S h a n t a r a m

Khaderbhai.
Bunu duyan insanlar hemen yoldan çekiliyordu.
Khaderbhai’nin kurduğu şirket Sanjay Şirketi’nin ve sonraki Vishnu ortak­
lığının başlangıç noktasıydı. Artık çok eskilerde kalmıştı. Ama bir kriz anında, 
sokaktaki kalabalığın size yol açmasını sağlayan tek bir isim vardı: Khaderbhai.
Ravi’yle arayı açmaktan ve tüm bu insanlara laf anlatmak zorunda kalmak­
tan o kadar korkuyordum ki, onu yakından takip ediyordum. Hatta bir iki kere 
tamponuna çarptım.
Ravi arkasına dönüp bana 
sakin ol
dercesine baktıktan sonra yine o unutul­
maz ismi fısıldadı.
Khaderbhai.
Caminin köşesine yaklaşmıştık ama patikanın ilerisi motorlar, el arabaları 
ve bisikletlerle doluydu. İnsan seli araçların arasından akıp geçiyordu.
Sonunda dumanı ve itfaiye kamyonlarını gördük. Yanımızda araba ve oto­
büslerden sapasağlam bir duvar oluşmuştu.
Ravi’yle motorlarımızı bir kapı eşiğine koyduk. Benim zincirimle ikisini 
birbirine bağladık. Sonra ilerideki bisiklet ve el arabası duvarına tırmanmaya 
başladık. Ara sıra bir yol tabelasına çarpmamak için başımızı eğmek zorunda 
kalıyorduk.

---

Nihayet dik bir metal yokuşundan yuvarlandık ve kendimizi polisin em­
niyet şeridinin tam önünde bulduk. Emniyet şeridi dediysem, sadece basit bir 
halattı. Bir Ambassador’un tamponuyla bir el arabasının sapı arasına gerilmişti. 
Yine de insan selini durdurmaya yetmişti. Halatı kaldırıp caminin altındaki 
dükkânların etrafından dolaştık ve Khaderbhai’nin malikânesine yöneldik.
İtfaiye kamyonları yangının yayılmaması için caminin duvarlarına su sıkı­
yordu. Cami sağlam görünüyordu ama siyah dumanların arasından yürüdüğü­
müzde Khaderbhai’nin evinin tamamen yandığını gördük.
Birkaç itfaiyeci boşuna bir çabayla eve su sıkıyordu ama diğer herkes alevle­
rin camiye sıçramasını engellemeye çalışmakla meşguldü.
Kalabalığın arasında mafya şirketlerinin adamlarını gördüm. Dar soka­
ğın karşısında durmuş, yangını izliyorlardı. Alevlerin yansıması yüzlerindeki 
hiddeti kızıla boyuyordu. Hussein Şirketi’nin adamları çoğunluktaydı ama 
Vishnu’nun ve rakip şirketlerin adamları da vardı. Yaklaşık yirmi kişiydiler ve 
ortalarında tanıdık biri duruyordu. Abdullah’ın gözlerindeki ateş belki de evi 
kül eden şu yangından bile daha yakıcıydı.
İtfaiyeciler gangsterleri yangından uzak tutmak için çırpınıyordu. Ama 
Abdullah kimseye kulak asmadan yoluna çıkan üç itfaiyeciyi itti. Binaya girme­
sini engellemeye çalışan bir başkasını yere serdi ve alevlerin arasında kayboldu.
Şirket’in adamları itfaiyecilere tehditkâr gözlerle baktı. İtfaiyecilerin ünifor­
maları vardır ve Şirket’e göre, üniforma giyen herkes karşı taraftadır.
İtfaiyeciler arkadaşlarını da yanlarına alarak geri çekildi. Onlar insanları 
kurtarmak için maaş alıyordu, onlarla dövüşmek için değil. Ama insanlarla 
dövüşmek için maaş alan polisler olay yerine doğru koşturdu.
Polisle dövüşmek ince iştir. Birçok polis kavgayı sever ama disiplini de se­
verler. Kurallarına sadıklardır. Rakibe kalıcı zarar vermek ve silah kullanmak 
kesinle yasaktır. Bildiğiniz kafa göz dalarlar. Tamam, buraya kadar güzel. Ama 
hafızaları kuvvetlidir. Tanıdığım suçluların çoğu affeder ve unutur oysa. Ve bir 
diğer handikapları da, zorda kalırlarsa sizi vururlar ve bundan kolayca yırtarlar.
Şirket in adamları silahlarını atıp yanan binanın önünde durdu. Polisler 
onlara saldırdı. Gansterler de karşılık verdi.
Yaşadığınız her an bir seçimle karşı karşıya kalırsınız. Kavganın başlamasını 
uzaktan izledim ve güç dengesi eşit gibi görünüyordu. Sonra bir grup polisin 
daha arkadaşlarına yardıma koştuğunu gördüm. Ravi, Tricky adındaki genç 
gangsterle kavganın tam ortasına daldı. Ben olduğum yerde kalabilirdim. Olan 
biteni oradan izleyebilirdim. Ama yapmadım. Bıçaklarımı bir el arabasının ar­
kasına fırlatıp hiçbirimizin karışmaması gereken kavgaya doğru koştum.

---

Daha birkaç adım atabilmiştim ki, bir polis beni yumruğuyla durdurdu. İyi 
dövüşüyordu. Hızlı ve çevikti. Suratıma aldığım darbeden gözlerimin önünde 
minik yıldızlar patlarken içgüdülerimin sesini dinledim. Çömeldim ve bir dizi 
yumrukla polisi ayaklarımın dibine serdim. Uzun Tony’yle cılız Tony onu kol­
larından sürükleyerek götürdü.
Sonra üçümüz birlikte Şirket askerlerine desteğe koştuk. Başka polisler de 
gelmişti. Az sonra ortalık o kadar karıştı ki, polis polisi, gansgterler gangsterleri 
dövmeye başladı.
Bir polisi yakasından tutup çektim. Bana ya da bir başkasına vurmasını 
engellemeye çalışıyordum.
Gelgeldim taktiğim yanlıştı. Dirseğimin üzerinden yumruğunu salladı ve ka­
fam yana doğru savrulurken aklıma Rus bir yazara Clash çaldığım akşam geldi.
Geriye doğru devrildiğim sırada adamın yakasını hâlâ bırakmadığım için, 
bütün ağırlığıyla üzerime yığıldı. Başka polisler de geldi. Malikânenin tama­
men yanan ön cephesi yıkılıyordu. Başımı çevirmeye çalıştığımda küllerin ve 
tahta parçalarının üzerinde yattığımı gördüm.
Tepemdeki polisin üzerinde daha kaç polis vardı bilmiyordum. Devrilen 
bir insanlık ağacı gibiydik. Şimdiden ölüler için tütsüler yakılmıştı sanki. 
Gözlerim yanıyordu. Havayı sandal ağacı kokusu sarmıştı.
Tüm o karmaşanın ortasında kutsal kitaplardan yırtılan sayfaların yandı­
ğını gördüm. Yanık saç kokusu duydum. Bir de ter vardı. Üzerimdeki insan 
kulesinden gelen.
Birileri malikânenin içinden silah sıkıyordu. İşte o zaman,