S h a n t a r a m

Hep bunu düşün,
dedim içimden. 
Gömleğime yapışıp beni kendine çekti.
“Vezirlerime bak ve hepsinin senin olduğunu bil,” dedi. “Çünkü seni sevi­
yorum. Ama şu anda her şey karmakarışık. Bir de sevdiğim erkeğin dramalarını 
çekemem. İyice anladın mı?”
“Evet,” dedim o yemyeşil göle dalarak.
“Güzel. Şimdi defol.”
“Ne kadar inandırıcı söyledin,” dedim olduğum yerde beceriksizce diki­
lerek.
“Hâlâ söyleyebiliyorken söyleyeyim istedim.”
“Ama...”
Kapıya doğru yürüdük. Beni dışarı itti. Ne öptü, ne sarıldı ne de elimi sıktı. 
Kapı kapandı ve otelin mermer koridorunda yapayalnız kaldım.
Neler oluyordu? Bir terslik vardı ama ne?
Gerisin geri döndüm ve kapısını çaldım. Sanki bunu bekler gibi çabucak 
açınca şaşırdım.
“Benim için yalnızca sen varsın,” dedim. “Seni o...”
“... sokakta gördüğümden beri,” dedi kapının çerçevesine yaslanarak. 
“Gülümsüyordun ve bir otobüsün önüne atlamak üzereydin. Kaldırımdaki bir 
çocuğa gülüyordun. Ayaklarının dibinde hoplayıp zıplayan bir köpek vardı. 
Tarot bilir misin?”

---

“Şu Çin mafyası değil mi?”
Mutlulukla güldü ve içimde bir tapınağın çanları çaldı.
“Seni o otobüsün önünden çektiğim anda anladım,” dedi. “Gözlerine bak­
tığımda, bütün ışıklar yandı. Ve zaman...”
“... yavaşladı,” diye devam ettim. “Dakikalar uzadı. Günlerce...”
“... etkisinden kurtulamadım,” dedi. “Lin, bana inanmak ve benimle ol­
mak zorundasın, anlıyor musun? Ama seni bu işe bulaştıramam.”
“En sevdiğin renk kan kırmızısı,” dedim.
Omuzları gevşedi ve yüzüne o zeki gülümsemesi yayıldı.
“En sevdiğin mevsim kış. Bilhassa da Basel’in kışı. En sevdiğin film, 
Key Largo.
En sevdiğin yemek, barbeküde biftek. En sevdiğin şarkı, ‘The 
Internationale’, en sevdiğin araba, 1967 model Chevy Camaro. Mat siyah ve 
kırmızı deri döşemeli. Şimdilik motosiklet tutkun yok ama...”
Beni öptü. Gözlerimi kapadım. Başımın tepesinde bir ışık dolaşıyordu. 
Sonra dalga dalga soldu ve kayboldu. Aşk su gibidir, denizi arar. Aşk zaman 
gibidir, anlamı arar. Aşk, olanı ve olacakları arar.
“Kes şunu!” dedi beni iterek.
Elinin tersiyle denizi arayan suyu siliverdi. Konuşmak için gözlerimi açtı­
ğımda suratıma tokadı yedim.
“Kendini öldürtme sakın,” dedi. “Bunu yine yapmak istiyorum.” 
“Hangisini? Öpmeyi mi, tokatlamayı mı?”
“İkisini de ama belki sıraları farklı olur.”
Kapıyı suratıma kapadı.
Aşk. Aşk boş bir otel koridorunun mermerlerindeki yankıya benzer.
Didier beni lobide bekliyordu.
“Karla’yla kalırsın diye düşünmüştüm,” dedi otelden çıktığımızda.
Durup ona sert bir bakış fırlattım.
“Sana enteresan ve tehlikeli haberlerim var,” dedi konuyu değiştirerek. 
“Concannon’ın nerede iş tuttuğunu öğrendim.”
Gece uzundu ve ruh hâlim de buna gayet uygundu.
“Kaynağın güvenilir mi?”
“Bugün öğleden sonra saat üçte oradaydı.”
“Nerede?”
“Akreplerin evlerinden birinde.”
“Marine Lines Yolundaki mi?”
“Evet. Nereden biliyorsun?”
“Vishnu’yla diğerlerini takip ettim. Ara sıra orada takıldıklarını biliyorum.”

