Рашод Нури гунтекин оэод обид таржимаси

П о ч т а ч и н и н г о в о з и — Сизга телеграмма!
Шарифнинг овози — Э, оллоҳ! Яхши хабар бўлсин-да! Кетяпман, кетяпман!
Саҳна бўшаб қолади. Сукут ичида X и л м и нинг оҳ-воҳи эшитилади.
X и л м и — Оллоҳ, оллоҳ, ўзинг кўмак бер. Мени тўғри йўлга ўзинг йўлла. Ҳамма азиз-авлиёларнинг ҳаққига қасам... Биринчи бу ишни қилдим... Охиргиси ҳам шу бўлади...
ЕТТИНЧИ КЎРИНИШ
Тунги кўйлак кийган Р у қ и я киради. Зина томонга йўналади.
Р у қ и я — Ким у? Мунча кеч? (Баланд овозда.) Тинчликми?
Шарифнинг о в о з и — Ҳа, тинчлик. Ҳеч гап йўқ! ойижон. Телеграмма.
Шариф киради.
Р у қ и я — Хайрият-е... Кимдан экан?
Ш а р и ф — Ҳали ўзим ҳам билганим йўқ. (Телеграммани очиб ўқийди.) Ё Оллоҳ! Ё Оллоҳ!
Р у қ и я — Ҳа. нима гап?
Шариф- Е поки Парвардигор! Малакнинг амакиси қаэо қилипти. Ҳа, ўша КўнёДа яшайдиган амакиси. Малакка ўн минг лира пул, уй ва узум- зорини мерос қалдирипти.
Р у қ и я — (Ҳовлиқиб Худога шукр-ей... Вой, худо, минг қатла
шукр-ей!
Шари ф- Ойижон, нима бало, дарров унутдингизми? Унинг талоқ хатини бериб бўлдик-ку! Эвди қайтишнинг иложи йўқ.
Р у қ и я — Вой, вой, вой... Эвди бу бало бормиди бошимизга тушмаган? Ш а р и ф — Тамом бўлдик, эвди бутунлай яксон бўлдик.
Руқия— Кўп қайғураверма. Эргага уларни яна никоҳлаб қўямиз.
Ш а р и ф — Ойижон, биз унинг талоқ хатини узил-кесил бериб бўлган- миз.
Руқия - Ёнингда пулинг бўлса бўлди — имом дарров шариатдан Йўл топибберади.
Ш а р и ф - Бунинг фақат битта йўли бор. Малак учун ёлғон қуёв топмоқ керак. У Малакка уйланиб, кейин ажралиши керак. Ана увда Малак-
Ржшод Нури Гунтеиш __ Ҳалала
ни қайтадан Халилга никоҳласа бўлади, Бунга камида икки кун кетади. Бу вақг мобайнида меросдан хабардор бўлиб қолади ва нима сабабдан уни яна Халилга рўпара қилаётганимизни фаҳмлайди. Унда Халилга тегишдан бўйин товлаши аниқ. (Баланд овозда алам билан хитоб қилади.) Унда биз қуруқдан қуруқ қолаверамиз. Бу пулдан ҳемири ҳам сизга тегмайди. Йўқ, чучварани хом санабсизлар. Ўн минг лирадан воз кечадиган аҳмоқ йўқ! Йўқ, овора бўла- сизлар!
X и л м и — (Бу сўзларни ўзига қаратилган деб ўйлайди ва сақнанинг ўрта- сига югуриб ниқади.) Раҳмингиз келсин, афандим. Бир қошиқ қонимдан ке- чинг. Ўн минг лира тугул, ўн куруш ҳам олганимиз йўқ. Биз чиқиб кетмоқ- чи бўлиб тургандик, бирдан устимизга келиб қолдингиз. Агар ҳозир бизга “ўн минг лира ўғирладинг” деб туҳмат қиладиган бўлсангиз, ҳаммаёқни бо- шимизга кўгариб, дод-вой соламиз. Одам тўплаймиз...