te eten want dat gaat niet meer. Drinken kan nog juist wel als ze open blijven tenminste en dat is niet zo vanzelfsprekend. Na een lange wandeling langs de kaden vonden we op onze terugkeer dan toch een brasserie open waar we dan toch een kleinigheid, toch héél klein voor de prijs, hebben kunnen eten en wat drinken. Dan maar verder wandelen hé en toch genieten van het mooie weertje al was er wel veel wind. Na een uurtje hebben we dan toch iets gevonden om een beetje te blijven zitten maar het was dan ook een turfkantoor waar er op de paarden en andere dingen werd gewed. Hoe dat die mensen daar uren aan een stuk kunnen blijven zitten kijken naar verschillende tv-schermen om die koersen te volgen, een hobby?

Rond een uur of vijf zijn we dan naar het hotel geweest om in the checken en de baggage op onze kamer te gaan leggen. Veel tijd hebben we niet nodig gehad want we waren “scheel” van de honger. Gelukkig was er op een 200m van het hotel een prachtige brasserie/resto waar we zeer lekker hebben gegeten. Het was wel aan de dure kant maar een mens moet toch eten hé! Verder niets meer gedaan buiten een douche gepakt en onder de wol gekropen. Het was tenslotte toch weer een drukke dag geweest.

De volgende stop was Roscoff, een vissersdorpje gebouwd op een schiereiland en dat in open verbinding staat met het Kanaal. De ganse weg er naar toe heeft het geregend maar het stopte als wij stopten, goed hé! Roscoff heeft haar voorspoed altijd aan de handel te danken gehad. De handel in linnen, zout, hout … En zelfs de handel in uien, die in de 19e eeuw naar Engeland werden geëxporteerd. De band met het Verenigd Koninkrijk is altijd sterk gebleven en zelfs tegenwoordig nog doen de boten Groot-Brittanië (het hele jaar) en Ierland aan (van april tot en met oktober). Regelmatig vaart Britanny Ferries vanuit Roscoff naar Plymouth in UK en Cork in Ierland maar ook naar Bilbao in Spanje.

Het is een mooi dorpje dat prachtig moet zijn en heel druk gedurende de zomerperiode maar nu was het ook lekker vertoeven. Men kon er goed eten en drinken en mooie wandelingen maken langs de kaden. Een mooie binnenstad met een mooie kerk, de Eglise Notre-Dame de Croas-Batz en prachtige Bretoense huizen. Nog even een laatste terrasje gedaan en dan rond half zeven naar onze slaapplaats. Ons hotel was niets speciaals en ook ginder was er geen mogelijkheid om iets te drinken in de bar want die was dicht. Enkel ontbijt was er te krijgen maar dat hebben we dan niet genomen omdat we het beu waren om minimum 8€/man te betalen voor een stuk stokbrood met confituur. Blijkbaar is dat in Frankrijk het meest genomen ontbijt want overal, ook in de chambres d’hotes, worden verschillende confituren aangeboden maar geen kaas, ham of een spiegeleitje. Dus ook niet in de hotels; dan maar beter stoppen aan een routier en zien wat ze daar hebben.

’s Morgens zijn we vroeg vertrokken in dikke mist naar het prachtige stadje Honfleur, Normandië in het departement Calvados. Je zou al dronken worden als je die naam hoort !

We hebben onze auto moeten parkeren op een grote stadsparking en van daaruit de ganse stad gaan bezoeken. We zullen nog echte wandelaars worden want ook nu kon je de kaden en straatjes aflopen. Natuurlijk hadden we weer grote honger en hebben dan maar iets gegeten in één van de vele restaurantjes op de dwarskade. Een beetje gekke kelner, ofwel was hij zat ofwel had hij iets te veel gerookt, maar het eten was naar behoren. Toen we daar zaten te wachten op ons eten zag Anita een koppel passeren dat we enkele dagen voordien gezien hadden in Oradour-sur-Glane. Vriendelijke Antwerpenaars die met de mobile home op reis waren. De man was een beroeps brandweerman geweest en had een grote grijze snor en die mannen kunnen natuurlijk goed vertellen hé! Dat moest toch lukken dat je tussen zo veel mensen, een koppel tegen komt zonder van elkaar te weten waar de andere is. Na zo een uur of drie rongelopen te hebben zijn we vertrokken naar onze chambre d’hotes. Een prachtige herenboerderij waar alles gedaan werd door ouders en kinderen. Een manège met paarden, koeien, varkens, kippen en konijnen, eenden en een grote S.Bernardushond om de mensen toch een beetje te doen verschieten. De chambre d’hotes werden gedaan door een zoon, er scheelde waarschijnlijk iets aan want hij had een heel hoog stemmetje, maar de kamers waren perfekt in orde en proper. Mooie badkamer en toilet en grote kamer met een lekker groot bed.

