С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

антпб, чанак чалди. Эндн ўтирадигаи бўлиб қолган Шоди х,ам
онасига тақлпд қилиб чаиак чалншга кирншди:
Ҳа. дурси, дурси, дурсн,
Чиқа қол, мана курси!
Ашула ва чапак овозига бир оз қулоқ солнб турган улоқча,
чирогпоя устида айлана бошлади. У тўрт оёгн гуж ҳолда тор
жойда ўз ўқи атрофпда анланаётган нарракдек анланарди.
Бу ўйин Сорага ҳам, Шодига ҳа.м ва улоқчанинг ўзнга
ҳам жуда ёқди. Дастлабки кунларда Сора улоқчани чирогнояга
кўтариб чпқариб қўярди. Зийрак ҳайвон боласи бу машгулотга
одатлангач, ўзи сакраб чнрогнояга чиқадиган бўлди.
Сора:
Ҳа, дурси, дурси, дурсн,
Чиқа қол, мана курсн! —
деб чанак чалишн билан улоқча югуриб келиб, мушук сингари
сакраб чирогнояга чпқар ва гир айланиб ўйнн туша бошлардн.
IV
Бора-бора Муроднинг бой ҳақидаги фикри батамом ўзгардн.
Бунинг устига, бой ҳамиша Муродга яхши муомала қилар, уппнг
ўгли Шодини ҳам эътнбордан четда қолдирмас эди. Баъзан овқат-
дан кейин Муродга бир парча ёглиқ гўшт бернб:
— Ма, буни ўгилчага олиб бор,— дерди.
Бозор оқшомлари эса Шоди учун бир коса налов беришни
ҳеч унутмасди. Узук можаросидан бери нкки йил ўтпб кетган,
бу можаро ҳамманинг хотпридан, ҳатто Соранпнг хаё.тпдан ҳам
тамоман чиқиб кетган бўлса-да, бой Сорани ҳаргиз тплга олмасдп.
Бу эса Муродни борган сари «бой пшни шайгоннинг «игвоси»
билан қилган, энди уялиб, пушаймон қплиб юрибдп» дегап хаёлга
чиндан ишонтирарди.
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

Ўттиа пиллик хи.шатп давомида бой Муродга қаттиқ ва могор
босган ариа ион ёки зогора борар, иссиқ овқат ўрнига совнб
қолгаи сарқит ош ёки ювинди, унипг насибаси эди. Энди унн юм-