S h a n t a r a m

Casablanca.
Bollyvvood’dan da, 
Prem Qaidi.
En sevdi­
ğin yiyecek, İtalyan dondurması, en sevdiğin Hintçe şarkı, 
Yeh Duniya Yeh
Menfil,
en sevdiğin motor şimdi kullandığın, Tanrı onu korusun. En sevdiğin 
parfüm...”
“Seninki,” dedim pes edercesine ellerimi kaldırarak. “Vay canına.”
“Neden şaşırıyorsun? Biz birbirimiz için yaratıldık.”
Denizden esen rüzgâr ipek perdeleri dalgalandırdı. Birden aklıma yıllar ön­
cesinde yan süite Lisa’yı ziyarete gidişim geldi.
Deli miydim ben? Yoksa Karla’ya gerçeği söylememek sadece aptallık mıy­
dı? Ranjit’le ilişkisini hiçbir zaman anlamadığımı ve Lisânın hayatta olduğu 
zamanlara ait anılara ve onun ölümüne dair düşüncelere takılıp kaldığımı. 
Karla’yla yaslı bir adam olarak birlikte olmak istemiyordum. Özgür olmak, 
sadece onun olmak istiyordum. Ve bu, şimdilik pek mümkün görünmüyordu. 
“Lisa...” diye başladım.
“Kapa çeneni,” dedi.
Sustum. Karla ikinci sigarayı yakıp bana verdi. Sonra bara gitti. Buz kova­
sından birkaç buz alıp temiz bir bardağın içine attı.
“Önce buzu koyacaksın,” dedi buz küplerinin üzerine yavaşça votka döke­
rek. “Sonra Mutlu Mary’yi dikkatle üzerlerine serpiştireceksin.” 
içkiden bir yudum aldı.
“Ah,” diye inledi. “Böylesi daha iyi.”
Birkaç dakika konuşmadı.
Sonra tavana baktı. “Ne uzun bir gündü.”
“Ranjit’le neler oldu, Karla?”
Bana sert bir bakış fırlattığında kalbim soğudu. O kadar güzeldi ki.
“Ne oldu? Yanlış bir şey mi dedim?”
Dişlerini gıcırdattı.
“Nihayet yas perdeni aralıyorsun ve şimdi de benim dertlerimi konuşacağız 
öyle mi? Bir küfrü daha hak ettin, Uzun Bacak!”
“Bir dakika. Ben sana Ranjit’i neden terk ettiğini sormuyorum çünkü bu ga­
yet açık bence. Ranjit malın teki. Ama neden şimdi? Seni tehdit falan etmedi ya?”

---

Gülerek bardağı bara bıraktı ve gelip önümde durdu.
“Ayağa kalk, Shantaram.”
Kalktım. Parmaklarını kotumun beline sokup beni kendine çekti.
“Bazen,” dedi, “seninle ne yapacağımı gerçekten bilmiyorum.”
Benim birkaç önerim vardı ama susmayı yeğledim. Beni kanepeye itip ya­
nıma oturdu.
“Bizim için Lisa öleli bir hafta oldu,” dedi. “Ama sen daha dün öğrendin. 
Bunu anlıyorum. Hepimiz anlıyoruz. Lisanın senin için ne kadar önemli oldu­
ğunu anlamıyormuşuz gibi davranmamıza deli oluyorsun.”
“Kesinlikle.”
“Kapa çeneni ve öp beni.”
“Ne?”
“öp beni.”
Elini enseme koydu ve dudaklarımız bir an için buluştu.
“Bunun Ranjit’le ya da Lisa’yla bir ilgisi yok,” dedi. “Kalbin bunu unuta­
mıyor. Biliyorum çünkü seni tanıyorum ve seni seviyorum. Bu tamamen...” 
“Sen beni seviyor musun?”
“Dedim ya? Biz birbirimiz için yaratılmışız. Seni dağda yeniden gördüğüm 
ilk anda anladım.”
“Ben...”
“Ama zayıflıklarını da biliyorum. Hatta birkaçı ortak ki bu her ilişkide 
avantajdır. Ama...”
“İlişki mi?”
“Evet. Biz burada ne yapıyoruz, Shantaram? Bizi konuşmuyor muyuz?” 
“Ben...”
“Gelelim zayıflıklarına. Bizim...”
“Benim tek zaafım sensin, Karla.”
“Aksine. Ben senin gücünüm. Hatta şu ara bütün gücünün yarısından faz- 
lasıyım diyebilirim. Onun dışında, bütün yaptığın kendini vicdan azabıyla kır­
baçlayıp utanca bulamak. Değişmeni, büyümeni ve bu huyundan kurtulmanı 
çok bekledim.”
“Sonra?”
“İlerleme kaydettin tabii,” dedi. “Ona şüphe yok. Ama daha çok yolun var. 
Şu kendine saygı duyamama problemlerini...”
“Haklısın,” dedim sözünü keserek.
“Ama bunlar çözülemeyecek sorunlar değil. Ben de adam öldürmeye me­
yilliyim mesela. Kimse mükemmel değil. Ama Lisa öldü ve kendini ne kadar

---

suçlarsan suçla, geri gelmeyecek. İstersen seni bu zahmetten kurtarıp ben kır­
baçlayayım. Hoş, şu ruh hâlinden bir an evvel kurtulmazsan olacağı o zaten.” 
“Tamam. İpin ucunu kaçırdığımı kabul ediyorum.”
“Lisa’yı unut. En azından benim yanımda. Sana seni seviyorum dedim. 
Bunu bir erkeğe ilk kez söylüyorum. Ama vicdan azabın seni öyle uyuşturmuş 
ki, tepki bile veremiyorsun.”
Onu her şeyimle öptüm. Sahip olduğum ve arzuladığım her şeyle.
“Yola geliyorsun,” dedi beni usulca iterek. “İşin sevgililik kısmı şimdilik 
bekleyebilir ama bu arada can dostuma ihtiyacım var. Bir sürü şey olup bitiyor, 
Shantaram. Kendini toplamalısın. Sadece bana güven çünkü sana hiçbir şey 
söyleyemem. Bitene kadar olmaz.”
“Neden?”
“İşte bu yüzden,” dedi gülümseyerek. “Çünkü merak ediyorsun ve çok sa­
dıksın. Bu iş bitene kadar benim hakkımda çılgınca şeyler duyabilirsin. Ama 
bana güvenmek zorundasın. Bana inanmalısın, Shantaram.”
Numara yapmıyor, oyun oynamıyordu. Son derece içtendi. Güzel, baştan 
çıkarıcı ve korkutucuydu. Bu hâlini sevmiştim.