S h a n t a r a m

Ruh eşini bulduğunu nereden anlarsın biliyor musun,
diye sormuştu Nijeryalı 
bir kaçakçı vaktiyle. 
Ne kadar istesen de ona dargın kakımamandan.
Hem haklı, hem değildi. Ruh eşleri birbirlerine en azından bir süreliğine 
dargın kalabilirdi. Karla da hâlâ öfkeliydi işte. Yine de bu küskünlüğe olumlu 
tarafından bakmak istiyordum. Hiç olmazsa şimdilik Concannon’ın eşek şaka­
sını konuşmak zorunda kalmıyorduk. Karlanın olanları duyduğundan emin­
dim. Şüphesiz, bütün bunları komik bulmuş ve benimle dalga geçmek için bir 
dolu akıllıca yol bulmuştu.
Madam Zhou hâlâ firardaydı. Haftalardır onu gören ya da hakkında bir 
şey duyan olmamıştı. 
Asit
kelimesi beynimi yakıyordu âdeta. Karla’yı sıkbo­
ğaz etmek istemiyordum ama benimle yeniden kahvaltı etmek isteyene kadar

---

güvenliğinden emin olmalıydım. Dolayısıyla vakit buldukça onu gizlice iz­
liyordum.
Vaktinin çoğunu, Kavita Singh’in gazetedeki odasında ve Lisa’nın sanat ga­
lerisinde geçiriyordu. Gece gündüz nerede olduğunu bilmeme rağmen onunla 
konuşamıyordum. Bu beni deli ediyordu ve sabrı çabuk taşan bir adam olup 
çıkmıştım.
Para değiş tokuşu yaptığım insanlar para çuvallarını elime vermek yerine 
ayaklarımın dibine fırlatıyordu. Birkaç gün içinde tam üç kere gereksiz yere 
hır çıkarınca, bana öfke kontrolü çareleri önermeye başladılar. Aralarında neler 
yoktu ki? Alkol, uyuşturucu, fahişeler, çete kavgaları ve son olarak patlayıcılar.
“Bir kadını aklından çıkarmanın en iyi yolu bir yerleri patlatmaktır,” de­
mişti bir arkadaşım. “Ben bir sürü yeri patlattım, insanlar teröristlerin yaptığı­
nı sandı ama bendim. Hepsi bir hatunu unutmak içindi.”
Ben bir yerleri patlatmak istemediğim ve hâlâ burnumdan soluduğum için, 
bir profesyonele danıştım.
“Aşk uğruna bir yeri havaya uçurdun mu hiç?” diye sordum berberim 
Ahmed’e.
“Bu yakında mı?”
Ahmed’in Stil Evi modernleşmeye direnen son birkaç berber salonundan 
biriydi. Üç tane kırmızı renkli deri ve krom koltuğu vardı. Bana sorarsanız, 
kendilerine has sihirli güçleri vardı. Zira hiçbir erkek onlara uzun süre karşı 
koyamıyordu.
Aynalar mutsuz kurbanların vesikalık resimleriyle doluydu. Bunlar bedava 
saç kestirmek için fotoğraflarının dükkâna asılmasına müsaade eden müşteri­
lerdi. Stil Evi’nde bedavaya saç kestirmenin pek de akıllıca olmadığını göster­
meleri açısından faydalıydılar aslında.
Ahmed’in bir berberde çok da tercih etmeyeceğiniz türden bir kara mi­
zah anlayışı vardı. Ama dibine kadar demokrattı ve bu yanını takdir ederdik. 
Bütün düşüncelerin özgürce ifade edilmesi gerektiğini düşünürdü. Onun ber­
ber dükkânında herkes fikrini söyleyebilirdi. Koca şehirde, Müslümanların 
Hindulara ve Hinduların Müslümanlara fanatik diyebildiği tek yer burasıydı. 
Üstelik kavga da çıkmazdı.
Stil Evi gerçekten de insanda bağımlılık yapan bir yerdi. Ahmed buraya 
gelen herkese bir dürüstlük ve hoşgörü aşısı vuruyordu sanki. Ve dükkândan 
dışarı adımınızı attığınız an orada konuşulanları bağışlar ve unuturdunuz.
Ahmed beni Katil Motorların bıyıkları kadar keskin bir usturayla tıraş 
etti. Yasadışı bir hayat sürerken seni keskin bir usturayla tıraş etmesine izin

---

vereceğin insanların sayısı bir elin parmaklarını geçmez. Ahmed’e gözü kapalı 
güvenebilirdim çünkü mesleğine tutkuyla bağlıydı. Sanatını icra ederken birini 
öldürmek haysiyetini iki paralık ederdi.
Ahmed beni öldürmek isteseydi eğer, silahlarından birini kullanırdı. Elinde 
birkaç ay önce bana Tito’nun ininde sattığına benzer onlarca silah vardı. 
Dolayısıyla boğazımı hünerli ellerine teslim ettim ve koltuğumda güvenle gev­
şedim.
Sinekkaydı tıraş ettiği yüzümü bir işkence seansında kullanılabilecek kadar 
sıcak bir havluyla örttü. Yeterince cezamı çektiğime kanaat getirince havluyu 
bir matador edasıyla suratımdan çekti.
Talk pudrasına buladığı fırçayı suratımda dolaştırdı ve bana dükkânında 
kullandığı yegâne tıraş losyonunu sürdü: