С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

унинг эри ҳам Мариянинг эри сингари қоровуллик қиларди. Шу
сабабдан Мария уникида кўп бўлган, унинг эри икки йил бурун
ўлган бўлса ҳам у билан борди-келдисини узмаганди.
У қизчани кўтариб, югура-югура етиб борди. Бу ерда хотин
бир парча кигнзни куйдириб, кулини қизчанинг ярасига босди,
устидан латта билан боглаб қўйди. Ундан сўнг атала пишириб,
боланинг оғзига қошиқ билан қуйди. Бола бирон соатлардан
кейин кўзини очиб, тилга кирди:
— Ача! — деб маҳаллий тилда овоз чиқарди у. Шундан маълум
бўлдики, у маҳаллий ишчилардан бирининг қизи экан.
Атрофида онасини топа олмаган қизча йиглай бошлади. Мария
ва уй эгаси қанча ҳаракат қилсалар ҳам уни овута олмадилар.
Лекин қизча кўп қон оқиши натижасида дармони қуригани учун
бир оз йиглаб яна ҳушдан кетди. Йиғининг зўридан бўйнидаги
латта очилиб кетиб, яна қон оқа бошлади. Уй эгаси иккинчи
марта кигиз куйдириб босиб, боғлади ва болани ётқизиб қўйди.
Бола жимгина ухлаб қолди.
* * *
Қизчани ухлатгач, уй эгаси Мариянинг илтимоси билан Тер-
миздаги аҳволни билмоқ учун қишлоққа чиқди. Бир неча дақи-
қадан сўнг хушхабар олиб келди.
Бир деҳқоннинг айтишича, Термиз станцияси соғ-саломат экан.
Ўша куни у деҳқон Термизга тухум сотгани борган экан, амир-
нинг одамлари Термиз станциясига ҳужум қилибдилар. Лекин
ишчиларнинг қуролли кучига бардош беролмай, жанг майдонида
бир неча ўлик қолдириб, қочибдилар.
Мария бу хабарни аёлдан кун ботиш олдида эшитгани учун
ўша маҳалда йўлга чиқишни лозим топмади. У эри ва болалари-
нинг ғамн билан ёниб, кечани тўлганиб ўтказди ва тонг ёриши
билан Термизга йўл олди.
Мария Термизга етиб борганда ишчилар қуролланган ҳолда
амирнинг одамлари ўлдириб кетган ўликларни дафн этишга жў-