С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

Саройбон табибнинг бу узундан-узоқ маиоқибхонлигига чи-
даёлмай, ушшг сўзини кесиб:
— Кўн яхши, қани касални кўрсинлар ахир,—деди.
— Қани, қўлингизни бсринг, қаерингнз огрийди,— дея табиб
қўлини саройбоннинг ўзига узатди.
— Йўқ, тақсир, худо сақласин, мен касал эмасман, мана
бу укамиз касал,— деб саройбон Одинани кўрсатди.
— Хўб-хўб,— деб табиб Одинанинг билагидан ушлаб ва кўзи-
ии юмиб муроқабага кетди, бир неча минутдан кейин кўзини очиб,
бу фурсатда гўё бутун ички ва ташқи касалликларнинг барисини
англагандек, тўла қаноат билан деди:
— Ҳеч бокиси йўқ, бу болада бирор қўрқинчли иллат пайдо
бўлган эмас, ёлгиз меъдаси бир оз лат еган, ички бўғинларида
бир оз бод иайдо бўлган, Луқмони Ҳакимнинг илми ҳикмат-
лари бўйича, бир оз ошҳал (ич сурадиган дори) ичирсак шифо
тонади.
Табиб дори тайёрлагани кетмоқчи бўлганида саройбон қадам
қақи учун қам икки танга, дори харажати учун қам икки танга —
қаммаси бўлиб тўрт танга бериб, уни узатди. Табиб ўз уйига
бориб икки коса суюқ сурги дори қайнатиб келтириб Одинага
ичирди. Ўзи ҳам дорисининг амалини синаб кўрмоқ учун шу
ерда қолди.
Икки соатдан кейин Одинани қаттиқ юрак оғирғи тутди, асли-
да зўрга эшикка чиқадиган Одина бир неча бор қожатхонага
бориб қайтгандан кейин, бутуилай оёкдан қолди.
Одина ҳар дафъа ҳожатхонага бориб қайтганца табиб: «Иллат-
нинг ўндан бириси кетди, тўққиздан бириси кетди, саккиздан
бириси кетди...» деб қувонар ва саройбонни ҳам қувонтирмоққа
тиришар эди.
Ҳожатхонадан юрак буруғи шиддатидан қичқирган Одина
товушини эшитганда табпб: «К дафиъарриях!» (эй елларни даф
қилувчи) деб сиғиниб дуо ўқир эди.
Ниҳоят, касалнинг ичида озорланган ичаклардан бошқа