S h a n t a r a m

SEKSEN 
DÖRDÜNCÜ
BÖLÜM
■ ■
■ ■
■ •
DaSilva’
maya çalışıyordu.
Onu bu berbat işten sakınamadığıma üzülüyordum. Aslına bakarsanız, 
kendime de bir o kadar acıyordum. Halatın kıymıklarının Karla’nın avuçlarını
berelediğini, her adımında ayaklarının yumuşak toprakta kaydığını düşündük­
çe delirecek gibi oluyordum.
Yarı yolda, “Dur!” diye bağırdı.
“Ne oldu?”
Birkaç derin nefes aldı. Kollarıyla omuzlarım silkeledi.
“Tamam,” dedi eliyle alnındaki terleri silerek. “Bence bu şimdiye kadarki 
en bomba randevumuz. Hadi kurtulalım şu lanet cesetten.”
Dağın dibinde DaSilva’yı sırdandım. Khaled’in malikânesine doğru yürü­
dük. Patika hâlâ aydınlıktı. Evin kapısını açık bulduk. Etrafta kimsecikler yoktu.
Basamakları çıkıp hole girdik. DaSilva’yı yere atıp ipi çözmeye koyuldum.
“Ne yapıyorsun?” diye sordu Khaled arkamdan.
Döndüğümde elindeki silahı gördüm.
“Selamünaleyküm, Khaled,
"dedi Karla. Onun da elinde silah vardı.
“Ve aleykümselam,
’’dedi Khaled. “Ne yapıyorsunuz?”
“Abdullah nerede?” diye sordum.
O aşağılık herifin buraya geleceğini biliyordum. Sonradan böbürlenme fırsatı-
“Öldü.”
“Olamaz. Emin misin?”
“Ruhu şad olsun,” dedi Karla.
“Öldüğünden emin misin?” diye geveledim. “Şimdi nerede?”
“Onu bulduğumda üzerinde dört ölü adam daha vardı. Biri, Vishnu’ydu.

---

nı kaçırmazdı tabii. Artık geberip gittiğine göre benim şirketim tüm mar var­
lığına el koyacak.”
“Abdullah’ın cesedi nerede?”
“Diğerleriyle birlikte,” dedi Khaled. “Yemek odasında. Üçüncü kez soruyo­
rum, siz burada ne yapıyorsunuz?”
“Bu pislik yukarı kadar çıktı,” dedim sariyi açıp DaSilva’nın yüzünü göste­
rerek. “Onu geri getirdik. Seninkilerden miydi, diğer taraftan mıydı?”
“Tuzağı onun sayesinde kurduk,” dedi Khaled. “İşimiz bitince onu ben vur­
dum ama kaçtı.”
“Biz de geri getirdik,” dedi Karla. “Burada kalsın mı? Idriss’i bu işe bulaş­
tırmak istemiyoruz.”
“Kalsın bakalım,” dedi Khaled. “Adamlarım birazdan kamyonetleri getire­
cek. Yarın onu da diğerleriyle birlikte lağıma atarız.”
“Abdullah’ın ölüsünü görmek istemiyorum,” dedim. “Öldüğüne yemin 
eder misin?”
“Ederim.”
“Ben görmek istiyorum,” dedi Karla bana. “İstemiyorsan gelmek zorunda 
değilsin.”
Evet, hiç ayrılmayacaktık ama bazen iki kişinin sorumluluğunu biri alır.
“Geliyorum,” dedim yine de. Şimdiden kendimi hasta hissediyordum.
Khaled bizi salondan geçirip yemek odasına götürdü. Masada yan yana 
dört tane ceset duruyordu. Kaldırımda huzurla uyuyan sokak sersersilerine 
benziyorlardı.
Abdullah’ı hemen gördüm. Siyah, uzun saçları masanın kenarından sarkı­
yordu. Başımı çevirmek istedim. Oradan kaçmak istedim. O yakışıklı yüzü, o 
aslan yüreği, gökyüzündeki o ateşi soğuk ve bomboş görmek istemedim.
Ama Karla yanına gitti. Başını göğsüne dayayıp ağlamaya başladı. Masanın 
kenarından dolaşırken rüzgârımla cesetlerden bazılarının saçları kıpırdadı. 
Abdullah’ın elini tuttum.
Yüzündeki sert ifadeyi görünce rahatladım. Beyaz kıyafetinin her yerinde 
kan lekeleri vardı. Alnında beyaz sarığının izi kalmıştı. Oradan yukarısı temizdi 
ama sakalı, kaşları ve gururlu ifadesiyle bir Sümer kralını andıran yüzünün geri 
kalanı kan içindeydi.
Vurulmuş, bıçaklanmıştı ama yüzü yara almamıştı.
Abdullah için zamanın duruşuna tanıklık etmenin ızdırabı midemdeki 
kramplarla ifade buldu. Kendi zamanımın en önemli figürleri içimde titreşir­
ken birinin susuşunu bütün kalbimle hissettim.

---

DAĞ GÖLGESİ ■ 753
Bir dostun ölüsüne bakarken onu daha şimdiden özlemek, soluk almadığı­
nı, hayatının ve bütün sevgilerinin söndüğünü görmek tarifsiz bir acıydı.
Karla en doğrusunu yapıyordu. İrlandalı bir şair bir keresinde bana