С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

ларди.
Энди қишлоқ одамлари Шоқулнинг ўзини мақтаб айтган ган-
ларига чиндан қулоқ солардилар. Чунки энди у улоққа борса
бир-икки эчкини тақимига босиб келар, овдан ҳам қуруқ қайт-
масди, баъзан тулки, гоҳо тустовуқ, баъзан тулки ёки бўрининг
териси эгар қошйни безаб кёларди.
Шоқул етим ва чўпонларининг ҳол-аҳволидан, уларнинг очу
тўқидан, уст-бошидан хабар олмаса-да, Эшонқулбойнинг хўжа-
лик ишларига кўмаклашарди. Жумладан, ов ёки улоққа бориши
олдидан Муродга нон ёки ош олиб бориб, унннг ҳол-аҳволидан
хабар олиб турарди.
Сора ва Муродларнинг тирикчиликлари ёмон эмасди. Шоди
туғилганда Эшонқулбой берган она-бола эчки уч йилда ўн бошга
етиб, оила суту қаймоқ, қатнгу ёққа сероб бўлди. Сут-қаймоқ,
ёгу қатиқ еб ўсган уч яшар Шоди тўрт-беш яшар болаяардан
каттароқ ва тўлароқ кўринарди. Муродга ҳам йигитлик қуввати
қайтиб келгандек бўлди. Чунки соҳибжамол, итоаткор хотини,
соғлом ва ақл-идрокли ўгли, ўз кулбаси бор. Ўнта эчкиси эса тирик-
чилигига ярар, айниқса, ўғли ва хотинини таъминларди, унинг
вақтинп хуш, кўнглини осойишта ва бошини тирикчилик таш-
вишидан тинчитганди.
Мурод ҳар куни эрталаб хўжайинникига бориб, нонуштадан
кейин қўнларни яйловга элтар, кечқурунлари қўйларни қўрага
киритиб, кечки овқатни егач, уйига қайтарди. Баъзан бойни-
кидан ўгилчасига гўшт ёки овқат келтирарди. Бу хилдаги
тирикчилик бутун 
хизматкорлик даврида 
Муродга муяссар
бўлмаган, бундай хушбахт бўлишини хаёлига ҳам келтирма-
ганди.
Мурод бунчалик бахтли бўлишининг бонси хотинининг мубо-
рак пойқадами ва ўглининг ба.хтидан деб биларди. Шунинг учун
уларни беҳад севарди.
Уйига келиши билан Муроднинг уззукун қилган меҳнати