S h a n t a r a m

YETMİŞ BİRİNCİ BÖLÜM
Sokağa çıkma yasağı sürdüğü müddetçe Karla’nın çadırında kaldık. O ilk 
sabah gözlerimi açtığımda, onu bir tepside kahve fincanlarıyla bana doğru
yürürken gördüm. Oysa ben herkesten önce uyanırım. Hapiste, hatta özellikle
tuhaf gelmişti.
Siyah bir sabahlık giymişti. İnce kumaşın altında çıplaktı ve her hareketin­
de bir gölgede yüzüyormuş gibi görünüyordu. Ben de onunla yüzmek istedim.
Tepsiyi komodin olarak kullandığı tumbanın üzerine bırakıp beni öptü 
yatakta yanıma oturdu.
Elini dizime koydu. “Sana neler olduğunu anlatacağım.”
“Bizim aramızda mı?” diye sordum umutla.
“Hayır. RanjitTe tanıştığımdan beri olanları.”
“RanjitTe nasıl tanıştığımızı biliyor musun?”
“Bir köpek dövüşünde mi?”
“Bunu duyman lazım, Shantaram.”
“Hayır, Karla. Benim sadece sana ihtiyacım var. Gerisi umurumda değil.” 
“Bana var, evet ama buna da var.”
“Neden?”
“Beni mi soruyorsun, anlatacağım hikâyeyi mi?”
“Sana neden ihtiyacım olduğunu biliyorum zaten. Sen her şeyin diğer ya­
nsısın. Ama RanjitTe tanışma hikâyenize neden ihtiyacım olduğunu anlaya­
orada bile. Dolayısıyla benden önce ayılan bir bilinç tarafından uyandırılmak
“Ah.”
madım.”
“Her şeyin diğer yarısı.” Gülümsedi. “Çok hoş. Ama anlatacaklarımı duy­
malısın, Shantaram çünkü sana kötü davrandım ve kendimi kötü hissediyo­
rum. Ama senin için en doğrusunu yaptığımı bilmen gerek.”
“Tamam da...”

---

“Kötü hissetmek istemiyorum. Özellikle de seninle ilgili. Er geç yüzleşecek- 
[¡Ic. Onun için, neyi niçin yaptığımı iyice anlaman gerek.”
“Umurumda olmadığını söylemiştim.”
“Ama bilmeyi hak ediyorsun.”
“Bilmek istemiyorum, Karla.”
Güldü ve elini göğsüme kaydırdı.
“Bazen gerçeğin kendisinden bile daha komiksin biliyor musun?”
“Ve daha mutlu,” diye ekledim. Sonra onu öptüm ve siyah gölgede birlikte 
yüzdük. 
Az sonra, Karla yatağa iki fincan kahve daha getirdi ve yine başladı.
“Kenar mahallelerin yeniden düzenlenmesiyle ilgili bir kanun tasarısı hazır­
lanmasını istiyordum.”
“Kahve harika. İtalyan mı?”
“Tabii. Konuyu dağıtmayalım lütfen.”
“Kenar mahallelerin ıslah edilmesi. Tamam, anladım. Ama anlamak istiyor 
muyum, asıl mesele o.”
“Neden?”
“Karla, seni seviyorum ve bütün bunları merak etmiyorum.”
“Gecekondu mahallelerindeki insanların insanca yaşamasını istedim, 
Shantaram. Anlıyor musun?” Beni taklit ediyordu ve gayet de başarılıydı. 
“Anlıyorum ama.
“Ranjit’le asansörde karşılaştık.”
“Karla.
“Aslına bakılırsa, asansörde kaldık.”
“Ranjit’in sıkıcılığına uygun bir tanışma olmuş.”
“Asansör yedinci ve sekizinci katlar arasında bir saat kaldı.”
“Bir saat mi?”
“Evet. Altmış uzun dakika. Sadece ikimiz vardık.”
“Sana asıldı mı?”
“Hem de hiç vakit kaybetmeden. Cevabını verdim tabii ama yılmadı. İkinci 
bir hamle daha yaptı ve tepkim daha sert oldu. Nihayet pes edip yere oturdu ve 
hayatta ne başarmayı umduğumu sordu.”
Kahvemi içerken hayalimde Ranjit’i iki kere tokatladım.
“ilk kez biri bana bunu soruyordu.”
“Neden? Ben de sordum. Hem de kaç kere.”
“Sen bana ne yapmak istediğimi sordun. Ben de sana sordum. Ama Ranjit 
ne başarmayı umduğumu sordu. İkisinin arasında dağlar kadar fark var.” 
“Bence soru aynı, asansörler farklı.”

