С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

ўргатмас эди.
Шундай қилиб, қанча азоб билан бўлса ҳа.м мен бу сабоқни
араб алифбесининг охиригача ёдладим.
Бу дарсларнинг ҳар бирида менинг «таълим тахтачам» ўзгарар
эди, лекнн домла уларни бошқа болаларга қплгани кабн менга
ўзи ёзиб бермас ва буни:
— Отанг таъначи, ннжиқ одам, у мен ёзган нарсаларни
хушламайди, айт, ўзи ёзиб берспн,— деб, отамга ҳавола қилар
эди...
Мен йил охнрида «Абжад» дарсига кирдим. Ғ>у дарс эса менга
ҳеч ёқмади. Менга: «Алиф бо, бе забар аб, жим бо дол забар жад,
абжад дегин». деб ўргатар эдилар.
Бир томондан, бу сўзларнн айтиш қнйин бўлса, иккинчи томон-
дан, бу дарс оҳангсиз ва кўнгилга ёқмас эди.
Бир кун отам менга:
— Энди сен абжадхон бўлибсан, мен сенга абжад ҳпсобини
ўргатамаи,— деди. Абжад ёзилган тахтачанп олдимга қўйди ва
тахтачадаги нақшларни битта-битта менга кўрсатиб:
— Бу нима, бу ни.ма?..— деб сўрай бошлади.
Мен отамнинг сўраганларига жавоб беролмасдим, негаки, мен
бу нақшларнинг нима эканлнкларини билмас эдим ва шу кунгача
бирон киши уларнннг нима эканликларини менга кўрЪатиб ўргат- '
маган эдн.
— Сен шу кунлар мактабда нима ўқнб ётибсан ахир?— деб
отам менга жаҳлланди.
— Алиф бо, бе забар б, жим бо дол, забар жад, абжад...—
дарсдан олган сабоқларимни ёддан айтиб бердим.
— Ҳа... сен тўтиқушсан,— деди отам,— сен бир нарсани айта-
сан, лекин нима деганингни ўзинг билмайсан.
Отам менинг жилдимнинг ичшш ахтариб, ундан «алиф бе,
забар...» ёзилган икки тахтачани топиб олди ва уларнинг ҳар
биридаги ёзувни менга бирма-бир кўрсатиб:
— Бу нима, бу нима?— деб сўради.
«Буни ўқи» деганида, тахтага қарамасдан, унга ёзилган нарс.а-