Qozoqboy yoldoshev, valijon qodirov, jalolbek yoldoshbekov

Ming-ming rahmat sizga, vallomat. Siz shahzoda Mirzo Abdullatif taxt-u toj ishqida Movarounnahrga bostirib kirganidin voqif- dursiz?

Chol bosh irg‘adi.

• 
  O‘z padariga qilich ko‘targan zurriyot, inshoAlloh, haq taolo- ning qahriga yo‘liqur, mavlono...
  
• 
  InshoAlloh, duongiz mustajob bo‘lg‘ay. Ammo davlatpanoh Mirzo Ulug‘bek Movarounnahrda qirq yil hukm surganida rasadxona- day jamiul-ulum barpo etib, ko‘p purhikmat kitoblar, ko‘p noyob qo‘l- yozmalar, ko‘p ilm durdonalarini to‘plagan erdi. Endi bu nodir xazina
  

xavf ostida turibdur. Bu ilm xazinasini johil-u gumrohlardin saqlamoq- ni Mirzo Ulug‘bek kamina zimmasiga yuklagan erdi...

• 
  Mirzo Ulug‘bek! — Chol ko‘zlarini yumib, uf tortdi.— Hay at- tang! Shunday zukko odam, quzg‘un sarkardalariga inonib, qarigan chog‘ida ko‘p pand yedi. Ko‘nglingizga kelmasin, mavlono, ammo urush bahona, bu amir-u umaro kafangado qildi biz bechoralarni. Javr bo‘lganda bizday kambag‘al hunarmandlarga javr bo‘ldi, o‘g‘lim.
  

Ali Qushchi qizarinqirab yerga qaradi. Ne chora, usta haq: bu urush yolg‘iz fuqaro emas, ustodning o‘z boshiga ham ko‘p musibat soldi. Qalandar o‘rnida bir qo‘zg‘alib: — Otaxon! — dedi. — Hozir bu so‘zdan foyda yo‘q. Ilm xazinasi xavf ostida qolgandir.

• 
  Bas! — usta kaftini uning tizzasiga qo‘ydi.— Qancha sandiq lozim deding?
  
• 
  O‘n besh-yigirma sandiq bo‘lsa kifoya.
  
• 
  Qachon tayyor bo‘lmog‘i kerak?
  
• 
  Qanchaki tez bo‘lsa nur ustiga a’lo nur! — dedi Qalandar va xurjunga imo qilib qo‘shib qo‘ydi:
  
•