---

Başını iki yana sallayarak güldü. “Başka zaman olsa bu oyunu memnuniyet­
le devam ettirirdim ama şimdi sırası değil.”
“Hayat bir oyun, Karla. Yaşayarak bu oyunu devam ettiriyorsun zaten.” 
“Lin, lütfen. İzin ver önce diyeceklerimi diyeyim. Sonra seni öyle bir ser­
semleteceğim ki, ev yapımı şarapla kafayı bulmuş gibi olacaksın.”
“Söz mü?”
“Önce dinle.”
“Tamam. Ranjit’le bir evlilikte, pardon bir asansörde sıkışıp kaldınız ve seni 
tavlamayı başaramayınca sana neyi başarmayı umduğunu sordu. Sen ne cevap 
verdin?”
“Hiç düşünmeden gecekondu mahallelerinde yaşayanlar için daha iyi hak­
lar elde etmek istiyorum dedim.”
“O ne dedi?”
“Bu buluşma bir rastlantı değil, kaderin ta kendisi, dedi. Politikaya giriyo­
rum ve benimle evlenirsen gecekondularla ilgili kanun tasarısını kabul ettirmek 
için elimden gelen her şeyi yaparım dedi.”
“Bunu asansörde mi söyledi?”
“Evet.”
“Sen de kabul mü ettin?”
“Evet.”
“Asansörde bir saat geçirdikten sonra?”
Kaşlarını çattı. “Evet.”
Gözlerime baktı. Yeşil vezirler benim gri semalarımda dolaştı.
“Bir dakika,” dedi. “Bir erkeğin benimle bir saat asansörde kaldıktan sonra 
bana evlenme teklif edebileceğine inanmıyor musun?”
“Yok, ben...”
“Bana beş dakikada evlenme teklif eden bile var. Ne haber?”
“Ben onu demek istemedim...”
“Sakın, Shantaram. Denemeye bile kalkışma. Büyük madara olursun.” 
“Neden üzerine alınıyorsun ki? Ben sadece Ranjit’in bundan ne gibi bir 
çıkarı olacağını anlayamadım.”
“Ailesini kızdırmak istediğini söyledi. Daha iyi bir yol düşünemiyormuş. 
Tam da benim gibi birini arıyormuş.”
“Ailesiyle ne alıp veremediği varmış?”
“Ailenin parasım Ranjit yönetiyormuş ama kardeşleri kanunsuz anlaşmala­
rına tepki gösteriyormuş. Hatta onu üç kere mahkemeye vermişler. Ranjit de 
onlara karşı silah olarak kullanabileceği biriyle evlenmek istiyordu.”

---

“Sırf damarlarına basmak için öyle mi?”
“Aynen. Onlarla ilişkisini durup dururken kesemeyeceğini biliyordu. 
Yabancı bir kadınla evlenirse aile bir noktada ipleri koparacaktı. Özellikle de 
benim gibi sözünü esirgemeyen bir eş arıyordu.”
“Bütün bunları bir saatte mi konuştunuz? Asansörde kalan iki yabancı bir­
birlerinin bütün dertlerine deva oldu öyle mi?”
“Evet. Ne zaman aile üyelerinden biri bana hakaretler yağdırsa Ranjit onun 
holdingle ilişiğini kesti.”
Gülümsedim. “Onları kendinden nasıl bu kadar nefret ettirdin?”
“Aman! Zaten atarlı tiplerdi. Ranjit bana sırlarını anlattı, ben de bütün kir­
li çamaşırlarını ortaya döktüm. Onları her görüşümde zayıflıklarını yüzlerine 
vurdum. Çıldırdılar tabii.”
“Yani Ranjit’le o asansörden çıktığınızda evlenmeye karar vermiştiniz?” 
Birden ciddileşti.
“Khaderbhai konusunda sana yaptığımdan sonra bir daha benimle asla ko­
nuşmayacağını düşündüm. Bir bakıma da haklıydım aslında. İki yıl ayrı kaldık.” 
“Ranjit’le evlenmiştin. Seni rahatsız etmek istemedim.”
“Ben de Ranjit’le seni rahatsız etmemek için evlendim. İki yıl boyunca ona 
ailesiyle bütün ilişkilerini kesmesinde yardım ettim. Hırs dışında bir politikacı­
da olması gereken hiçbir vasfa sahip olmamasına rağmen hemen her atılımında 
arkasında durmaya çalıştım.”
“Ailenin bütün serveti ona kalsın diye kardeşleriyle arasım bozdun ve kar­
şılığında, tek istediğin gecekondu mahallelerinin düzenlenmesiydi öyle mi?” 
“Anlaşmamız buydu. Ranjit seçilseydi tabii.”
“Karla, bu hayatımda duyduğum en saçma şey.”
“Lisa’yla birlikte yaşamaya başlaman çok mu mantıklıydı?”
“En azından bazı günler için evet.”
Güldü. Sonra başını çevirdi.
“Ranjit son dakikada gecekondularla ilgili projesinden vazgeçti ve birkaç 
tehdide pabuç bırakıp yarıştan çekildi.”
“Ne zaman oldu bu?” diye sordum. Ranjit’in adaylıktan çekilmesinin 
Lisa’nın ölümüyle bağlantılı olabileceğini düşünmüştüm.
“O gün ofisine gelip beni sorduğunda onunla işim bitmişti. Bütün emek­
lerim heba oldu. Ranjit adaylıktan çekildiğini açıkladı. Korkudan titriyordu. 
Pes edenlerle işim olmadığını bilirsin. Gidip bir köşeye oturdum ve bir daha 
es kaza aynı odaya düşersek birbirimizden mümkün olduğunca uzak duralım 
dedim.”

---

“İkimiz de o gün o kadar korkmasına anlam verememiştik. Ranjit, Lisanın 
son gecesinde yanında olduğunu öğrendiğimi sanmıştı.”
“Geldiğinde o kadar mutlu oldum ki.”
“Benim şimdi olduğum kadar mı?” diye sordum onu öperken.
“Daha da çok,” diye mırıldandı. “Ranjit’in ofisinin bir köşesinde oturuyor­
dum. Bütün planlarım suya düşmüştü. Bunca zamandır uğruna onca fedakârlık 
yaptığım her şey. Sonra sen geldin. Hayatımda birini gördüğüme hiç bu kadar 
sevinmemiştim.