Jammer dat we naar de overkant moesten in een andere zaal om de wifi te kunnen gebruiken maar dat is goed langs ene kant, dan zit je er niet lang op hé! Daar er terug wat muggen en ander ongedierte in de buurt kwamen, zijn we maar naar binnen gegaan en aan een grote tafel ons avondmaal genomen met een glaasje witte wijn erbij als bouquet. Lekker zo rustig zitten en genieten. Om 8 uur was er al ontbijt te krijgen en daar hebben we goed van genoten na een rustige nacht. Twee tassen zwarte koffie en klaar om onze voorlaatste dag aan te vatten.

Om 8u30 waren we al op weg naar onze laatste stopplaats, Marrant, een dorpje niet ver van Le Touquet ofte Paris Plage aan de Normandische Kust. Ik wou dit dorpje/stadje bezoeken omdat ik me herinner dat mijn ouders, toen ik nog een peuter was want ik had de mazelen, dit ooit samen hebben bezocht en dat was niet zo vanzelfsprekend want mijn pa was absoluut geen reiziger.

Le Touquet heeft een lange promenade langs het mooie strand en daar hebben we van geprofiteerd om onze dagelijkse wandeling te maken. Nog ergens een lekkere koffie of wijntje gedronken en naar onze laatste chambre d’hotes de “Ferme de St.Austreberthe”.

Dit was nu eens een echte boerderij waar je direct binnen reed op het erfplein en je auto parkeerde tegen een stalmuur. De madam van ginder deed ook aan massage en werkte ook met warme keien op je lichaam, je weet wel hé. Dat hadden wij niet nodig en waren dan ook al heel content met onze mooie kamer met saunabad. Jammer was het toilet dat in een ingemaakte kast lag, nog niet volledig afgewerkt en waren het nog blote muren. Maar allez, zagen kan je altijd hé!! We hebben ons dan maar op het terras gezet achteraan de gebouwen en hebben daar ons avondmaal opgegeten en wat gekeuveld met de zeer speciale boer. Dit was duidelijk iemand die zich van geen enkele wet aantrok en er ook niet mee inzat dat ze zijn rijbewijs introkken of zoiets want blijven rijden zou hij toch doen. Een echte “ Je m’en fou “-buitenmens dat zich heer en meester voelde op zijn boerderij, we denken als madam niet thuis was, en veel werkte van ’s morgens tot ’s avonds. Die de vossen van zijn erf schoot met het jachtgeweer en de sperwers uit de lucht schoot omdat ze zijn dieren kwaad deden of zijn graangewassen niet met rust lieten. Een hele echte hoor, een man naar mijn hart !!!! Na een jacuzzi terug de foto’s bewerken, nog wat internetten of skypen en dan dodo doen. Heb niet zo veel geslapen want moest duizend keer opstaan om naar het onafgewerkte toilet te gaan, leuk is anders.

’s Om 8 uur de baan op naar onze laatste bestemming, huisje weltevree. Een ritje van een goeie 200km, dus een goeie 2 uur rijden en we waren weer thuis.

Niet meer gestopt langs de baan want als je jouw stal nadert dan moet het rap gaan maar eerst moesten we natuurlijk nog naar de carwash. Na de tank nog eens gevuld te hebben met de nodige diesel zijn we naar schoonmama gereden en dan naar de dochter om te laten zien dat we thuis waren en in goede gezondheid.

We waren niet blij dat de reis ten einde was maar waren wel blij dat we terug thuis waren en onze kindjes/kleinkindjes zouden zien.

Maar de laatste anekdote komt er aan. Hebben dus de auto voor de zaak van dochter gezet, sleutels afgegeven, onze auto genomen en naar huis gereden. De schoonzoon is dan ’s avonds naar huis gereden met hun auto en zijn op 100m van hun huis in panne gevallen. Nog vooruit of achteruit, niets meer kwam er uit !!!!! Hoe kan dit nu??? We hadden 4250km gereden, bergop bergaf en nooit problemen gehad. Volle snelheid op de autoroutes en altijd paraat om een stapje meer te doen en nu, als hij thuis is valt hij in panne!!!! Nu bleek, zoals mijn jongste zoon het al zei, dat het de EGR-klep was die vast zat en door altijd korte afstanden te doen van huis naar de zaak en vervolgens zo een lange afstanden moeten doen aan redelijke snelheid, het geen kwestie was van “zal het gebeuren?” maar “wanneer zal het gebeuren?”

We mogen toch van geluk spreken want laat dit nu eens gebeuren als je één van die cols in Frankrijk naar beneden aan het rijden bent en plots een motor hebt die afslaat, wat gebeurt er dan met de servo van het stuur??? Zie je ons al staan zo tegen een bergwand,als het goed gaat, met onze sandaaltjes aan en het gevaar van een ander voertuig dat zo op jou kan vlammen!

Maar alles is goed gegaan, we hebben een prachtige trip gemaakt en veel, héél veel gezien.

Mooie en triestige dingen maar vooral een natuur die zo overweldigend is en vraagt om deze manier van reizen te herhalen hetzij met de wagen of met de mobile home.

Tot de volgende keer,

Anita & Jean Pierre ++++

an

En de