---

“Planın ne?”
“Oraya gidip kapıyı çalacağım.”
“Bir el bombasıyla mı?” diye sordu Didier.
“Hayır. Sen Vishnu’yu arayıp bu gece, saat onda onu ziyaret edeceğimi söy­
leyeceksin.”
“Bende Vishnu nun telefon numarası olduğunu nereden çıkardın?”
Derin bir iç çektim. “Didier.”
“Tamam, tamam. Didier’de herkesin numarası vardır elbette. Ya da kolayca 
bulabilir. Ama kurtların inine girmek ne kadar akıllıca sence?”
“Concannon da konuşmak isteyecektir. Zaten gevezenin teki.”
“Alınma ama seninle konuşmak isteyeceği kanısına nereden vardın merak 
ediyorum doğrusu.”
“Alınmadım. Sanjay Şirketi’nden ayrıldım ve hâlâ hayattayım. Benimle ko­
nuşmak isteyecektir.”
“Öyle olsun bakalım. Adamını arayıp geleceğini haber vereceğim.”
Otele döndü ve Sih kapı bekçilerinden birine işaret etti. Adam yanıma 
geldi.
“Buyur, baba?” dedi elini uzatarak.
Tokalaşırken avucuna biraz para sıkıştırdım.
“Mesainiz bitince çocuklarla bir yerlere gidersiniz.”
“Sağ ol, baba. Bu gece bir sürü zengin misafir var ama hepsi cimri. Senin 
için ne yapabilirim?”
“Bayan Karla’ya göz kulak ol. Bilmem gereken bir şey olursa, Metrodaki 
Amritsarda kalıyorum.
“Merak etme,” dedi ve arkadaşlarının yanma koştu.
Didier döndüğünde suratında sıkıntılı bir ifade vardı. Yağmuru gözleyen 
balıkçılara benziyordu.
“Tamam,” dedi. “Vishnu seni bekliyor. Fazla vaktimiz yok. Silaha ve cep­
haneye ihtiyacımız var.”
Bir taksi çevirmek için yola doğru baktı.
“Yanıma silah almayacağım. Sen de gelmeyeceksin,” dedim.
Çocuk gibi tepindi. “Hayatta olmaz. Beni bu maceradan mahrum edersen 
mezarına tükürürüm. Didier yeminlerini tutar ona göre.”
“Mezarıma mı? Senin önce ölmeyeceğin ne malum?”
“Nureyev gibi üzerinde bale yapacağım.”
“Bale yapacaksın?”
“Nureyev gibi.”

---

“Tamam, geliyorsun.”
“Yanımıza birkaç kişi daha almayalım mı?”
“Kim gelir ki?” diye sordum motoru çalıştırırken.
“Haklısın,” dedi. Hâlâ taksi bekliyordu.
“Atla,” dedim.
“Pardon?”
“Nazlanma,” dedim. “Kaçmamız gerekirse tanımadığım bir taksiciye güve­
necek değilim.”
“Ama ben motorlardan korkuyorum.”
“Hadi, Didier,” dedim bıkkınlıkla.
“Arabalar da hababam devrilse, onlara da binmezdim.”
“Tamam, motor fobin var. Senin gibilere motorfobik deniyor.”
“Öyle mi?”
“Evet.”
“Eminsin?”
“Utanılacak bir şey değil. Bir sürü arkadaşım motorfobik. Ama tedavisi var.” 
“Deme?”
“Atla, Didier.”

---